Λοιπόν, λοιπόν νομίζετε πως μπορείτε να δείτε την διαφορά του παραδείσου από την κόλαση, των μπλε ουρανών από τον πόνο. μπορείτε να ξεχωρίσετε ένα πράσινο χωράφι κάτω από μια ράγα κρύου χάλυβα; ένα χαμόγελο κάτω από ένα πέπλο; νομίζετε πως μπορείτε να τα δείτε; και μήπως σας κατάφεραν να ανταλλάξετε τους ήρωες σας για τα φαντάσματα; ζεστές στάχτες για τα δέντρα; καυτό αέρα για ένα δροσερό αεράκι; κρύα άνεση για την αλλαγή; και μήπως ανταλλάξατε την συμμετοχή σας στον πόλεμο για ένα πρώτο ρόλο σε ένα κλουβί; Πώς εύχομαι, πώς εύχομαι να ήσουν εδώ. Είμαστε απλώς δύο χαμένες ψυχές κολυμπώντας σε μια γυάλα ψαριών, χρόνο με το χρόνο, τρέχοντας πάνω στο ίδιο παλαιό έδαφος. Τι έχουμε βρεί; Οι ίδιοι παλαιοί φόβοι. Εύχομαι να ήσουν εδώ.////////////////////////////////και ηρθες............. EINAI που τοσες φορες ευχηθηκες και αλλες τοσες κι εγω μαζι σου που καπου καποιος ακουσε τις προσευχες μας και αποφασισε να μας ενωσει..Τουτο το βραδυ να ειναι το πρωτο που θα ανοιξει τις πυλες τ ουρανου για μας..Παει καιρος που επαψα να ελπιζω ,παει καιρος που εμαθα να μη πετω μα ολα μπορουν να αλλαξουν σε μια στιγμη και ο χρονος να ακυρωθει.Να ερθει το αυριο σαν ναταν χθες και εμεις παιδια να γινουμε. ξανα.. Ειπες περιμενες πολυ καιρο,,ειπα ...περιμεναμε κι οι δυο χωρις να το ξερουμε,Συνομωσια μυστικη κι ανομολογητη.. μεχρι την ωρα που παψαμε να αγαπαμε την μοναξια μας.Την δεσαμε και την εξοστρακισαμε την στιγμη που κοιταξαμε καταματα τον δρομο της αποδρασης και της ελευθεριας.. την ιδια εκεινη ωρα που το χερι σου κρατησα και στηριχτηκα πανω στο δυνατο σου στερνο..Κι ενοιωσα σιγουρια ,και ντραπηκε να μας συντροφεψει ο φοβος κι η θαλασσα μας πηρε μακρυα απο τουτο τον κοσμο τον μικρο τον μεγα..Και δεχτηκε να μας φιλοξενησει ο ουρανος στο απεραντο του γαλαζιο..ΑΝΟΙΓΟΝΤΑς διαπλατα τις πορτες την στιγμη που ακουσε το συνθημα και το παρασυνθημα μας: Σ αγαπω- κι εγω..............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου