Ποσο καλα κρατει τ αστειο ,ποσο γερα κρεμαστηκε στα χειλη ..Σεπτεμβρης στο τελος του κι αργει η βροχη ,απεργει το συννεφο...Λαχταρησε το διχτυ να πλεξει στις γαμπες,σιωπησε η μαυρη δαντελα.... δεν χαιδεψε την πηγη της ζωης.Δίψα κι ανυδρος τοπος , οταν ο μελλοντας γινεται παρελθοντας χρονος και στεκει στο απραγματοποιητο.. Απομεινε ερημη η γευση .Νοημα ουδεν πισω απ τη σιωπη που τυλιγει την σαρκα .Θυμος που δεν κρυβει στα σπλαχνα του την αγαπη..Η μνημη απουσα κι οι οργασμοι ενα ψεμα. Θυμασαι τους χτυπους της ηδονης και τις λεξεις της ενωσης? τις λιμνες που μεσα τους ξεδιψουσες? Φαυλες ηδονες κατω απ το φως του φεγγαριου..ανομολογητες τηξεις κατω απ την καψα του καλοκαιριου.Μυστικα και ψεμματα πανω στα χειλη ,αληθειες τις σαρκας που πασχιζε να ενωθει.. μυστες και διονυσιακες γιορτες. Μαιναδες και θεες να ευλογουν το καρμα μας.Κι ενας αλητης ουρανος να περιγελα το χτυποκαρδι που εσκουζε ''για παντα'' δικη σου ''για παντα'' .. ποτε πια....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου