μαθε τον εαυτο σου..αποδεξου τον και χαιδεψε τον...ετσι θα μαθεις να δεχεσαι και το χαδι ετσι θα παψεις να πονας....

η ευτυχια μας θαναι  η εκδικηση μας σε οσους μας εκαναν δυστυχισμενους...μπορουμε να  ευτυχουμε ΜΑΖΙ!

Προσπαθεις να αποδειξεις κατι που δεν εισαι..                                                                                                                                                        Και το δυστυχημα ειναι οτι αυτο που πραγματικα  εισαι ειναι εκεινο που σε κανει  αγαπητο.  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!                                                                                                  Χαμηλη  αυτοεκτιμηση  με ριζες  βαθειες..Πότε ακυρωσαν μεσα σου  τον καλο  σου  εαυτο? Ποιοι  παιξαν  στα   ζαρια  την ψυχη σου? Ποιος  σ εμαθε  οτι  η μαγκια  βρισκεται  κατω  απ την  ζωνη του παντελονιου  σου? Διαλεγεις παντα  το  κατωτερο επειδη  δεν αγαπας  εσενα. Κι αν κατι ομορφο  σου απλωσει το χερι αδυνατεις  να πιστεψεις  πως  και γιατι  σου συνεβη αυτο.Αυτογνωσια  δεν σημαινει  ουτε   σκοτωνω  το εγω μου ουτε ακυρωνω το εγω των γυρω μου.Η αυτογνωσια  ειναι πορεια  κατακτησης σεβασμου  του  εαυτου σου  και του  γυρω σου κοσμου.Αυτογνωσια  ειναι  να  ξερεις ποιος εισαι  και  να αγαπας  τα προτερηματα  σου,να  αντιμετωπιζεις  απλα και  κατα  προσωπο  τα  ελαττωματα  σου..Να  προσπαθεις  να καλυτερευεις.  Εκδικουμενος  τους παντες  δεν  αντλεις  επι  της ουσιας  καμμια  ευχαριστηση και  τον μονο  που καταφερνεις  ειναι  να  αναπαραγεις την  μοναξια  και τους πονους σου..Να  αποδεχεσαι  εαυτον . Να  αναγνωριζεις  λαθη ,ηττες  και νικες. Να  λες  συγνωμη,να  μιλας  ξεκαθαρα να  μην απαιτεις  τα  παντα  απ τους αλλους οταν δεν απαιτεις απο εσενα  τον ιδιο.Να  εχεις  την  ικανοτητα  να  αλλαζεις  διαρκως  θεση ,να  μετακινεισαι  μ ευκολια  στη θεση του αλλου με  διαθεση  να  αναρρωτηθεις  ''τι  θα  εκανα  και πως  θα  αισθανομουν  εγω  αν ημουν  στην θεση του?''Να  αναγνωρισεις  τους  νομους  που   διεπουν τις ανθρωπινες  σχεσεις. Να αποβαλεις  το καρκινωμα  που κατατρωγει  το ειναι  σου..την φιλαυτια  και  τον αρρωστημενο  εγωισμο..Ο κοσμος  δεν  φτιαχτηκε  μονο  για σενα  ουτε απο εσενα. Μαθε  να  εκτιμας το ειναι σου  για να  μαθεις  να εκτιμας το  συμπαν..Η  αυτοεκτιμηση ειναι  ο ''θεος '' που  ολοι  εχουμε  μεσα  μας .Αλλα  ο θεος  δεν  εχει  κακια  και  φιλαυτια  δεν  εχει πεισμα  και  εκδικητικοτητα   δεν  επιδιωκει  μαχες  μεχρι θανατου. Ειναι  εσυ   ειναι  εγω  ειναι  ολοι εμεις.Αντι  να  μεμψιμοιρεις  για την κακη  σου τυχη  διωχνοντας  μακρια  τις  καλες  ευκαιριες που  παρουσιαζονται  μπρος  σου ,αδραξε  τες  και  χαιδεψε  τες..Κρατησε  τες  μ αγαπη και  μοιρασου  εμπειριες. Στα  σκοτη   δεν κατοικουν  οι ηρωες  ουτε  ανθει  η  ευτυχια. Στο  φως  της  δικης σου  υπαρξης  θα  βρεις  το ''ανοιγμα'' που  οδηγει  κατω  απο  το  γαλαζιο τ ουρανου  και  στην εναστρη  νυχτα.οταν  αναγνωρισεις και αποδεχτεις το ειδωλο σου  στον καθρεφτη σου  θα  αποδεχτεις  την αγαπη  και θα κατανοησεις τις  αναγκες τις  δικες  σου μα και των  αλλων. Θα  δωσεις  θα παρεις  θα μοιραστεις και θα  ελαφρυνεις  την  ψυχη σου  απο τα  φορτια  που  σε φορτωσαν  εξωγενεις  παραγοντες η ακομα  κι εσυ  ο ιδιος -θελοντας  να ''εκδικηθεις'' τον εαυτο σου -στις  πλατες  σου. Θα  μαθεις  οτι δεν ειναι  ντροπη  να πονας μδεν  ειναι  ντροπη να  μεγαλωνεις δεν ειναι ντροπη να  μην καταφερες  να  κανεις οσα  ονειρευτηκες  αρκει  να ξερεις οτι προσπαθησες.. Θα  μαθεις  να  συμβιβαζεσαι  - χωρις  να σημαινει  οτι παραιτεισαι  των  αγωνων- και  θα διαπιστωσεις  ως  δια  μαγειας  πως η ζωη  ειναι ωραια  και  συ εισαι  μερος της και κομματι της... Και  οτι  στην ομορφια  της, προσθετεις   και συ με  τις  μικρες η τις μεγαλες δυναμεις σου  ...τιποτα  δεν  περισσευει   και  κανενας, απο αυτο που λεγεται ΅ανθρωποτητα'' ...και  ολα  και ολοι ειμαστε  μερος  της   !

περασα χθες τη νυχτα..με το αστεγο ΄΄ εγω'' μου ,αναζητωντας τροπους να στεγασω το δικο σου..

αναζητωντας  τις λυσεις για  μια  καλυτερη  ζωη,ξεχασες  να ζεις..κατακτησες την ηττα και εχασες  την νικη σε ανιση μαχη κι αγωνα..

«…Πέρασα χτες τη νύχτα με τους άστεγους, περπατώντας κάτω από την πικρή βροχή, και βρεγμένος ως το κόκκαλο, δεν έβλεπα την ώρα να φτάσει η αυγή. Την Κυριακή την πέρασα και πάλι με τους άστεγους, στον αγώνα τους για μια μπουκιά ψωμί. Την Κυριακή το βράδυ επέστρεψα στο δωμάτιό μου μετά από 36 ώρες δουλειάς…είμαι εξουθενωμένος, τα νεύρα μου έχουν εξασθενήσει από όσα έχω δει και την ταλαιπωρία που μου κόστισαν…» (25/8/1902 Γράμμα στην Άννα Στράνσκυ).Τζακ Λοντον

δεν εμαθα....

δεν  εμαθα  να  χαραμιζω  την ψυχη μου ουτε  καν  για να  κερδιζω ! δεν  αλλαζω για κανεναν ουτε καν για σενα.. Αν  ειναι  να  χασω  θα  χασω  με  την  τιμη  και  την  αληθεια  μου  αγκαλια  με  την  ψυχη μου.......Οτι  δεν καταλαβες ποτε σου  στο χαριζω  σαν μεταλιο  ανδρειας  ..! κι  αν λυπαμαι  δεν ειναι  για  μενα παρα  μοναχα   για σενα...

οταν..

OTAN..ηρθες κρατησα  στις χουφτες μου την καρδια μου και στην προσφερα.Ειπα ..δικη σου και κανε την οτι θες.Πανοπλια  δεν φορεσα ποτε μου και μ αλεξισφαιρο  αρνηθηκα  να  περπατω  στην οδο  των  αισθηματων μου. Οταν  σε κοιταξα  καταματα δεν  φοβηθηκα  την σκοτεινια  του βλεμματος σου.Οταν  σε  αγγιξα   σου παραδοθηκα ανεπιστρεπτι. Οταν  ηρθες ..δεν καταλαβα ποσο διψουσες για αιμα.. Οταν  με  αγγιξες  δεν  πιστεψα  πως  ακουσα  λαθος  τους  χτυπους της  καρδιας σου.Αμαχητι  παραδοθηκα,κι οταν ακομα ξεσκιζες  την σαρκα μου  σαν  θηριο ,αφεθηκα κατανοωντας την πεινα  σου. Οταν με  αφησες  αιμοφυρτη απλωσα  ικετευτικα  τα  χερια  στον ουρανο  και σε  σενα. Οταν προσβαλες  την της  ψυχης μου  δωρεα, δεν το  σπουδαιολογησα. Οταν το  εγω μου χαθηκε στο δικο σου  δεν  μ αφορουσε  ο χαμος.Οταν  ματωσαν  τα  γονατα  μου  στις  ικεσιας  την  σταση δεν  σηκωθηκα  ..στο  εδαφος  εμεινα να  αποδειξω πως  δεν με νοιαζει  νασαι  ψηλοτερα  απο μενα.Οταν  γυρισες  την πλατη , ποτισα  με δακρυα  τη  γη  που  ευχαριστως  τα  δεχτηκε. Οταν σε  εχασα, κλειδωσα  τον πονο  εντος μου μη μου  τον παρει  κανεις. Μοναδικο  λαφυρο  πολεμου  και ειρηνης.. Οταν  παγωσα  γυρισες να  με προσβαλεις,οταν  γελασα  ηρθες  να παρεις  το γελιο μου,οταν  ειπα  σε  αγαπω  με λοιδωρησες. Οταν ειπα  θα περιμενω με  σταυρωσες. Οταν  σταθηκα  στην γωνια  περιμενοντας με προσβαλες .Μαθητρια  στην  γωνια  με τα  ματια  στον τοιχο. Οταν  σιωπω μιλας και οταν μιλω  μου κοβεις  την γλωσσα. Οταν  αισθανομαι  αγριευεις και οταν  πεθαινω  χαιρεσαι. Οταν  δακρυζω  ξεδιψας και οταν πεθαινω  γαληνευεις. Οταν  φευγω με  μαχαιρωνεις  πισωπλατα.. Σκαβω βαθεια  να   κρυφτω, προσπαθωντας  να  ξαναβρω   εμενα.....Ποσο πολυ  αληθεια  φοβασαι? ποσο  πολυ στ αληθεια  πονας?  ποσο πολυ  αληθινα   σ αγαπω...χωρις να ξερω το γιατι...Η μηπως  ξερω???.......

