για παντα....

Ποσο  καλα  κρατει τ αστειο ,ποσο  γερα  κρεμαστηκε  στα  χειλη ..Σεπτεμβρης στο τελος του κι αργει η βροχη ,απεργει  το συννεφο...Λαχταρησε  το διχτυ  να πλεξει στις γαμπες,σιωπησε η μαυρη  δαντελα....  δεν  χαιδεψε την πηγη  της ζωης.Δίψα κι ανυδρος τοπος , οταν ο μελλοντας γινεται  παρελθοντας χρονος και  στεκει στο απραγματοποιητο.. Απομεινε ερημη  η γευση .Νοημα ουδεν πισω απ τη  σιωπη  που τυλιγει  την σαρκα .Θυμος που δεν κρυβει  στα  σπλαχνα  του την αγαπη..Η μνημη  απουσα  κι οι οργασμοι  ενα ψεμα. Θυμασαι τους χτυπους της  ηδονης και τις λεξεις της ενωσης? τις  λιμνες που μεσα τους ξεδιψουσες? Φαυλες ηδονες κατω απ το φως του φεγγαριου..ανομολογητες τηξεις κατω απ την καψα του καλοκαιριου.Μυστικα και  ψεμματα  πανω στα  χειλη ,αληθειες  τις σαρκας που πασχιζε  να ενωθει.. μυστες και διονυσιακες  γιορτες. Μαιναδες  και θεες να ευλογουν το καρμα μας.Κι ενας αλητης ουρανος να περιγελα το χτυποκαρδι  που εσκουζε ''για  παντα'' δικη σου ''για παντα'' .. ποτε  πια....

κειται...ενθαδε...

..σ οτι καταστρεψες εβαλες την υπογραφη σου,χωρις αιδω. Σθενος δεν βρεθηκε να ''συντροφεψει'' το ελαχιστο που δεν ειχες ποτέ.Να λυπηθω η να πανηγυρισω? Ποσο ευτυχης να ειναι αραγε ο εκ γεννετης τυφλος οταν αποκτα το φως του και ΑΝΤΙκρυζει την σαπιλα του κόσμου?Να χαρω? που σερνοντας το πτωμα, επιδεικνυοντας το ως λαφυρο ,λησμονησες πως θα σε πνιξει η μυρωδια της σηψης ?θελεις να πας ως εκει.....μα φοβασαι να κανεις βημα..γιατι μεσα απο τον θανατο καταξιωνεσαι.και τον σκορπας απλοχερα σ οτι δεν μπορεις να φτασεις...Ποσο πολυ μου παει να ορω , την φτηνεια σου ..και ποσο μ ανασταινει ...να την χλευαζω!!! βρισκοντας ξανα την ζωη ..με βαθειες ανασες οξυγονου και αληθειας που πεταξε την μασκα της για το χατιρι μου..θελεις να πας μα φοβασαι ,,,κι εγω δεν θελω ναρθεις πια...αποκαθηλωμενη η μορφη σου απο το υψηλοτερο του τοιχου σημειο στο πατωμα κειται ....ενθάδε...(α-συλια..)

το δωρο..

...δεν νυχτωσε ακομα..Ποιος αγγελος κρατα το φως στα ματια μας μπροστα? Ποιος διαβολος την ετυμηγορια ακουσε και απεδεχθη? Φτασαν οι τυμβωρυχοι στην πορτα της καρδιας μας και το θηριο εντος μας ,ουρλιαξε να τους ξορκισει.Τυλιγω το ''ειναι'' στα... μωβ, να μη μ αναγνωρισουν οι στρατηλατες κι οι πολεμοκαπηλοι.. Ριγω ,στην σκεψη σου κι ανατριχιαζω στην ιδεα του παραδεισου ,που βαρετος ειναι.Να καω στη κολαση που εξαγορασα ,οταν αντικρυσα τα δικα σου ματια..!Για ο,τι πληρωσα.. ζητω ανταμοιβη..Τυλιξτε το δωρο μου σε κοκκινη κορδελα ..εκεινη που εβαψα με αιμα ...

εξασκωντας την τεχνη του γυναιου...

...κατεφθασες με τα συνεργα του παθους, του φαιδρου και αηθους ,να πριονισεις τις φτερουγες του πτηνου που λευτερο πετουσε στον αντικατοπτρισμο του μπλε της θαλασσας.Κι εκεινο... που μοναχα ηλιο και ενεργεια σου εδωσε ,εγλυψε τις πληγες του ,ξεσκισε τις σαρκες του απο θυμο και πονο και πηρε αποφαση να ζησει.Εμαθε την τεχνη να χωριζει, να απατα ,να κυνηγα , και να κυνηγιεται σ ατερμονο παιχνιδι σκληροτητας , προτασσωντας την εκδικηση για τα χαμενα φτερα του. Να σκοτωνει ... πριονιζοντας τις αντιστασεις και εξασκωντας την τεχνη του γυναιου.!!!!! Να το ...ερωτευονται.. !!!!!!!!!!!!Στον ηχο της ηδονης .. εκεινη ακριβως τη στιγμη, ποδοπατει την τελευταια αντισταση και αφηνει το αποτυπωμα απο το πεταλο που καρφωσαν στα ποδια του και το καθηλωσαν για παντα στη γη.Καθε θανατος και μια πληρωμη για τα χαμενα φτερα του..(a-sylia)

η ασκητικη της αγαπης...

