κωστας Βαρωτσος!!

 «Πρέπει να μη φοβάσαι να αφεθείς στη θάλασσα και τη φύση, και να έχεις το θάρρος να την ακούσεις όταν σε διδάσκει». Είναι τα βασικά προσόντα του ιστιοπλόου, σύμφωνα με τον γλύπτη Κώστα Βαρώτσο, που από παιδί ταξιδεύει με πανί και πυξίδα το όνειρο
«Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν παιδί. Πηγαίναμε οικογενειακώς στην Κουρούτα Αμαλιάδας. Νοικιάζαμε μια καλύβα από καλάμια. Κάτω είχε χώμα. Κοιμόμασταν σε ράντζα, αλλά εκείνες τις διακοπές τις θυμάμαι σαν όνειρο. Η θάλασσα με μαγνήτιζε. Γρήγορα το παιχνίδι με το βαρκάκι έδωσε τη θέση του σε μια τάβλα με πανί. Έτσι κάπως άρχισα τα ιστιοπλοϊκά μου ταξίδια. Μαγεύτηκα όταν ανακάλυψα τη σχέση τού να κινείσαι χρησιμοποιώντας τον άνεμο, τη βάρκα και τον εαυτό σου, δηλαδή ένα φυσικό φαινόμενο, ένα τεχνητό μέσο και μένα». Έτσι περιγράφει ο γλύπτης και καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Κώστας Βαρώτσος το πώς γεννήθηκε το πάθος του για την ιστιοπλοΐα.
Τι σημαίνει για σας ιστιοπλοΐα;
Η βασική αρχή για να δημιουργήσω όνειρα. Μπορώ να πάω παντού χωρίς μοτέρ. Δεν είναι χόμπι. Είναι τρόπος ζωής.
Πώς από την τάβλα και το πανάκι βρεθήκατε σε σκάφος;
Στην Ιταλία, στα φοιτητικά μου χρόνια, βγαίναμε χειμώνα με τον αδελφό μου στην Πεσκάρα με ένα βαρκάκι 4,20 μ. και ενώ στη στεριά είχε χιονίσει. Είχαμε πάθος. Η βάρκα για μας ήταν και είναι η κύρια συζήτηση, όπως άλλοι κουβεντιάζουν για το ποδόσφαιρο. Περνούσαμε ώρες συζητώντας πώς θα βελτιώσουμε το σκάφος, ποιες θα είναι οι νέες μας περιπέτειες...
Είστε αυτοδίδακτος;
Γράφτηκα σε όμιλο στην Πεσκάρα και έκανα ιστιοπλοΐα ανοικτής θαλάσσης διότι είχα κατά νου το ταξίδι του Οδυσσέα, το οποίο και έκανα με τον αδελφό μου με ένα σκάφος 9 μ. χωρίς όργανα και χωρίς ασύρματο, τον Ιούνιο του 1985. Ξεκινήσαμε από τη Ρώμη και πήγαμε Στρόμπολι, Μεσίνα... Ήταν ένα ταξίδι σημαδιακό, διότι ο σκοπός δεν ήταν να πάμε, αλλά να γυρίσουμε. Φτάσαμε στον Πειραιά έπειτα από δυο μήνες. Τώρα που το σκέφτομαι, αν μας είχε συμβεί κάτι, θα χανόμασταν.
Φοβηθήκατε ποτέ;
Σε εκείνο το ταξίδι και ενώ είχαμε φύγει από το Κάπρι με κατεύθυνση το Στρόμπολι συνειδητοποιήσαμε ότι χαθήκαμε. Δεν φτάναμε πουθενά. Η στιγμή της συνειδητοποίησης ότι χάθηκες είναι φοβερή. Αρχίσαμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Δεν ξέραμε ναυσιπλοΐα. Παλεύαμε με μια πυξίδα, αλλά νύχτωνε και ξημέρωνε κι εμείς βλέπαμε για μέρες μόνο ουρανό και θάλασσα. Ήμασταν στη μέση του πουθενά. Τρεις μέρες αργότερα είδαμε από μακριά τον καπνό του Στρόμπολι και καταλάβαμε πως γλιτώσαμε. Είχαμε την ελαφρότητα της νεότητας και την τρέλα για εμπειρίες, κι έτσι συνεχίσαμε.
Θα το ξαναεπιχειρούσατε;
Σίγουρα. Τη δεύτερη φορά το κάνεις πιο εύκολα και πάντα έχεις την ελπίδα να μη χαθείς. Δύσκολος ο γυρισμός. Έχεις αγωνία, διότι ανήκεις κάπου κι αυτό είναι πολύ δυνατό πολιτισμικό συναίσθημα. Δεν μου αρέσει η υπόθεση του εμιγκρέ που χάθηκε. Μου αρέσει που είμαι εδώ. Πάντα αγωνιώ να γυρίσω. Τι έχετε κερδίσει από την ιστιοπλοΐα;
Η θάλασσα είναι μεγάλο σχολείο. Η πιο επικίνδυνη πορεία είναι όταν έχεις τον δυνατό άνεμο πίσω σου. Τότε η θάλασσα γίνεται σαν ποτάμι. Σε παρασέρνει. Δεν έχεις τιμόνι. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή. Όταν έχεις θετικό άνεμο είναι σαν να μην έχεις τιμόνι. Πρέπει να πετάξεις σκοινιά, έναν κουβά, μια πλωτή άγκυρα για να κόψεις ταχύτητα. Στη ζωή όμως θέλει δύναμη για να πετάξεις κουβά. Όταν έχεις πάλι τον αέρα κόντρα στις 20 μοίρες, έχεις σκληρό και δυνατό τιμόνι. Δεν μπορείς να πας κόντρα. Θα βουλιάξεις. Γι΄ αυτό πρέπει να προετοιμαστείς, να πας κάπου αλλού και μετά να φτάσεις εκεί που θέλεις. Και στη ζωή άλλωστε όλα τα μεγάλα θέλουν προετοιμασία.
Τι είναι εκείνο που την κάνει γοητευτική;
Το γεγονός ότι δεν μου επιτρέπει να σκέφτομαι την τέχνη ύστερα από λίγο. Η θάλασσα θέλει αποκλειστικότητα, να της δοθείς πλήρως, αλλιώς κινδυνεύεις. Και πάντα μιλώ για τη μοναχική, όχι την παρεΐστικη ιστιοπλοΐα. Εκείνη που είσαι εσύ, ο Θεός και το σκάφος.
«Χρειάζεται πειθαρχία. Η θάλασσα σού ζητάει με το ζόρι να ασχοληθείς μαζί της και η ιστιοπλοΐα έχει κανόνες που δεν παραβαίνονται»
Ποιο είναι το ταξίδι- απωθημένο για τον Κώστα Βαρώτσο;
«Πολλά. Να διασχίσω τον Ατλαντικό, να ζήσω το αμερικάνικο όνειρο. Να ενώσω τις δυο ηπείρους πολλές μέρες στα ανοιχτά. Πιστεύω ότι μεταλλάσσεσαι. Μετά δεν αισθάνεσαι καλά στο λιμάνι. Νιώθεις να κουνιέσαι. Δεν βλέπεις την ώρα να φύγεις. Είσαι αμήχανος».
Δεν είναι ακριβό σπορ;
Όχι. Μπορείς να το κάνεις πολύ οικονομικά. Άλλωστε στην ιστιοπλοΐα δεν έχεις πολυτέλεια. Δουλεύεις ως σκλάβος. Πολυτέλεια έχουν τα σκάφη με πληρώματα. Πιστεύω πως σήμερα είναι προσιτή σε όλους.
Ποια προσόντα πρέπει να διαθέτει ο καλός ιστιοπλόος;
Πειθαρχία. Η θάλασσα σού ζητάει με το ζόρι να ασχοληθείς μαζί της και η ιστιοπλοΐα έχει κανόνες που δεν παραβαίνονται. Πρέπει να μη φοβάσαι να αφεθείς στη θάλασσα και στη φύση, και να έχεις το θάρρος να την ακούσεις όταν σε διδάσκει. Η φυσική κατάσταση δημιουργείται στο σκάφος. Από κει και πέρα πρέπει να χαλαρώσεις στην αγκαλιά του νερού και να το αφήσεις να σε καθοδηγήσει.
Αν δεν είχατε ασχοληθεί με την ιστιοπλοΐα....
Μου έχει δώσει τόσες χαρές, τέτοια γνώση και αγάπη για τη θάλασσα, που δεν θα την άλλαζα με τίποτα.

«Για ό,τι έχω κάνει εντός και εκτός Ελλάδας δεν πήρα μια δραχμή. Τον “Δρομέα” τον έκανα δώρο...»


Ο Κώστας Βαρώτσος ζει και εργάζεται με την οικογένεια του τα τελευταία χρόνια στην Αίγινα. Αισθάνεται δε απολύτως ευχαριστημένος με την επιλογή του, καθώς έχει αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις από το νησί και τους ανθρώπους του, οι οποίοι όπως λέει είναι αληθινοί.


Παρεξηγημένος ή απλώς επιθετικός; Οπως και να το δει κανείς, ο Κώστας Βαρώτσος χορεύει έναν χορό μοναχικο.