Luz - piensa en mi (greek subs)

Sara Montiel - BESAME MUCHO (Greek Subtitles) 1963

Luz Casal - HISTORIA DE UN AMOR (Greek Subtitles) 2009

ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ -ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ - Π.ΑΣΤΕΡΙΑΔΗ

σημερα γιορταζει ολη η γη ...για μενα... στο αστερι που φωτιζει την ζωη μου ,τον λογο της υπαρξης μου και τον μοναδικο λογο της αντοχης μου ... χρονια σου πολλα μωρο μου ,χρονια ομορφα σαν και εσενα κουκλινα μου!!!!!!!!

Ο Σπαθαρης πεθανε αλλα αφησε πολλους Καραγκιοζηδες πισω.....

Πολυ  καραγκιοζαρια  εχει  μεινει  πισω τελικα,τοση που αν ο αυθεντικος  καραγκιοζης  το μαθει...θα  μας  μηνυσει  για  συκοφαντια..

ΟΚΤΑΝΑ...

ΟΧΙ ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ ΜΑ ΟΚΤΑΝΑ



Όταν διά της πίστεως και της καλής θελήσεως, αλλά και από επιτακτικήν, αδήριτον ανάγκην δημιουργηθούν αι προϋποθέσεις και εκτελεσθούν όχι οικοδομικά, ή ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών οροπεδίων και προ παντός μέσ στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, θα υπάρξη τότε μόνον η Νέα Πόλις και θα ονομασθή πρωτεύουσα της ηνωμένης, της αρραγούς και αδιαιρέτου Οικουμένης.
Άγνωστον αν η παλαιά, που εκτείνεται προ του ωκεανού στα πόδια του κατακορύφου βράχου που μοιάζει με το Τζέμπελ-αλ-Ταρέκ, άγνωστον αν θα εγκαταλειφθή, ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη και κενή, θα διατηρηθή ως δείγμα μιας ελεεινής, μιας αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν, πλήρες παραδειγμάτων προς αποφυγήν. Εκείνο που είναι βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοδομηθή, ή μαλλον θα δημιουργηθή, και θα είναι η πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου, εις την καρδιά του μέλλοντος και των ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και ανιαρά, ίσως μετά από μίαν άλωσιν οριστικήν, μετά την μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος. Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ με το αριστούργημά του ΟΧΙ ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ ΜΑ ΟΚΤΑΝΑ, που δημοσιεύει σήμερα το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ δίνει ένα ακόμα δείγμα της ιδιοφυΐας και της οικουμενικής προσφοράς του στην ποίηση και τον υπερρεαλισμό.


Δεν θα εξετάσω τας λεπτομερείας. Είναι μακράν ακόμη η εποχή, ώστε από τούδε να τας γνωρίζωμεν καταλεπτώς, ή «a priori». Αυτό που με ενδιαφέρει απολύτως και θα έπρεπε να ενδιαφέρη όλους είναι ότι η Νέα Πόλις θα ολοκληρωθή, θα γίνη. Όχι βεβαίως από αρχιτέκτονας και πολεοδόμους οιηματίας, που ασφαλώς πιστεύουν, οι καημένοι, ότι μπορούν αυτοί τους βίους των ανθρώπων εκ των προτέρων να ρυθμίζουν και το μέλλον της ανθρωπότητος, με χάρακες, με υποδεκάμετρα, γωνίες και «ταυ», μέσα στα σχέδια της φιλαυτίας των, ναρκισσευόμενοι (μαρξιστικά, φασιστικά, ή αστικά), πνίγοντες και πνιγόμενοι, να κανονίζουν.
Όχι, δεν θα κτισθή η Νέα Πόλις έτσι΄ μα θα κτισθή απ όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι, έχοντες εξαντλήσει τας αρνήσεις, και τας καλάς και τας κακάς, βλέποντες το αστράπτον φως της αντισοφιστείας τουτέστι το φως της άνευ δογμάτων, άνευ ενδυμάτων Αληθείας παύσουν στα αίματα και στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και αφήσουν μέσα στις ψυχές των, με οίστρον καταφάσεως, όλα τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς και δίχως όφεις μά τον Θεό, ή τους Θεούς τελείως ελεύθερα ν΄ ανθίσουν.
Ναι, ναι (αμήν, αμήν λέγω υμίν), σας λέγω την αλήθειαν. Η Νέα Πόλις θα κτισθή και δεν θα είναι χθαμαλή σε βαλτοτόπια. Θα οικοδομηθή στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθή Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα, ή Νέα Υόρκη, αλλά θα ονομασθή η πόλις αυτή Οκτάνα.


Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως: «Μα τι θα πη Οκτάνα ;»

Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθη γρήγορα. Όμως διά να γίνη πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά και ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.

Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:

Οκτάνα , φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμσυν-Εύα.
Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.
Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.
Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.
Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πη , όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο ʼγγελος Κυρίου εβόα.
Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.
Και τώρα θα προσθέσω:
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ αυτόν στον ʼννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή ΟΚΤΑΝΑ!

Γλυφάδα, 20. 8. 1965

Quel dommage.......decadance.....dead can΄t dance...

βρεχει..σε καθε  σταγονα που πεφτει  στη γη ακουγεται  ο ηχος της παρακμης  σου.Τι θλιψη να  κοιτας και να  ακους  τον ηχο  της πτωσης σου...Τι θλιψη .. η συγκινησιακη αφυδατωση  που  προσφερεις  απλοχερα  και η νεκρωμενη  συνειδηση. Κρυβεται και λουφαζει  απο ντροπη  η αγαπη ,  τρεχοντας  φευγει  το παιδικο  γελιο, κλεινει  τα  ματια  ο τυφλος  να  μη δει  την παρακμη  και τον θανατο σου. Δεν μπορεις  να λερωσεις  ουτε  καν το  μαυρο που  κρυβεις μεσα σου πια. Στα ανοιχτα ποδια  γυναικων  αναμεσα , λαχταρας  να μπεις, και την ιδια  στιγμη κιοτευεις. Ουτε  στο λιγο  ουτε  στο  φτηνο   μπορεις  ν αντισταθεις και στο  μεγαλο  που  ψαχνεις  ξερεις οτι  ανικανος  εισαι να  εισχωρησεις.Στον απεραντο  φοβο  και πανικο σου πνιγεσαι και σωσιβιο  το  σαλεμενο  σου  εγω  κρατας  παραμασχαλα.Στο  φως  πανσεληνων  αναζητας  την λυση και  στην αγκαλια  γυναικων  διχως προσωπο και  προσωπικοτητα . απεγνωσμενα  φορας  διπλα  προσωπεια  μα  περασαν οι αποκριες  και  οι  εποχες  σου.. Γερνας  ανελεητα  ο χρονος  σε  χαρακωνει.  Τον αφησες  να  εισχωρησει  εντος σου ,σε  νικησε...Θα ειμαι  παντα ο ανεμος που  δεν φτανεις ,το αστερι  που  δεν τολμησες  να δεις ,η  φωτια που  δεν καηκες ,το  νερο  που ποτε  δεν  θα  σε  ξεδιψασει. Στις οασεις  δεν  εχει  θεση   για σενα  ,γιατι  στον μαγικο  ερωτισμο μου και  στην γηινη μητρα   μου  δεν ανηκεις. decadance   για  σενα ... γιατι  οι  νεκροι  δεν  μπορουν  να  χορεψουν...Στον κατω  κοσμο σου παρεα  μ αμαρτωλους πουτανες  και φονιαδες , τρελους  και αδεσποτους σκυλιΑ ,  αποξηραμενα ανθη και βαλσαμωμενα πουλια  μεινε..Ο παραδεισος  δεν φτιαχτηκε  για  σενα..Σε  καθε  φλογα   να  καιγεσαι και  να θαρρεις  πως  κανει  κρυο..

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ -ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Η ζωή είναι μια ισορροπία ανάμεσα στ' αντίθετα

Η ζωή είναι μια ισορροπία ανάμεσα στ' αντίθετα

Η λογική κινείται στα άκρα – η ζωή ποτέ. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η λογική χάνει τη ζωή. Η λογική έχει την τάση να καταλήγει σε συμπεράσματα. Η ζωή δε συμπεραίνει ποτέ.

Η ζωή δεν έχει κανένα συμπέρασμα. Συνεχίζεται και συνεχίζεται, χωρίς κανένα συμπέρασμα. Είναι χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Βρίσκεται πάντοτε στη μέση, βρίσκεται πάντοτε στο παρόν. Μ΄αυτόν τον τρόπο, ο λογικός νους νεκρώνεται σιγά- σιγά. Μη συμπεραίνεις. Ζήσε χωρίς να συμπεραίνεις. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να ζεις, επειδή τότε ζεις στη μέση και η μέση είναι η ισορροπία.

