Τότε . . . Εκείνη τη νύχτα . . . Βγήκαμε από την αίθουσα του « Όπερα » τρικλίζοντας.
Στο μεταξύ, λίγο πριν ανάψουν τα φώτα είχαμε
φροντίσει επιμελώς να εξαφανίσουμε από
τα μάτια μας τα σταγονίδια της συγκίνησης.
Είμαστε βλέπεις αρσενικοί και τέτοιου
είδους αντιδράσεις δεν επιτρέπονται.
Μας ερχόταν να φωνάξουμε « ζήτω η τέχνη
του κινηματογράφου» αλλά ούτε κι αυτό
το κάναμε.
Στις μέρες που ακολούθησαν
ο John Keating μας είχε πάρει από πίσω.
Ερχόταν απρόσκλητος ακόμα και μέσα στη
λυκειακή αίθουσα, εκεί όπου είμαστε
υποχρεωμένοι, με τον τρόπο
που είχαμε μάθει να παίζουμε τον ρόλο μας.
Ακαδημία Γουέλντον, σχολή για αγόρια, έτος 1959. Οι μαθητές γνωρίζονται με τον καινούριο καθηγητή τους τον κύριο Keating και κάτι αρχίζει να συμβαίνει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο κύριος Keating δεν δείχνει καθόλου να ενστερνίζεται τις μεσοαστικές αντιλήψεις των γονιών τους. Το σχολείο όμως θέλει να «μοιάζει» με τις αντιλήψεις αυτές. Οι έφηβοι μαθητές πρέπει ν α διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο πνεύμα ώστε χωρίς αντιστάσεις να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες ακολουθώντας
το αδιαπραγμάτευτο τετράπτυχο « Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Διάκριση »
Ο κύριος Keating είναι όμως ένας ενσυνείδητος εμπρηστής συνειδήσεων.
Και γνωρίζει λίαν καλώς ότι εκείνο που, σε τελευταία ανάλυση, μετράει για έναν δάσκαλο είναι το « πόσες πυρκαγιές θα καταφέρει να ανάψει στα τριαντατόσα χρόνια που θα είναι εκπαιδευτικός ». Αγνοώντας λοιπόν ολοκληρωτικά τ μεγάλο τετράπτυχο θα αρχίσει από την πρώτη κιόλα γνωριμία μαζί τους να τους προτρέπει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση να τους παρακινεί να κάνουν αυτό που πιστεύουν να τους ωθεί προς το να δημιουργούν αλλά και να αμφισβητούν την ισχύουσα εκάστοτε τάξη πραγμάτων.
-Η ποίηση είναι
το αντίθετο της μοναξιάς
Νάσος Βαγενάς
Το βασικό του εργαλείο είναι η ποίηση. Και όχι μόνο η ποίηση που καταγράφεται με λέξεις στα έργα των δημιουργών αλλά και εκείνη που ενυπάρχει διάχυτη μέσα στον ιστό της καθημερινότητας, η άλλη εκείνη ποίηση που σαν καταφέρουμε να την ακούσουμε νιώθουμε να φλέγεται η λανθάνουσα επιθυμία μας για υπέρβαση και η ανάγκη μας να διασχίσουμε τα σύνορα της συμβατικότητας, φτερουγίζοντας προς άλλες περιοχές. Δεν είναι όμως μόνο η ποίηση το μοναδικό αντικλείδι του Captain για το λουκέτο των εφηβικών συνειδήσεων. Είναι και η ανορθόδοξη διδακτική του αλλά και «κάτι» ακόμα που καθημερινά εκπέμπει, μια «ανθρωπομυρωδιά» την οποία αναβλύζουν τα κύτταρά του και μια αρμονία ανάμεσα στα λόγια του και την αντικομφορμιστική συμπεριφορά του .
Και οι πυρκαγιές βέβαια αρχίζουν να ανάβουν. Το αδιέξοδο ελλοχεύει, ειδικά μάλιστα στην περίπτωση του Neil . Μέσα στη συλλογική μυσταγωγία της αίθουσας τα παρακολουθήσαμε όλα αυτά σαν άνθρωποι- εκπαιδευτικοί .
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών είναι μία κατάδυση του εκπαιδευτικού θεατή στα μεγάλης αδιαφάνειας βάθη της υπόστασής του, εκεί όπου αντικρίζει κανείς – θαραλλέα ή όχι δεν έχει σημασία – « εκείνο που τόσο θα ήθελε να είναι » να στέκεται δίπλα σε « αυτό που είναι μέχρι σήμερα »---------------Έχουμε καταντήσει
να εξηγούμε τα πάντα
ακόμα και τα δάκρυά μας
Εμίλ Σιοράν
Την ταινία δεν την είδαμε όμως μόνο ως εκπαιδευτικοί. Μέσα στη σκοτεινή αίθουσα κάναμε σίγουρα και τις επώδυνες εκείνες διαδρομές οι οποίες - με πολύ ακριβό εισιτήριο – μας επιστρέφουν στα εφηβικά μας χρόνια, μας γυρίζουν πίσω στους δασκάλους μας εκείνους που ποτέ δεν μας ενθάρρυναν ώστε να λύσουμε τους εσωτερικούς μας κόμπους και να εκφραστούμε αλλά και στους άλλους τους ελάχιστους «αιρετικούς» εκπαιδευτικούς που γνωρίσαμε, μας γυρίζουν πίσω στα ποιήματα που ποτέ δεν γράψαμε, στους θεατρικούς ρόλους που τόσο θέλαμε να αναλάβουμε και δεν το κάναμε ποτέ, στους έρωτες που ποτέ δεν τολμήσαμε να εξομολογηθούμε, στις χιλιάδες
μέρες τις οποίες ποτέ δεν αδράξαμε και πάνω απόλα στις εξεγέρσεις τις οποίες τόσο βάναυσα ματαίωσε ένας ακαθόριστος εσωτερικός μας φόβος και στα τόσα «όχι» που δεν τολμήσαμε να αρθρώσουμε ποτέ.
Όταν λοιπόν ο Todd τολμά να ανέβει πάνω στο θρανίο και αγνοώντας τον κύριο Nollan να αναφωνήσει « Oh ! captain, my captain» ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΜΕ. Έχει δίκιο ο Εμίλ Σιοράν.
Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας
Στο μεταξύ, λίγο πριν ανάψουν τα φώτα είχαμε
φροντίσει επιμελώς να εξαφανίσουμε από
τα μάτια μας τα σταγονίδια της συγκίνησης.
Είμαστε βλέπεις αρσενικοί και τέτοιου
είδους αντιδράσεις δεν επιτρέπονται.
Μας ερχόταν να φωνάξουμε « ζήτω η τέχνη
του κινηματογράφου» αλλά ούτε κι αυτό
το κάναμε.
Στις μέρες που ακολούθησαν
ο John Keating μας είχε πάρει από πίσω.
Ερχόταν απρόσκλητος ακόμα και μέσα στη
λυκειακή αίθουσα, εκεί όπου είμαστε
υποχρεωμένοι, με τον τρόπο
που είχαμε μάθει να παίζουμε τον ρόλο μας.
Ακαδημία Γουέλντον, σχολή για αγόρια, έτος 1959. Οι μαθητές γνωρίζονται με τον καινούριο καθηγητή τους τον κύριο Keating και κάτι αρχίζει να συμβαίνει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο κύριος Keating δεν δείχνει καθόλου να ενστερνίζεται τις μεσοαστικές αντιλήψεις των γονιών τους. Το σχολείο όμως θέλει να «μοιάζει» με τις αντιλήψεις αυτές. Οι έφηβοι μαθητές πρέπει ν α διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο πνεύμα ώστε χωρίς αντιστάσεις να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες ακολουθώντας
το αδιαπραγμάτευτο τετράπτυχο « Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Διάκριση »
Ο κύριος Keating είναι όμως ένας ενσυνείδητος εμπρηστής συνειδήσεων.
Και γνωρίζει λίαν καλώς ότι εκείνο που, σε τελευταία ανάλυση, μετράει για έναν δάσκαλο είναι το « πόσες πυρκαγιές θα καταφέρει να ανάψει στα τριαντατόσα χρόνια που θα είναι εκπαιδευτικός ». Αγνοώντας λοιπόν ολοκληρωτικά τ μεγάλο τετράπτυχο θα αρχίσει από την πρώτη κιόλα γνωριμία μαζί τους να τους προτρέπει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση να τους παρακινεί να κάνουν αυτό που πιστεύουν να τους ωθεί προς το να δημιουργούν αλλά και να αμφισβητούν την ισχύουσα εκάστοτε τάξη πραγμάτων.
-Η ποίηση είναι
το αντίθετο της μοναξιάς
Νάσος Βαγενάς
Το βασικό του εργαλείο είναι η ποίηση. Και όχι μόνο η ποίηση που καταγράφεται με λέξεις στα έργα των δημιουργών αλλά και εκείνη που ενυπάρχει διάχυτη μέσα στον ιστό της καθημερινότητας, η άλλη εκείνη ποίηση που σαν καταφέρουμε να την ακούσουμε νιώθουμε να φλέγεται η λανθάνουσα επιθυμία μας για υπέρβαση και η ανάγκη μας να διασχίσουμε τα σύνορα της συμβατικότητας, φτερουγίζοντας προς άλλες περιοχές. Δεν είναι όμως μόνο η ποίηση το μοναδικό αντικλείδι του Captain για το λουκέτο των εφηβικών συνειδήσεων. Είναι και η ανορθόδοξη διδακτική του αλλά και «κάτι» ακόμα που καθημερινά εκπέμπει, μια «ανθρωπομυρωδιά» την οποία αναβλύζουν τα κύτταρά του και μια αρμονία ανάμεσα στα λόγια του και την αντικομφορμιστική συμπεριφορά του .
Και οι πυρκαγιές βέβαια αρχίζουν να ανάβουν. Το αδιέξοδο ελλοχεύει, ειδικά μάλιστα στην περίπτωση του Neil . Μέσα στη συλλογική μυσταγωγία της αίθουσας τα παρακολουθήσαμε όλα αυτά σαν άνθρωποι- εκπαιδευτικοί .
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών είναι μία κατάδυση του εκπαιδευτικού θεατή στα μεγάλης αδιαφάνειας βάθη της υπόστασής του, εκεί όπου αντικρίζει κανείς – θαραλλέα ή όχι δεν έχει σημασία – « εκείνο που τόσο θα ήθελε να είναι » να στέκεται δίπλα σε « αυτό που είναι μέχρι σήμερα »---------------Έχουμε καταντήσει
να εξηγούμε τα πάντα
ακόμα και τα δάκρυά μας
Εμίλ Σιοράν
Την ταινία δεν την είδαμε όμως μόνο ως εκπαιδευτικοί. Μέσα στη σκοτεινή αίθουσα κάναμε σίγουρα και τις επώδυνες εκείνες διαδρομές οι οποίες - με πολύ ακριβό εισιτήριο – μας επιστρέφουν στα εφηβικά μας χρόνια, μας γυρίζουν πίσω στους δασκάλους μας εκείνους που ποτέ δεν μας ενθάρρυναν ώστε να λύσουμε τους εσωτερικούς μας κόμπους και να εκφραστούμε αλλά και στους άλλους τους ελάχιστους «αιρετικούς» εκπαιδευτικούς που γνωρίσαμε, μας γυρίζουν πίσω στα ποιήματα που ποτέ δεν γράψαμε, στους θεατρικούς ρόλους που τόσο θέλαμε να αναλάβουμε και δεν το κάναμε ποτέ, στους έρωτες που ποτέ δεν τολμήσαμε να εξομολογηθούμε, στις χιλιάδες
μέρες τις οποίες ποτέ δεν αδράξαμε και πάνω απόλα στις εξεγέρσεις τις οποίες τόσο βάναυσα ματαίωσε ένας ακαθόριστος εσωτερικός μας φόβος και στα τόσα «όχι» που δεν τολμήσαμε να αρθρώσουμε ποτέ.
Όταν λοιπόν ο Todd τολμά να ανέβει πάνω στο θρανίο και αγνοώντας τον κύριο Nollan να αναφωνήσει « Oh ! captain, my captain» ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΜΕ. Έχει δίκιο ο Εμίλ Σιοράν.
Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας
στον Ανδρεα που ειναι τυχη να τον γνωριζεις ..ειτε στις αιθουσες διδασκαλιας,,ειτε προσωπικα ειτε μεσα απο τα βιβλια του..Στον φυσικο που ειναι ολοκληρος και ολοκληρωμενος ανθρωπος..στον πιο '' ερωτικο'' ανδρα που εχω γνωρισει ,στον καθηγητη που ξεσηκωνει ψυχες και ξυπνα μυαλα..στον επαναστατη μεσα και εξω απο την ταξη..
ΑπάντησηΔιαγραφή