λευτερη και ιδανικα μονη..(κσ)

μ αρεσει η σοφιτα ,ολοι οι θησαυροι μου εκει βρισκονται ,βιβλια παλια, κιτρινισμενα ,,κοσμος και ντουνιας εκει πανω ,κυριες πολλες ,ανδρες που με συντροφεψαν στην εφηβεια φωτογραφιες ασπρομαυρες ,ερωτες ανεκπληρωτοι ,γιορτες με συντροφους που εγιναν κουστουματοι...και ενας παλιος οδηγητης και η αυγουλα του μπαμπα ,,,και μια κουκλα ,,,ξανθια ...παντα μ αρεσε το ξανθο ..Το πρωι πλημμυριζει με ηλιο και το βραδυ στεφανωνεται με αστερια και με το φως του φεγγαριου! ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ η νοσταλγια φταιει...ειναι που λειπεις κι εσυ... που δεν  προλαβα  να  στα  εξιστορησω..ενα  υπογειο και  μια  σοφιτα...εκει  ειμαι  εγω οπως θέλω  να  ειμαι...λευτερη και  ιδα


νικα  μονη...στον καθρεφτη της ψυχης μου μετρω  τις  ρυτιδες που επικυρωνουν πως  ακομα ζω..(κ.σ)---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Λιλικα Νακου:-----------///////////////////////////////////////////////////////////////////////// Πονάς; Σε χτύπησε κανένας; Γιατί κλαις;

Μα το αγόρι δεν απαντούσε. Έκλαιγε μονάχα πιο πολύ:

- Δε με χτυπήσανε εμένα. Χτυπήσανε το σκυλί. Μου το σκοτώσανε το σκυλί μου. Δε βλέπεις; Μια μοτοσυκλέττα που πέρασε πρωτύτερα, μου σκότωσε το σκυλί μου. Να τ’ άκουγες πώς φώναζε;… Έτρεξα και το πήρα στα χέρια… Μα να τώρα σώπασε… θα ψόφησε…

Και πάλι ξανάρχισε τα κλάματα και τ’ αναφυλλητά.

- Έλα μαζί μου, του λέω.

Το αγόρι έκανε με το χέρι ένα κίνημα απεγνωσμένης βαριεστημάρας. Κείνο το ίδιο κίνημα που είχα προσέξει στο νοσοκομείο, όταν το πρωτοφέρανε, κείνη την ίδια κίνηση του χεριού που είχε συγκινήσει τόσο τη κοπέλα που το πρωτοβρήκε.

- Έλα μαζί μου, του ξαναλέω.

Καμιά απάντηση. Έκλαιγε πάντα το αγόρι σκυμμένο πάνω από το σκυλί που κράταγε στην αγκαλιά του.

- Και τώρα τι θα κάνεις;… Έτσι θα κρατάς το σκυλί;… Παράτα το κι έλα μαζί μου.

Σήκωσε τα μάτια και με είδε. Αναγνώρισε τη στολή της νοσοκόμου, φοβήθηκε και κίνησε να φύγει. Τον έπιασα από το χέρι.

- Στάσου, μη φοβάσαι, ξέρω, είσαι ο Ατζαμής. Δε θα πάω στο νοσοκομείο. Έλα σπίτι, μαζί μου. Άφησε εδώ στη γωνιά το σκυλί… Τι θα το κάνεις πια; Ψόφησε, δε βλέπεις;

- Ποτές, φώναξε, ποτές. Δε θα το παρατήσω πουθενά, ούτε στο δρόμο ούτε στα σκουπίδια. Θα πάω να το θάψω κει στον κήπο το μεγάλο που ψες κοιμηθήκαμε… που τελευταία κοιμόμαστε αγκαλιά κάτω από ένα δέντρο… Και θα πηγαίνω κάθε βράδυ να κοιμάμαι να μην τ’ αφήνω μοναχό…

Τα’ λεγε γρήγορα, λαχανιασμένα, σα να είχε τρέξει πολύ, κι είχε μια τέτοια έκφραση άγριας απελπισίας το πρόσωπο του παιδιού, που δύσκολα μπορούσες να τη φαντασθείς σε πρόσωπο παιδιού.

Καθώς τον κράταγα, τραβήχτηκε με βία από τα χέρια μου και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας κρατώντας πάντα το σκοτωμένο σκύλο του σφιχτά στην αγκαλιά. Χάθηκε από μπροστά μου, σα μια μικρή σκιά του Άδη. Ήταν αδύνατο πια να τον βρεις.

 

Η Λιλίκα Νάκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904. Ο πατέρας της, δικηγόρος, βουλευτής και πρόεδρος της Διεθνούς Οργάνωσης υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου, καταγόταν από τη Λιβαδειά. Η Λιλίκα Νάκου σπούδασε πιάνο στην Λωζάνη της Ελβετίας και υπ...ηρέτησε λίγα χρόνια καθηγήτρια της μουσικής σε Γυμνάσια των Αθηνών. Έχει εκδώσει σε τόμους τα παρακάτω βιβλία: «Φωτεινή» νουβέλες 1928, «Ξεπάρθενη» διηγήματα 1930, «Η ζωή του Έντγκαρ Πόε» βιογραφία 1931, «Παραστρατημένοι» μυθιστόρημα 1936, «Η κόλασις των παιδιών» διηγήματα 1944, «Ναυσικά», νουβέλλα 1948, «Η κυρία Ντορεμί», μυθιστόρημα 1956, «Για μια καινούργια Ζωή», μυθιστόρημα 1960, «Οι οραματιστές της Ικαρίας», μυθιστόρημα, 1963, και «Προσωπικότητες που γνώρισα», 1965. Πέθανε το 1989.