Η ζωή είναι μια ισορροπία ανάμεσα στα αντίθετα. Ποτέ δε φτάνει σε ένα τέλος. Η ισορροπία συνεχίζεται και συνεχίζεται. Είναι αιώνια. Ο άνθρωπος που κατανοεί, δεν καταλήγει ποτέ σε κανένα συμπέρασμα – δεν μπορεί. Όταν η ίδια η ζωή είναι μη συμπερασματική, πως μπορεί ο σοφός να είναι συμπερασματικός; Αν ζητήσεις οποιεσδήποτε συμπερασματικές απαντήσεις από τον Λάο Τσου, θα γελάσει. Θα πει πως είσαι ανόητος. Εκείνος ζει σύμφωνα με τη ζωή και η πιο βασική διαπίστωση, αν ζεις σύμφωνα με τη ζωή, είναι η ισορροπία. Ποτέ μην κινείσαι σε ένα ακρο. Ποτέ μην προσκολλάσαι σε έναν πόλο. Τότε θα χάσεις τη ισορροπία σου.

Άκουσα ότι δύο υπουργοί είχαν διαπράξει ένα σοβαρό αδίκημα και η ποινή ήταν ο θάνατος. Ο βασιλιάς αγαπούσε τους υπουργούς του και αποφάσισε να τους δώσει μια ευκαιρία να ζήσουν. Είπε: «Ανάμεσα σε δύο λόφους, πάνω από μια μεγάλη κοιλάδα, θε τεντωθεί ένα σχοινί. Αν μπορέσουν και περπατήσουν πάνω του και να φτάσουν στην άλλη πλευρά, θα τους συγχωρήσω.»

Αυτό ήταν σχεδόν ανέφικτο. Ήταν ανέφικτο, επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν περπατήσει ποτέ πριν πάνω σε τεντωμένο σχοινί, πόσο μ’ άλλον σε ένα σχοινί ανάμεσα σε δύο λόφους, πάνω από μεγάλη κοιλάδα. Θάνατος παντού! Και το να περπατήσει κανείς πάνω σε τεντωμένο σχοινί, είναι σπουδαία τέχνη, πρέπει κανείς να τη μάθει, χρειάζεται μεγάλη άσκηση. Και οι άνθρωποι δεν είχαν ονειρευτεί ποτέ τους ότι θα μπορούσαν να γίνουν σχοινοβάτες!

Ο ένας από τους δύο δε μπορούσε να κοιμηθεί. Όλη νύχτα προσευχόταν στο Θεό να τον βοηθήσει. Το πρωί, δεν είχε καμία διάθεση να πιει το τσάι του. Ήρθε στον τόπο όπου επρόκειτο να συμβεί το γεγονός. Είχε συγκεντρωθεί εκεί ολόκληρη η πρωτεύουσα.

Ο άλλος ήξερε καλά ότι δε γνώριζε τίποτα από σχοινοβασία, ότι δε μπορούσε να γίνει τίποτα κι ότι ήταν σχεδόν βέβαιο ότι επρόκειτο να πεθάνει, οπότε γιατί επιπλέον να χάσει τον ύπνο του;

Κοιμήθηκε. Το πρωί, ήπιε το τσάι του και περπατώντας ήρεμα, ήρθε στον τόπο. Ο άλλος έτρεμε, ήταν ανήσυχος, εκείνος όμως ήταν ήσυχος και ήρεμος, ξέροντας καλά ότι επρόκειτο να πεθάνει κι αφού ήταν βέβαιο, γιατί να σκοτίζεται; Τουλάχιστον μπορούσε να πεθάνει σιωπηλά.

Άρχισε να περπατάει πάνω στο σχοινί και  - θαύμα θαυμάτων! Περπάτησε!

Κανένας δε μπορούσε να το πιστέψει! Ούτε οι σχοινοβάτες που είχαν έρθει να παρακολουθήσουν, δε μπορύσαν να το πιστέψουν! Ήταν δύσκολο ακόμη και για εκείνους. Η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη και ο κίνδυνος ήταν πολύ μεγάλος. Ένα λανθασμένο βήμα, λίγο να γείρεις προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά...κι έχεις φύγει.

Λίγη ανισορροπία και ο θάνατος σε περιμένει σε κάθε βήμα. Όμως ο άνθρωπος περπάτησε. Και περπάτησε τόσο ήρεμα, όσο ήρεμα θα περπατούσε αν έκανε έναν πρωινό περίπατο. Έφτασε στην άλλη μεριά του λόφου. Εκεί στεκόταν ο δεύτερος  άνθρωπος. Έτρεμε, ίδρωνε. Του είπε: «Σε παρακαλώ, πες μου τι έκανες. Πως περπάτησες;»

Ο πρώτος του είπε: «Δύσκολο να πω, επειδή δεν ξέρω το πώς. Εγώ ξέρω μόνο ένα πράγμα. Μ’ αυτόν τον τρόπο περπατούσα όλη μου τη ζωή. Εγώ δεν είμαι σχοινοβάτης, αλλά τώρα ξέρω πως είμαι, επειδή αυτός είναι ο τρόπος. Όλη μου τη ζωή έζησα ισορροπημένα. Ποτέ δεν πήγαινα στα άκρα. Ή, αν γείρω προς τα αριστερά, τότε αμέσως ισορροπώ γέρνοντας προς τα δεξιά. Δεν έκανα κάτι διαφορετικό. Αυτό όμως εσένα δε θα σε βοηθήσει, επειδή δεν είναι κάτι που μπορείς να μάθεις ξαφνικά. Αν ζεις μ’ αυτόν τον τρόπο, τη βρίσκεις τη δεξιοτεχνία.»

Να θυμάσαι τη λέξη «δεξιοτεχνία». Δίνω έμφαση σ’ αυτήν. Τι είναι η «δεξιοτεχνία;»

Η δεξιοτεχνία είναι η ουσία πολλών λαθών, δοκιμών και λαθών. Κάτι μεγαλώνει μέσα σου και από τη στιγμή που το γνωρίσεις, μπορείς να το ξεχάσεις – το έχεις για πάντα. Δε χρειάζεται να το θυμάσαι. Αν χρειάζεται να το θυμάσαι, δεν είναι ακόμη δική σου δεξιοτεχνία, είναι απλώς κάτι μέσα στο νου. Αν είναι δική σου δεξιοτεχνία, πηγαίνει μέσα στο αίμα, μέσα στα κόκαλα, μέσα στο ίδιο το μεδούλι, μέσα στο ίδιο το είναι. Τότε μπορείς να το ξεχάσεις.

Ένας Λάο Τσου δε χρειάζεται να θυμάται πως πρέπει να περπατήσει, πως πρέπει να είναι. Δεν είναι άσκηση. Από τη στιγμή που γνωρίζεις, γνωρίζεις. Μπορείς να ξεχάσεις, μπορείς απλώς να το βγάλεις από το νου. Θα το ακολουθείς όμως, θα το ακολουθείς χωρίς να το σκέφτεσαι. Η δεξιοτεχνία δεν είναι ούτε επιστήμη ούτε τέχνη. Είναι ένα ζωντανό βίωμα. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη τέχνη ή η μεγαλύτερη επιστήμη – η επιστήμη της ζωής ή η τέχνη της ζωής.

Πρέπει να περπατήσεις στη ζωή – και να δεις πως πέφτεις.

Πρέπει να παρατηρήσεις τον εαυτό σου και μα δεις πως ξεστρατίζεις. Και ο νους θα επιμείνει να πάει μέχρι τα άκρα. Όποτε αισθάνεσαι μια ανισορροπία, ισορρόπησε την αμέσως με το να κινηθείς στο άλλο άκρο.

Ο νους είναι είτε δεξιός – κινείται μόνο προς τα δεξιά  και ποτέ προς τα αριστερά. – είτε είναι αριστερός - κινείται μόνο προς τα αριστερά και ποτέ προς τα δεξιά. Κι έχω συναντήσει ένα πολύ περίεργο φαινόμενο: Μερικές φορές, ο νους γίνεται κεντρώος – παραμένει στη μέση, αλλά είναι τόσο φανατικός για το κέντρο, όσο είναι οι άλλοι για το δεξιά και το αριστερά. Αυτός ο άνθρωπος όμως δεν είναι στο κέντρο, επειδή ο άνθρωπος που βρίσκεται στο κέντρο, δεν είναι ποτέ φανατικός. Μόνο οι εξτρεμιστές, μόνο οι άνθρωποι των άκρων είναι φανατικοί. Προσκολλώνται σε μια συγκεκριμένη θέση. Και η μέση δεν είναι θέση, είναι μια συνεχής ανάκτηση της ισορροπίας.

Προσπάθησε να καταλάβεις. Αυτή είναι η πιο σημαντική αίσθηση που μπορεί να σου δώσει το Τάο. Η μέση δεν είναι μια παγιωμένη κατάσταση, είναι μια συνεχής αλλαγή κίνησης. Έτσι, δε μπορείς να είσαι στη μέση όπως  ο άνθρωπος που μπορεί να είναι στ’ αριστερά ή στα δεξιά.

Δεν μπορείς να προσκολληθείς στη μέση. Εκείνος που θέλει να είναι στη μέση, θα πρέπει να γέρνει συνεχώς προς τα δεξιά και προς τα’ αριστερά. Άλλοτε θα βλέπεις πως είναι αριστερός και άλλοτε θα βλέπεις – κοίταξέ τον – πως έχει γίνει δεξιός. Πρέπει να περπατάει σαν σχοινοβάτης, Μόνο ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα, ισορροπώντας συνεχώς, διαρκώς, είναι στη μέση.

Η μέση είναι κάτι ζωντανό. Δεν είναι ένα παγιωμένο και νεκρό σημείο, που το πετυχαίνεις για πάντα, όχι. Πρέπει να το πετυχαίνεις ξανά και ξανά, από τη μια στιγμή στην άλλη. Παρατήρησε ένα σχοινοβάτη – είναι εμπειρία.

Τι κάνει; Δεν είναι στατικός, δεν στέκεται απλώς στη μέση, διαφορετικά θα έπεφτε. Δεν είναι στατικός ούτε για μια στιγμή. Είναι δυναμικός, μια συνεχής αλλαγή, μια ρευστότητα, όμως η ρευστότητα έχει ένα κέντρο ισορροπίας. Άλλοτε κινείται προς τ’ αριστερά, άλλοτε προς τα δεξιά. Είναι πολύ αντιφατικός, δεν είναι σταθερός. Αν ζητάς σταθερότητα, θα πέσει και θα πεθάνει..

Οποιαδήποτε στατική θέση, σκοτώνει. Το να είσαι στατικός, σημαίνει ότι πεθαίνεις και πεθαίνεις χωρίς λόγο. Όχι, δεν μπορεί να παραμείνει στη μέση. Για να παραμένει στη μέση, πρέπει να κινείται συνεχώς και να ισορροπεί. Κάθε στιγμή, η ζωή αλλάζει. Πως μπορείς εσύ να παραμείνεις παγιωμένος; Κάθε στιγμή, το κάθε τι αλλάζει, τίποτα δεν είναι στατικό.

Λέει ο Ηράκλειτος: Δεν μπορείς να περάσεις δύο φορές από το ίδιο ποτάμι. Μέχρι να φτάσεις να περάσεις το ποτάμι δύο φορές, το ποτάμι έχει αλλάξει. Και δεν έχει αλλάξει μόνο το ποτάμι, έχεις αλλάξει κι εσύ. Πώς μπορείς να περάσεις δύο φορές το ίδιο ποτάμι; Ούτε το ποτάμι παραμένει το ίδιο, ούτε κι εσύ.

Τίποτα δεν παραμένει το ίδιο. Η ομοιότητα είναι ψευδαίσθηση. Η ρευστότητα είναι πραγματική. Μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς, μέσα σε ένα τόσο ζωντανό κόσμο, που πάλλεται από ζωή, αν κολλήσεις σε μία θέση, είσαι νεκρός, ψάχνεις να αυτοκτονήσεις.

Η ισορροπία είναι ζωή.

Η ζωή δεν είναι ξεκάθαρη σαν τη σκέψη. Η σκέψη είναι γραμμική, η ζωή είναι μια τρέλα.

 OSHO

osho

Η επιδίωξη της τελειότητας είναι η ρίζα όλων των νευρώσεων. Κανένας δε μπορεί να είναι τέλειος. Κανένας δε χρειάζεται να είναι τέλειος. Η ζωή είναι όμορφη, επειδή το καθετί είναι ατελές. Η τελειότητα είναι θάνατος, η ατέλεια είναι ζωή. Εξαιτίας της ατέλειας είναι εφικτή η ανάπτυξη. Αν είσαι τέλειος, τότε δεν υπάρχει καμία ανάπτυξη, καμία κίνηση. Τότε, δε μπορεί να σου συμβεί τίποτα. Το κάθε τι έχει ήδη συμβεί. Θα είσαι εντελώς νεκρός. 

ΓΚΕΜΜΑ

Δημήτρης Λιαντίνης - Αποσπάσματα από την Γκέμμα

Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους.

Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα στο αδυσώπητο δίκιο του. Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας, τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!

Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του ...;
Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία ...;
Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λύδια λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων.
- Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο;
Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάλληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου.
Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο ...;

Στο μεγάλο τίποτα
Το γεγονός του θανάτου είναι για τον καθένα από μας το ατομικό όριο του απόλυτου. Είναι ο βαθμό μείον 273 όχι στην κλίμακα της θερμότητας, αλλά στην κλίμακα του ανθρωπολογικού Μηδέν. Από τη στιγμή που θα πεθάνω περιέρχομαι αστραπιαία στην ίδια κατάσταση, που βρίσκεται εκείνος που δεν εγεννήθηκε ποτές.

Νέκυια
Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο.
Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή το νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.

«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις»
Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι ...;.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά.
Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη , χωρίς να σαι αναστενάρης;

Όλα για το θηλυκό
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος ...;
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. ...;
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.

Έρωτας και θάνατος
Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

http://www.facebook.com/group.php?gid=35999916937&v=wall#!/video/video.php?v=102610246418411&comments

μεγας ανατολικος!

Ἀναπνέουσα βαθειά, ἡ Ὑβόννη ἐκοίταζε ἀκόμη τὸν οὐρανόν. Αἴφνης μία ἄλλη σκέψις, εἰς ἀδιάπτωτον ἀλληλουχίαν μὲ τὰς προηγουμένας ἐρχόμενη, ἔλαμψε εἰς τὸν νοῦν της. Ἧτο μία σκέψις γοργή, θερμή, σὰν αἷμα σφύζοντος νεανικοῦ ὀργανισμού... Μήπως ἂν ἤλλασσε πεποιθήσεις καὶ ἰδίως τὴν συμπεριφορᾶν της εἰς τὴν ζωὴν ὡς πρὸς τὸν ἔρωτα, εἰς τὸν ὁποῖον ἕως σήμερον ὑπῆρξε τόσον πολὺ ἐλλειμματίας, θὰ ἤρχιζε δι αὐτὴν νέα ζωή, μία ζωὴ πανήδονη, γλυκύτατη -ἡ μόνη ὀρθή, ἀληθινὴ καὶ φυσική. Ἀλήθεια, μήπως τοῦτο ἧτο δυνατόν; Ἀκόμη ὀλίγα δευτερόλεπτα ἐκοίταξε τὸν οὐρανὸν ὡς ἐν ἐκστάσει ἡ Ὑβόννη, γοητευμένη, μαγευμένη καὶ ἀναπνεόυσα βαθειὰ τὴν θαλασσίαν αὔραν... Ὤ, ναί, αὐτὸ ποὺ ἐσκέφθη ἧτο ἀπολύτως δυνατόν. Ἀλλέως, δὲν θὰ ἔλαμπαν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὰ ἄστρα· ἀλλέως δὲν θὰ περιεστρέφοντο τόσον θριαμβευτικὰ καὶ μὲ τόσην εὐρυθμίαν οἱ τρόχοι τοῦ «Μεγάλου Ἀνατολικοῦ»· ἀλλέως δὲν θὰ ἐσκόρπιζε τόσον θωπευτικᾶ, τόσον ἠδονικᾶ, κατὰ διαστήματα, εἰς τὸ πρόσωπόν της, τὸ ὑγρὸν ψιμμύθιν τοῦ θαλασίου ἀφροῦ, ἡ ἁπαλὴ πνοὴ τοῦ ἀνέμου... Ὤ, ναί, αὐτὸ ποὺ ἐσκέφθη, ἧτο δυνατὸν νὰ γίνη κι ἡ ἀλλαγῆ αὐτή, ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀρχίση ἀμέσως, θὰ ἧτο ὁ λυτρωμός της.—Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο Μέγας Ανατολικός,

La vera realtà

La realtà che conosciamo non è la vera realtà. La nostra percezione della realtà deriva dai cosiddetti cinque sensi, vista, udito, tatto, gusto, olfatto. Il cervello percepisce il mondo circostante attraverso di essi. Il mondo che conosciamo, quello materiale, non è altro che un'interpretazione del nostro cervello. Non è detto che tutto ciò che non si vede non esiste, infatti esistono cose che noi non possiamo percepire in quanto non sono alla portata dei nostri cinque sensi, come per esempio gli infrasuoni, gli ultrasuoni, gli infrarossi e gli ultravioletti; ma attenzione! Oltre a quelle che conosciamo potrebbero esisterne infinite che vanno oltre ogni immaginazione umana. La realtà che percepiamo non è quella vera, ma è un insieme di percezioni limitate ai nostri mezzi umani, i cinque sensi. Se pensi ai sogni, spesso sembrano così reali che è difficile trovare delle differenze tra questa e quella realtà. Stessa vista, stesso udito, stesso tatto, stesso olfatto, stesso gusto. Allora che cos'è la realtà? L'unica certezza della realtà sei TU! Tu sei cosciente di esistere per cui esisti. Tutto ciò che percepiamo, almeno per il momento, non è vera realtà. La vera realtà si percepisce con lo spirito, che al momento è ancorato nel mondo materiale per mezzo del corpo. E' lo Spirito che percepisce la realtà in quanto tale. Solo se nutrirai la tua parte spirituale potrai conoscere la realtà. Una realtà vasta e vera, senza più dubbi nè misteri. La vera realtà. Alfredo Caruso.

ο,τι...

οτι  ζητησα ηταν να  αφεθω/οτι προσπαθησα ηταν να δωσω/οτι επραξα ηταν επιλογη/ οτι  αγαπησα ηταν συνειδητο/οτι  εκανα ηταν λαθος/ και οτι εισεπραξα  ηταν ποινη/ στα λαθη μαθαινει ο ανθρωπος και απο τα λαθη ωριμαζει/ στην συγνωμη πληρουται/και στην εμπρακτη μετανοια απαλασσεται/ Στη σοφια του  κοσμου  υποκλινομαι/ και  στην δικη σου προστασια  αφιεμαι/  ο δικος μου θεος υπαρχει /επι γης /και τον διεκρινα/ ας προσμετρηθει  αυτο  στην εξυπναδα/ η στην ικανοτητα   / διακρισης του πρωτοτύπου απ το  φτηνο  αντιγραφο/ οτι  αφησα πισω δεν  το  χρειαζομαι/οτι διακρινω  μπροστα , επιδιωκω/ στον πολεμο , ζητω ανακωχη /και  την  ειρηνη  γυρευω / το παθος κρατω για  ζωη/ αναζητωντας εσενα/  στο  καλο προσχωρω/ στην βροχη  των ερωτων πορευομαι/στα  δικα σου  σημαδια βαδιζω/

Ερωτικό Παραλήρημα..

Ο Δάνης (Ιορδάνης) Κουμασίδης γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας φιλοσοφίας στο Α.Π.Θ. και μεταφραστής φιλοσοφικών έργων. Έχει εκπονήσει φιλοσοφική έρευνα στο Paris8 και έχει δημοσιεύσει πλήθος επιστημονικών, λογοτεχνικών και πολιτικών άρθρων σε περιοδικά και εφημερίδες. Το "Ερωτικό παραλήρημα" είναι το πρώτο του λογοτέχνημα.

ατελειωτη εκδρομη..

Περιμενα το τραινο στον σταθμο της Κηφισσιας .Ξυριζε ο αερας και η αναμονη ειχε μια πικρα  και μια γλυκα  μαζι.. Στην αποβαθρα  κοσμος πηγαινε  πανω-κατω προσπαθωντας να ξεχασει το κρυο ,αδημονωντας να  ερθει  ο συρμος. Που παω ? Το να κατεβω Πειραια ειναι επιλογη ρισκου..,αφετηρια  και τερμα .. Θα με περιμενει εκει. Να παμε που?  Με το αμαξι στο Σουνιο. Οποιος  δεν εχει κανει  χειμωνα  αυτη  τη διαδρομη  εχει  χασει. Η παραλιακη  εχει  μια  μαγεια το χειμωνα ..Ολα  τα  σκεπαζει  η θαλασσα !  Σκουρο μπλε και  λευκο  πανω  σε  κυματα.Επιβιβαση..στην αφετηρια  βρισκεις  την καλυτερη θεση ..επιλεγεις  με  ανεση.. Πιανεις παραθυρο και αρχιζεις  να  μετρας  σταθμους.. στο  τεταρτο  πανω -κατω  ριχνω κλεφτη  ματια  στην σταση ''μου''  την ...παλια... Μη κοιτας λεω  στον εαυτο μου..μη κοιτας ...τ αφησες ολα πισω ..ανεπιστρεπτι.. Αλλωστε  δεν  εχει πια  καμμια  σημασια..Ολα  αλλαξαν..Το  μπαλκονι σου  δεν  εχει  πια  την πρασιναδα  που ειχε...και η τεντα  ξεθωριασε..οπως  τοσα  αλλα  μεσα  σου.. Μη  κοιτας..Οτι  αφησες πισω χαθηκε ,αλλαξε  χερια.. Μονο  οι αναμνησεις  εμειναν να πονανε . Ολα εχουν αλλαξει  ,δεξου το  επιτελους. Και οτι ποθησες το  πετυχες  αλλα  με τι κοστος.. Σε πνιγουν οι θυμησες ...η ταρατσα που ανεβαινες  τις  εναστρες  νυχτες καλοκαιρια  και χειμωνες και εκανες  ονειρα  και ευχες  στ  αστερια.. Το  μικρο  κασετοφωνακι που  παντα  κουβαλουσες  μαζι και σιγοτραγουδουσες ,τα  δακρυα που αυλακωναν το νεανικο  σου προσωπο. Απολυτα προστατευμενη απο  ανθρωπους και  δαιμονες . Με  σκεψεις  ατερμονες και συνομιλιες  με  φανταστικους -υπαρκτους φιλους. Ο  κηπος  με την μουσμουλια  τις  τριανταφυλλιες τα  γιασεμια  και τις  απειρες γλαστρες  της  μανας. Η μικρη αποθηκη που  εκρυβε ο πατερας  την ''αυγη''  τα  βιβλια που  δεν επρεπε  να  βρισκονται  στο σπιτι ..οι τενεκεδες που  μαζευε  η μαμα  τα λαδια που περισσευαν και  τα  εκανε  σαπουνι.. Διπλα  το μικρο κοτετσι  σαν παραμυθενιο  σπιτακι  που  φιλοξενουσε 1-2? (δεν θυμαμαι ) κοτες. Και  η μανα  να σε κυνηγαει  να  ρουφηξεις αυγο  τρυπημενο  με μια  καρφιτσα. Οι φιλες απ την γειτονια που  ερχονταν και παιζαμε  τις μικρες κυριες.. Κι υστερα ολα σιγα σιγα  χαθηκαν... Βαρεθηκε  η μαμα ,εκαψε  τις  εφημεριδες ο μπαμπας ,τα γειτονοπουλα  μεγαλωσαν ,αλλαξες   σχολεια  δρομους και  διαδρομες... Στα 18  ειχα κιολας  το πρωτο  αμαξι.. και οι Αμπελοκηποι γιναν  το  δευτερο σπιτι μου. Κι εγω  δεν ηθελα πια  το  μωσαικο  μας  για πατωμα,ουτε  τον κηπο και την λασπουρια  που  κουβαλουσαμε στο σπιτι  μετα απο καθε  βροχη.. Πεταξαμε  και την μεγαλη  σομπα που καποιες  φορες  η γιαγια  οταν ημουν μικρη  εψηνε καστανα.. Παραπονιοταν  η μαμα  πως θελει  διαμερισμα  ,το  ιδιο κι εγω .Αλλωστε  ''εκεινος '' εμενε  σε  διαμερισμα και  εγω αισθανομουν οτι  πρεπει  να ακολουθω το πνευμα  της εποχης... Ηρθε  η αντιπαροχη.. και  υπογραψαμε  την καταδικη  της  γειτονιας , μαζι με πολλους  αλλους βεβαια  γειτονες  γυρω  γυρω.. Γιναμε ολοι  μοντερνοι  στεγασαμε  τα ονειρα μας και εγκλωβισαμε  τις ανασες και τις  ζωες  μας  σε  60,80 100,110 τετραγωνικα.. Παει  η ταρατσα και ο εναστρος  ουρανος  αντικατασταθηκαν  με  τις  φωνες  των  διπλανων  διαμερισματων .Πανε  τα παιχνιδια  στον δρομο γιατι  δρομος πια  δεν υπηρχε για  να  παιξεις ,να  τρεξεις, ουτε  κρυψωνες  για να  κρυφτεις.. Αχτιστα  οικοπεδα ? ουτε λογος.. Μεγαλος  καημος  να θες καπου να βρεις μια  μαργαριτα  να μαδησεις  και  να  μην βρισκεις.. Ποσες  μαργαριτες  ειχα μαδησει  να  ρωτω  ''μ αγαπα-δεν  μ αγαπα'',ποσες  φορες   με κιμωλια  γραφαμε την ασφαλτο και παιζαμε  κουτσο? Μεγαλωνεις ομως και προχωρας ..Μπροστα . Μπροστα  η πισω...το  ανακαλυπτεις μετα απο χρονια.. Παντως κινεισαι  ..Κι αυτο  εχει  σημασια.. Γαμοι Παιδια  Πανηγυρια ,απωλειες ,χαρες και λυπες να  διαδεχονται το ενα το αλλο.Μαζι  ομως προχωρα  και  ο χρονος,αλλαζουν οι αναγκες οι  απαιτησεις τα πραγματα. Κι οπως  χαθηκαν  οι μαργαριτες  ερχεται μια  μερα που  ξαφνικα  ανακαλυπτεις οτι  χαθηκαν  σιγα  σιγα  οι παλιοι  γειτονες ,τα  παιδια  μεγαλωσαν και τα  παιδια  των παιδιων εφυγαν,και οτι ακομα  και ο ερωτας εξανεμιστηκε και η γειτονια  παραγεμισε και  δεν σε χωραει πια. Και το  νεοδμητο  παλιωσε  και  οι αντοχες  σου δεν ειναι πια οι ιδιες  οι ανοχες σου ακομα λιγοτερες και η υπομονη σου εξαντληθηκε.. Θες  ξανα  να  βγεις  στον καθαρο  αερα ,να  ξαναβρεις  το σημειο απ οπου  ξεκινησες ,να  ξαναμαδησεις  την μαργαριτα ,,να  φυγεις απ την πολυκοσμια ,να  ξανανοιωσεις το καρδιοχτυπι  ,να  τραγουδησεις  βρε  αδερφε  κατω απ τα  αστερια χωρις  να  φοβασαι  αν θα σε πουν παραφωνη οι  γυρω  που  θα  σ ακουσουν.Εκπληρωσες επιτυχως ολες  σου  τις υποχρεωσεις,πραγματοποιησες  τους  στοχους  σου μεγαλωσες τα  παιδια σου πληρωσες το  αντιτιμον  της  κυριας  στην καθωσπρεπει  κοινωνια επιτελεσες  τον  ιερο  σου σκοπο  σαν μανα. Τακτοποιησες  το παιδι ..αποχαιρετησες  τους  γονεις  και  εμεινες  χωρις  ριζα... Τιμησες τον  συντροφο σου ακομα κι οταν  εκεινος  ξεχασε  να  σε  τιμα.. Και τωρα  θες αερα.. θες  να  δεις  το μπλε  της  θαλασσας  να ανεβεις  στις κολωνες  του ναου  του Ποσειδωνα και νοητα  να  χαιρετησεις  το συμπαν. Μεσα  στο καταχειμωνο...γιατι  οχι? Μεγαλωσες πια αλλα  μεσα  σου  τιποτε  δεν αλλαξε ..Ακομα  τραγουδας ..εκεινο  το  τραγουδι  της Βικυ Λεανδρος..'' Ψαξε  στην καρδια  σου να  βρεις ,το μυστικο  σου  που  χρονια ζητας...Ποιο  να ναι αυτο .το  μυστικο.. Μηπως ζητας οτι κι εγω??? ''Αδειασε  το βαγονι τελευταια αποβιβαζομαι..Πειραιας... Προχωρω  στην εξοδο..Κοσμος πολυς καθε λογης  ανθρωποι και καθε  καρυδιας  καρυδι.. Μπιπ  Μπιπ...στρεφω  το βλεμμα προς τον ηχο  της κορνας.. Περνω  στην  απεναντι πλευρα  του  δρομου.αλλαζω  ετσι κατευθυνση. Ανοιγω  την πορτα του αυτοκινητου.''Φυγαμε? ''με  ρωτα..- Φυγαμε αγαπη μου απαντω. Το  ταξιδι  αρχιζει..Στην φαντασια μου παντα  θα  μαδω  την μαργαριτα  να  δω  αν μ αγαπας και παντα  θα ονειρευομαι  την στιγμη που θα μου προτεινεις μια  βολτα  στο Σουνιο..  Γιατι μονο  ετσι  μπορω  ν αντεχω και  να  σε αγαπω ακομα......

Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου

Ρολάν Μπαρτ
Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου




πηγή:http://www.translatum.gr/books/lover-barthes.htm:

Σ' αγαπώ
Σ' αγαπώ. Το σχήμα δεν αναφέρεται στην ερωτική δήλωση, στην ομολογία, άλλα στην επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.

Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, "σ' αγαπώ" δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ' έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών.

Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού;

Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς! Έχουμε, λοιπόν, από τη μια μεριά το "εγώ", από την άλλη το "εσύ", και στη μέση ένα λογικό (εφόσον λεκτικό) δεσμό αγάπης; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι μια τέτοια ανάλυση, πού συμφωνεί ωστόσο με τη γλωσσολογική θεωρία, θα παραμόρφωνε αυτό πού εκστομίζεται με μια και μόνη κίνηση; Το αγαπώ δεν απαρέμφατο (κι αν σχηματίζει τούτο οφείλεται μόνο μεταγλωσσικό τέχνημα): υποκείμενο και αντικείμενο συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού την προφέρουμε.

Το σ' αγαπώ πρέπει να εννοηθεί (και εδώ: διαβαστεί) σαν να ήταν, π.χ., η ουγγαρέζικη έκφραση πού δηλώνει μονολεκτικά: szeretlek. Στην περίπτωση αυτή ή γαλλική γλώσσα, αποποιούμενη την ωραία της αρετή πού λέγεται αναλυτικότητα, θα γινόταν μια γλώσσα συγκολλητική (γιατί περί συγκολλήσεως, ακριβώς, πρόκειται). Το συγκρότημα αυτό καταρρέει με την παραμικρή συντακτική αλλοίωση. Κείται, σαν να λέμε, εκτός συντακτικού και δεν προσφέρεται σε κανένα δομικό μετασχηματισμό. Δεν ισοδυναμεί διόλου με τα υποκατάστατα του, πού ο συνδυασμός τους, ωστόσο, θα μπορούσε να παραγάγει το ίδιο νόημα. Είναι δυνατόν, μέρες ολόκληρες, να λέω σ' αγαπώ, χωρίς ποτέ ίσως να μπορώ να περάσω στο "τον αγαπώ": αρνούμαι να υποτάξω τον άλλον σε μια σύνταξη, σε μια κατηγορηματική διατύπωση, σε μια γλώσσα (μόνη προϋπόθεση του σ' αγαπώ είναι η απεύθυνσή του, ή επαύξησή του μ' ένα κύριο όνομα: Αριάδνη, σ' αγαπώ, λέει ο Διόνυσος).

2. Το σ' αγαπώ δεν έχει χρήσεις. Ή λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις πού προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανένα κοινωνικό καταναγκασμό. Μπορεί να είναι μια λέξη θεσπέσια, επίσημη, ανάλαφρη· μπορεί όμως να είναι και μια λέξη ερωτική, πορνογραφική. Από κοινωνική άποψη πρόκειται για μια λέξη-μπαλαντέρ.

Το σ' αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις. Καταργεί τις εξηγήσεις, τις διευθετήσεις, τις βαθμίδες, τις λεπτολογίες. Κατά κάποιον τρόπο - άμετρο παράδοξο της γλώσσας -λέγοντας σ' αγαπώ είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει κανένα θέατρο της ομιλίας, και ότι η λέξη αυτή είναι πάντα αληθής (δεν έχει άλλο αναφερόμενο από την προφορά της: είναι ένας τελεστικός γλωσσότυπος).
Το σ' αγαπώ δεν έχει πέραν. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής)· μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο- δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.

Το σ' αγαπώ δεν είναι φράση: δε μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: "αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο". Είναι μια ολόφραση.
(Μόλο πού λέγεται δισεκατομμύρια φορές, το σ' αγαπώ κείται εκτός λεξικού· είναι ένα σχήμα λύγου πού ο ορισμός του δεν μπορεί να υπερβεί την απλή τιτλοφόρηση.)

...............................................

8. - Κι αν το σ' αγαπώ δεν το ερμήνευα; "Αν δεν έβλεπα την προφορά ως σύμπτωμα;
- Κακό δικό σας: δεν τονίσατε εκατό φορές το αφόρητο της ερωτικής δυστυχίας, την ανάγκη να ξεφύγεις απ' αυτήν; "Αν γυρεύετε τη "γιατρειά", πρέπει να πιστεύετε στα συμπτώματα και ως ένα απ' αυτά να θεωρήσετε και το σ' αγαπώ. Πρέπει να ερμηνεύετε, πάει να πει, στο τέλος-τέλος, να υποτιμάτε.
- Τι να σκεφτούμε, τελικά, για το βάσανο; Πώς να το συλλογιστούμε, να το αξιολογήσουμε; Το βάσανο ανήκει αναγκαστικά στην περιοχή του κακού; Το ερωτικό βάσανο δεν επιδέχεται, άραγε, παρά μόνο μια αντενεργό υποτιμητική (πρέπει να υποταχθώ στην απαγόρευση) αντιμετώπιση; Μπορούμε, αντιστρέφοντας την αξιολόγηση, να φανταστούμε μια τραγική αντίληψη του ερωτικού βασάνου, μια τραγική κατάφαση του σ' αγαπώ; Κι αν τοποθετούσαμε (επανατοποθετούσαμε) την (ερωτική) αγάπη στον αστερισμό του Δραστικού;

9. Έτσι, προκύπτει μια νέα άποψη για το σ' αγαπώ. Το σ' αγαπώ δεν είναι σύμπτωμα, είναι δράση. Προφέρω για να απαντήσεις - και η υπερακριβής μορφή (το γράμμα) της απάντησης θα αποκτήσει μια πρακτική αξία, σαν να πρόκειται για ένα φραστικό τύπο. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μου αποκριθεί ο άλλος με ένα απλό, έστω και θετικό ("κι εγώ") σημαινόμενο: το εγκαλούμενο υποκείμενο πρέπει να δεχτεί να διατυπώσει, να προφέρει το σ' αγαπώ πού του απευθύνω: Σ' αγαπώ, λέει ο Πελλέας. - Κι εγώ σ' αγαπώ, λέει η Μελισσάνθη. Ή επιτακτική παράκληση του Πελλέα (μπορούμε να υποθέσουμε ότι ή απάντηση της Μελισσάνθης υπήρξε ακριβώς αυτή πού περίμενε, πράγμα πιθανό γιατί αμέσως μετά πεθαίνει) εκκινεί από την ανάγκη πού νιώθει το ερωτευμένο υποκείμενο, όχι μόνο να το αγαπούν ανταποδοτικά, να το γνωρίζει, να είναι βέβαιο γι' αυτό, κτλ. (όλες αυτές οι λειτουργίες δεν υπερβαίνουν το επίπεδο του σημαινόμενου), αλλά και ν' ακούει να τον το λένε μ' έναν τρόπο εξίσου καταφατικό, πλήρη και αρθρωμένο με το δικό του: αυτό πού θέλω είναι να δεχτώ στα ίσια, ολοκληρωτικά, κατά γράμμα, χωρίς διαφυγές, το φραστικό τύπο, το αρχέτυπο του ερωτόλογου: δεν υπάρχει συντακτική διαφυγή, ούτε παραλλαγή - οι δύο λέξεις συνεκφέρονται, συμπίπτοντας σημαίνον προς σημαίνον (το κι εγώ θα ήταν ή τέλεια αντίθεση της ολόφρασης). Αυτό πού έχει σημασία είναι ή φυσική, σωματική, χειλική προφορά της λέξης: άνοιξε τα χείλη σου κι άσ' την να βγει (γίνου αισχρός). Αυτό πού τρελά επιζητώ είναι ν' αποκτήσω τη λέξη - τη μαγική, τη μυθική; Το Τέρας - μαγεμένο, πλην δέσμιο της ασχήμιας του -αγαπά την 'Ωραία. Ή Ωραία, προφανώς, δεν αγαπά το Τέρας, αλλά, τελικά, νικημένη (δεν έχει σημασία από τι· ς πούμε: από τις συνομιλίες πού έχει με το Τέρας), του απευθύνει τη μαγική λέξη: "Σας αγαπώ, Τέρας". Αμέσως, μέσα από την εξαίσια σχισμή ενός αρπισμού, εμφανίζεται ένα νέο υποκείμενο. Ή ιστορία αυτή, θα πείτε, είναι αρχαϊκή... Ορίστε, λοιπόν, μια άλλη: κάποιος υποφέρει επειδή τον παράτησε ή γυναίκα του. θέλει να τη δει να γυρίζει, θέλει - συγκεκριμένα -, να του πει σ' αγαπώ, τρέχει κυνηγώντας τη λέξη. Τελικά, εκείνη του το λέει κι αυτός πεθαίνει. Πρόκειται για μια κινηματογραφική ταινία του 1975. Και να πάλι ο μύθος: ο Ιπτάμενος Ολλανδός περιπλανιέται, αναζητώντας τη λέξη· αν την αποκτήσει (μέσω όρκου πίστεως), θα πάψει να τριγυρνά (αυτό πού ενδιαφέρει το μύθο δεν είναι η εμπειρία της πίστης, είναι η προφορά, το άσμα της).
10. Μοναδικό συναπάντημα (στο επίπεδο της γερμανικής γλώσσας): μέσα σε μια και την αυτή λέξη (Bejahung) δύο καταφάσεις: η μία, πού την επισημαίνει ή ψυχανάλυση, γίνεται αντικείμενο μείωσης (η πρώτη κατάφαση του παιδιού πρέπει να γίνει αντικείμενο άρνησης για να υπάρξει προσπέλαση του υποσυνειδήτου)· η άλλη, που τη διατύπωσε ο Νίτσε, είναι τρόπος της βούλησης για δύναμη (τίποτε το ψυχολογικό, κι ακόμα λιγότερο, το κοινωνικό), παραγωγή της διαφοράς· το ναι αυτής της κατάφασης αποβαίνει αθώο (προσαρτά το αντενεργό στοιχείο): είναι το αμήν......

(ευχαριστω τον ''Αρνητικο'' που με παρακινησε...)

♥♫ Castle Of Dreams - GIOVANNI MARRADI ♥♫

το δακρυ.. του Ν.Π.

Σε Εκείνη που λείπει...
Μα είναι πάντα εδώ...
------ -----

Η ΓΗΤΕΙΑ
...
Εκείνο το βλέμμα…
Το αθώο, αγνό χαμόγελο και το ψιθυριστό «καλωσόρισες»
Το μικρό άγγιγμα στο χέρι, έτσι, ίσα ίσα για να πιάσει το ξόρκι.
Μαγεία…
Μόνο αυτό μπορεί να εξηγήσει το τρέμουλο της σάρκας κάθε πού ακουμπά στο ξαναμμένο από τον πόθο κορμί.
Αλήθεια…
Πόσο μπορεί ν’ αντέξει μια ψυχή που φουσκώνει από έρωτα;
Πόσο δάκρυ να έχει το μάτι για να ξεπλύνει τον πόνο της απουσίας;
Πόσο καρδιοχτύπι ν’ αντέξει η καρδιά στο άκουσμα της φωνής Της, χωρίς να σπάσει;

Κι έπειτα… το αντάμωμα…
Το αργόσυρτο περπάτημα χέρι με χέρι
Η προσμονή του μικρού εμποδίου στο διάβα και η στιγμιαία ένωση των κορμιών, δήθεν τυχαία, μα τόσο ηδονικά…
Το απαλό χάδι στα λατρεμένα πυρόξανθα μαλλιά που ο αγέρας παλεύει να κάνει δικά του, χωρίς συστολή θωπεύοντας τους καταρράκτες που ξεχύνονται από την αγαπημένη κεφαλή…

Παρόλο που ξέρεις…
Πως ζεις ένα ξόρκι. Πώς κάποια στιγμή η φούσκα θα σκάσει και η ζοφερή πραγματικότητα θα πάρει τη θέση του ονείρου που ζεις μαζί Της.
Μα δε σε νοιάζει… Ξέρεις ότι γεννήθηκες για αυτές τις απειροελάχιστες στιγμές που ανταμώνεις το βλέμμα Της, που ακούς την ανάσα Της καυτή να ψιθυρίζει τ’ όνομά σου, χαμένοι και οι δυό σε έναν ωκεανό λαγνείας και πάθους.

Και τ’ όνειρο σβήνει…
Κοιτάζεις δίπλα σου και βλέπεις το Κενό να γεμίζει τον χώρο που πριν βρισκόταν Εκείνη. Ο άνεμος πια δεν μαστιγώνει τον ξανθό καταρράκτη των μαλλιών Της, μα άγριος σε χτυπά με μανία, μη βρίσκοντας εμπόδιο Εκείνη να τον ποτίσει με το άρωμά Της.
Κι ένα δάκρυ κυλά στο πρόσωπο…
Γιατί ξέρεις… Ξέρεις πώς είναι να είσαι μαζί Της.
Και τώρα πια ζεις μακριά Της…
Κι ακόμη ένα δάκρυ κυλά… Πόσο ψυχρός ο αγέρας αν δεν τον γεμίζει η φωνή της, πόσο γυμνή η σάρκα του χεριού σου αν δεν το ντύνει τ’ άγγιγμά Της…
Κι άλλο ένα δάκρυ …
Κι άλλο …
Κι άλλο …

Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος

αδραξε την μερα

μαθε να ''βλεπεις '' να αισθανεσαι να ζεις με τον χτυπο της καρδιας σου...μαθε επιτελους να ζεις....

L'amour c'est comme un jour - H αγάπη είναι σαν μιά μέρα - Love is new e...

μαθε ν αγαπας,μαθε να ονειρευεσαι να μαχεσαι να γοητευεις να γοητευεσαι να δινεσαι να τολμας μαθε επιτελους να ζεις....

συμβολαιο ανεπικυρωτο και επικυρωση του ρηματος θελω.

O  ανθρωπος ειναι φτιαγμενος απο ενα σωρο υλικα..αιμα νερο οστα δερμα..γιατι λοιπον πρεπει καλα και σωνει  ναναι μονοδιαστατος? Στην φυση μας ειναι τα παντα ο κυνισμος ο ρεαλισμος  η αγαπη το μισος  η κακια η δειλια ο ερωτισμος το  χυδαιο η αληθεια  το ψεμα και τοσα αλλα. Μα τι ειναι αυτο που μας κανει  να ειμαστε τελικα  ομοιοι και μαζι  διαφορετικοι  ο ενας  απο τον αλλο?Ο  τροπος που μεγαλωσαμε,η παιδεια μας,η εργασιακη μας κατασταση το ψυχολογικο  μας  υποβαθρο καθορισμενο απο το  DNA μας, οι δυσκολιες οι απογοητευσεις ,οι  εμπειριες ? Και τι ειναι αυτο που τελικα ονομαζουμε  χαρακτηρα? Αλλαζει  λοιπον  ο χαρακτηρας ενος  ανθρωπου? Αλλαζει αυτο που  τον χαρακτηριζει και τον ξεχωριζει  απο  τον διπλανο του ? Και αν  ναι  με ποιο τροπο?  Ποια  εναι  εκεινα τα ΄΄μεσα'' που  πρεπει  καποιος  να χρησιμοποιησει  για  να  κατευθυνει  στον αλλο  σε διαφορετικη πορεια ζωης και συμπεριφορας και  για  ποιο λογο πρεπει  να μπουμε  στην διαδικασια  ν αλλαξουμε τον κοσμο?  Η  προσηλωση μας σε κανονες κοινα  αποδεκτους  δεν  δινει απαραιτητα  την λυση αλλα  βοηθαει  στην απαραιτητη   ισορροπια  και  εντος μας αλλα και  γενικοτερα  στην καθημερινοτητα  μας.. Δεν  θελω και  δεν επιδιωκω οπωσδηποτε  ν αλλαξω  για  παραδειγμα  την   σκληροτητα  η την αγενεια  καποιου,,μπορω  ομως  να  δηλωσω ευθαρσως  οτι αυτο  ειναι κατι που δεν μου  ταιριαζει. Μπορω  να ζητησω την ευγενεια οχι επειδη προσπαθω  να  καταπιεσω την φυση του,αλλα  επειδη  εγω  ο ιδιος δεν  αντεχω  την κακοτητα.Δηλωνοντας  το ,προχωρω βηματα προς την  αμοιβαια  επικοινωνια με τον αλλο  καταθετω  τους  ορους του  δικου  μου συμβολαιου  ζωης και  μετα  την αναγνωση  απο αμφοτερα  τα μελη, το  συμβολαιο  υπογραφεται  η ακυρουται..  Απο  την αλλη δινεται  το δικαιωμα  σε  καθε  ενα απο τα  συμβαλλομενα  μερη  να  καταθεσει  τις  απαιτησεις του και να  αναπτυξει  τα οποια  επιχειρηματα  του.. Η  επιτευξη  κοινης  μεσης  οδου  τις περισσοτερες φορες   οδηγει  σε  συμφωνια ,οχι απαραιτητα  σε ταυτιση  μα  σε αμοιβαια  κατανοηση των αναγκων και των θελω του καθενος και  ευρεση  λυσης  συνυπαρξης.Σκεφτομαι  λοιπον  οτι  δεν θελω  ν αλλαξω  τον κοσμο  ουτε  εσενα ουτε καν  εμενα..Το  μονο  που  χρειαζεται  γι αυτο ειναι αμοιβαιος  σεβασμος  και  αληθεια.΄Την  στιγμη δε που  θ αποδεχθουμε  με  αγαπη το γεγονος  οτι ολοι μας  ειμαστε πολυμορφικα  πλασμενοι  την στιγμη που θα κατανοησουμε οτι το λαθος του αλλου σημερα  μπορει  αυριο ναναι  το δικο μας  λαθος και  θα  ενστερνιστουμε το ''ποτε  μη λες ποτε''  εχουμε  κανει  ενα  αλμα  στην ευ-τυχια  μας..Μεσα  απο επιπονες διαδικασιες ανακαλυψα  το πραγματικο  νοημα  2  λεξεων.. ''αληθεια  και  αγαπη''Με  αφετηρια  αυτες χωρις  ν ακυρωνω το πολυχρωμο  dna  μου αλλα και του αλλου  ,ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ  οτι  σε αγαπω  οχι  μονον γιατι εισαι αυτο που εισαι αλλα γιατι  κοντα  σου προσπαθω να  γινομαι  καλυτερη.. Οχι  διαφορετικη ,αλλα καλυτερη.. Οχι  μονον γιατι  δεν θελω  να  σε αλλαξω αλλα γιατι  εσυ επιδιωκεις ν αλλαξεις  για  να με πλησιασεις. Η αποδοχη  των ορων παραπανω ειναι  αναγκαια και  ικανη  και επιθυμητη  συγχρονως  συνθηκη  για  να πορευτουμε ο ενας  στο πλευρο  του αλλου . Με  στιγμες ειρηνικες ,με μερες πολεμου,,ωρες  ανακωχων, χρονια ευτυχιας  ,΄΄φεγγαρια '' ποικιλων  συναισθηματων,, αλλα με κοινη πορεια  ζωης. Ισως  να μοιαζει ακατορθωτο περιεργο  ακομα και κουτο μα πριν το απορριψεις  διαβασε προσεκτικα το συμβολαιο της  ζωης σου και σκεψου οτι  εχει  ημερομηνια  ληξης.... Μπορεις  βεβαιως παντα   να  μεινεις  η  να  σπασεις  τους ορους  του. Η  εξυπναδα σου   ειναι  εκεινη  που  θα σε οδηγησει  να κανεις  το ενα  η το αλλο.  Με  δεδομενη  ομως '' την αρχη '' του χρονου  που  για  τον ενα  εκαστο απο εμας  απειρος  δεν ειναι.. θα πρεπει  να προυπολογισεις   τα  κοστη  και τα  κερδη  της αποφασης  σου..Επομενως  ειναι προς  οφελος  σου  να  το επικυρωνεις καθημερινα  ...επιτυχως.. μα  και να το επαναδιαπραγματευεσαι..  πρωτα  και κυρια  με  σενα  τον ιδιο..

Στον μηνα Φλεβαρη που γεννα το ξεχωριστο.. ΜΑΛΒΙΝΑ..

Καληνύχτα αγάπη μου..

Δεν σου αφιερώνω καμιά από τις λέξεις μου,
γιατί είναι το δικό σου το αίμα περασμένο μέσα από τα φίλτρα μου.
Πώς να σου χαρίσω λοιπόν κάτι που είναι ήδη δικό σου;
Από τότε που άρχισες να ζεις μέσα μου, έπαψα να σου δωρίζω.
Φρόντισα όμως να διατηρώ ζεστό το είναι μου, για να ζεις εσύ ήρεμα μέσα του.
Και δε σου πήρε πολύ καιρό για να μπεις μέσα μου. Σα να γεννήθηκες γι’ αυτό.
Και συ το κατάλαβες και ήρθες και με βρήκες.
Και τώρα το αίμα μου δεν παγώνει όταν απ’ έξω έρχονται θύελλες και χτυπούν το μπαλκόνι μου. Γιατί έχω το δικό σου αίμα που με προστατεύει.
Συγχώρεσε μόνο τα φίλτρα μου αν σου φαίνονται σαχλά.
Θα μάθω σύντομα να παντρεύω τις λέξεις μου με τη χημεία σου.
Καληνύχτα αγάπη μου.. θα κλείσω και γω τα μάτια μου για να μη σ’ ενοχλεί το φως..Σ.Ζ. ///////////////απο το Σοφακι μου...//τιποτα  πιο  υπεροχο απο μια  ερωτευμενη  γυναικα... κρατειται  στα πολυτιμα  μου και  διανεμεται  επισης  δωρεαν μια που  εκφραζει  και  μενα απολυτα////

...Κάποτε θα έρθει ο καιρός να μάθουμε και να ζούμε..

*ΚΑΛΥΨΩ ΔΙΑΚΙΔΗ*
Μετά μάθαμε..
Πώς να σκοτώνουμε τα όνειρα,
πως να ξεριζώνουμε καρ...διές,
τις δικές μας και των άλλων.
Μετά μάθαμε να πεθαίνουμε
...Κάποτε θα έρθει ο καιρός να μάθουμε και να ζούμε..

Sad Romance (Violin Version)

σε μια αγκαλια να αλλαζεις την θλιψη με ερωτα την φτωχεια με πλουτο και το τιποτα σε ολον..να κατατροπωνεις τον θανατο και το τελος και να στεφανωνεις την ζωη με αρχη../γεννηση και φως...

Cecilia-Love Of A Silent Moon(ΠΑΡΑΜΥΘΙ).

με βλεπω.../να αγωνιζομαι τελευταιος στρατιωτης αποδεκατισμενης μεραρχιας./ παλευοντας με δαιμονες χιλιους / προσπαθωντας να σωσω ...τι? Ηρθα να κατακτησω /η /να κατακτηθω? Οτι γυρεψα να δωσω ηταν. /Μα ποτε/ οι βαρβαροι δεχτηκαν να εκπολιτιστουν?Ματαιος κοπος /αδιεξοδος δρομος. Δεν δυναται ν αντιληφθει το σωμα που καρδια δεν διαθετει./Δεν μπορει να εκπεσει το εγω ,/αρνειται το λειψο να ολοκληρωθει.Ονειρευτηκα λαθος ονειρο /και ειδα εφιαλτη. Το χερι σου αναζητησα να με χαιδεψει /μα σ ακρωτηριασμενο απευθυνθηκα..Τι να λυπηθω περισσοτερο / τον εαυτο μου η εσενα? Θεοι και δαιμονες / με σπρωχνουν εξω απο τον κηπο του παραδεισου. Κι εσυ κοσμε/ ενω κρατας το κλειδι δεν μου δινεις χαρη και ηδονικα με κρατας στην σκληρη αγκαλια σου .Ανελεητος κοσμος / βυθισμενος στο μαυρο /που αρεσκεται να λεκιαζει το λευκο ... με αιμα και θανατο.

το ραντεβου..

Ραντεβου λεει.. κανονιζεις  την ωρα και  αρχιζεις αμεσα  τον αγωνα  δρομου.. κομμωτηριο μανικιουρ πεντικιουρ  μπανια , ιστοριες  για  αγριους λες  και  εχεις  λερα , η λες και  κακομουτσουνιαστηκες  ξαφνικα.. κατεβαζεις την μιση ντουλαπα  να  δεις  τι θα βαλεις-ολα  χαλια  φαινονται  ξαφνικα- στο τελος  καθιδρη  ξαναβουτας  μια  στο μπανιο μπας  και συνελθεις ,,φορας  το πρωτο απο το εκατο που ειχες  απορριψει.Κοιτιεσαι  στον καθρεφτη  και δεν  σ αρεσεις...με τιποτα  ομως.. και  ανικανοποιητη  παντα ,πετας για  να  τον βρεις.. Και  στην διαδρομη  σκεφτεσαι ''γαμω   την ατυχια  μου  γαμω που  γεννηθηκα   γυναικα''.Σε  χρονο  ντε-τε  θαναι ετοιμος  αυτος..σιγα  μη κανει αποτριχωση ελα  καλε που  θα  βαψει νυχια..η μην του φυγει ο ποντος  απο την καλτσα τελευταια  στιγμη και  αρχισει  το βγαλε -βαλε φτου κι απο την αρχη..Κι αξυριστος  να σου ρθει,,λες  ''τι  ωραια που  με γρατζουνανε τα  γενια σου  ,μωρο μου'',  ασχετα  που  μετα βρισκεις κομματια  το  προσωπακι σου .(γιατι πως  να το κανουμε  αλλο το δικο τους πουναι  σαν  στραντζοχαρτο  κι  αλλο το δικο σου που  ειναι  βελουδο η βιλουδο  αν προτιμας..) Και πας με  καθυστερηση  στο  ραντεβου κι αντε  τωρα  να του  εξηγησεις  οτι  γυρισες πισω  για  ν αλλαξεις  καλσον.... Οτι  ξεχασες το κουτι με τις φραουλες και το μελι με τα καρυδια.. Και καταπινεις την προσβολα..  του  τυπου,''καλα  την επομενη  φορα  θα  λεμε 6 και  θαρχομαι  6.30 ''!!!!!!!!!!Καλα μωρο μου συγνωμη, λες ,δεν θα επαναληφθει..και την ιδια  στιγμη νοιωθεις επιορκη...  Μετα την γκρινια  περιμενεις  να περασεις  στην γλυκα ..Κατι  σαν  ξαλαφρωμα  μετα  την εξομολογηση στον παπα  της  ενοριας..(αληθεια ποτε  πηγα  τελευταια  φορα  η αμαρτωλη  και εν πολλαις αμαρτιες περιπεσουσα   γυνη? ,,τι  τα  σκεφτεσαι αυτα τωρα ,λες με το νου σου, και αναμενεις)   Σκυβεις ανεπαισθητα και  ζητας  τα  χειλη του  κι επιτακτικα  σε φιλαει.. Της κολασεως το αναγνωσμα.. Πανε  τα  ριμελ παει  το κοκκινο  απο το  κραγιον..μπουχος  ενα πραγμα.. Και οταν  τελειωνουν ολα εισαι μεσα  στην ευτυχια κουρνιασμενη σαν  γατα στην αγκαλια του.. Τσιγαρο ενα  τσιγαρο  -  Μια  τζουρα  εστω.. ''Ν αναψεις ολοκληρο  το  δικο μου  το θελω μονος μου'' Τι παιδι  εισαι  εσυ παιδι μου..Δεν σου εμαθαν την κοινοκτημοσυνη?? απαπαππαπα  Τσαμπα  θα παει  σου λεω ..κοστιζει κιολας παφ  και ταληρο που ελεγε η διαφημιση..αλλα  οκ μια  σπαταλη  ποτε-ποτε  δεν πειραξε  κανεναν.. Και  στην  ηρεμια και την γαληνη  ακουγεται  η φωνη του..''Ξερεις  κατι?? αβαφτη και  απεριτη  εισαι πολυ καλυτερη  ,μοιαζεις  κοριτσακι'' - Τον σκοτωνεις  κυριε προεδρε η δεν τον σκοτωνεις?? Φταιει  ο φονιας??  Αφηστε  με  στην απολογια  μου  να  βαλω λιγο  ρουζ  στο μαγουλο.. Μου παει  το ροδαλο  που  αφηνει  πανω  μου   ο ερωτας  του... Εφυγα ..γιατι  περασε και η ωρα και πρεπει  να τελειωσω  το μακιγιαζ μου....