Το ονομΑ Σου..ΤΑξιδι,διΑδρομη ΚΑι ΣεργιΑνι Στον ΚοΣμο.ΚοΚΚινο ΤηΣ ΚΑρδιΑΣ μου ΑιμΑ!.ΤριΑνΤΑφυλλο ΣΤον Κηπο ΤηΣ εδεμ! ΑνΑΣΑ ΚΑι φιλι ΖΩηΣ Σε ΚΑΤΑΣΤΑΣη πολιορκιΑΣ..ΩΚεΑνειο ονειρο ελπιδΑΣ..Το Αλφα Και το Ωμεγα ΣΤην ΑΣΚηΤιΚη ΤηΣ ΑγΑπηΣ..Κι Αν δεν Το φΩνΑξΑ δυνΑΤΑ ποΤε...το ψιθυριΣΑ...... ΣΑλπΑρονΤΑΣ ΣΤ ΑνοιχΤΑ μΑζι Σου..(α-sylia)

everything is dust in the wind......

Μικρες κοινες πορειες,μεγαλες διαδρομες χώρια.. Σημαδι στο λαιμο και επιθανατιος ρογχος. πισω απ το χαμογελο κερδιζει την παρτιδα η θλιψη. στην αδικια περατουται η ιστορια ,μισογραμενο το σεναριο κι η σκηνοθεσια μιση .Σαν ρουχο βαρυ, το μεσα της σκεψη σου σκεπαζει την γυμνια μου ,να μη φανουν οι ρωγμες. Αυτον το χειμωνα θα ειναι αργα ...την ιδια εκεινη στιγμη που το χιονι θα σβηνει τα ιχνη σου ,θαβοντας την προσδοκια της ευτυχιας ...που τσιγγουνευτηκε να ερθει..ενω αφορολογητη ηταν...λευκη παραδινομαι στη γη του πυρος και στην κολαση..κανενας δεν νοιαζεται πια..(α-συλια)

το βασιλειο μου για ενα αλογο...!!τρελλος απο ερωτα να καλπαζεις ξεπερνωντας εμποδια, αναβατης σε αλογο μαυρο, ν αστραφτει η οψη σου κατω απ το φως του φεγγαριου.Καταλυτης ,τιμωρος και σωτηρας μαζι.στην τελικη υπερπηδηση να φτανουμε μαζι ..στο μηδεν και στο απειρο. Στην αρχη της δημιουργιας ...ιχνηλατες των ποθων μας και των στεναγμων μας.Στον βρυχηθμο του ,το ατι μας, να ζητά το χαδι στα πλευρα του..!Σαν μεγα ''ευχαριστω ''που μας επετρεψε να το ιππευσουμε ,θυσιαζοντας την περηφάνεια του στο μυστικο του ερωτα και του θανατου. (a-sylia)

μεταληψη..

μετρωντας τις ωρες κατα-θέτω τα θελω . Στις νυχτες υπαρχω στο φως της μερας ανατελλω ...ξυπνωντας τα παθη. Πατηματα στην αμμο και πτησεις με σαρκινα φτερα ..Ξεδιπλωνω τους ποθους σε μαυρα σεντονια να μην διακρινεται το κοκκινο του αιματος μα το λευκο της υποταγης στο συν αμφοτερον...Γυναικα που χανεται και αναγενναται μπροστα στον καθρεφτη ..κοιτωντας εσενα....Κρουνος ευτυχιας ,χειμαρος ηδονης,ολίσθηση στο υπερτατο του συμπαντος .. δωρο Μεταληψη θεια στα χειλη σου πανω..(a-sylia)

αγαπησε με...

η εποχη της ψευδαισθησης..

« η εποχή μας προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα… ώστε το ιερό να εξυψώνεται στο μέτρο που η αλήθεια υποβιβάζεται και διευρύνεται η ψευδαίσθηση». Feuerbach

φανταζομαι..

φανταζομαι....kai ...σφοδρα υποψια-ζομαι.. περνας καλα...αγγιζοντας το φανταστικο και ανεκπληρωτο..Μα θελω να περναω καλυτερα, αγγιζοντας το αληθινο και εκπληρωθεν ..Η φαντασια μας πρεπει ναναι συμπληρωμα της απτης πραγματικοτητας και οχι δεκανικι της ανικανοτητας μας να φτασουμε στο χειροπιαστο..!!την εικονικη σου πραγματικοτητα αρνουμαι και την επιστρεφω με πληρωμενα τα τελη επιστροφης..Τις Κυριακες ανυποταχτη ειμαι και αρνουμαι την καταποση φθηνου ...οινο-πνευματος...(a-sylia)

παραθυρα προς την πεμπτη εποχη.... Ο.Ε. <κλειστα...>

Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο; Τις ματιές που παραλληλί-
σανε το χρόνο; Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της;
Αλλά είσαι εσύ μια νυχτερινή επινόηση που αρέσκεται στις βρο-
χερές εκμυστηρεύσεις. Που αρέσκεται στο τριίστιο ξάνοιγμα του
πόντου. Είσαι μια περίπτωση ακατόρθωτη που όταν ναυαγήσει βασι-
... λεύει. Μια φανταχτερή καταστροφή είσαι...
Α! Θέλω να' ρθουν τα στοιχεία που ξέρουν ν' αρπάζουν. Η μέση των
συλλογισμών μου θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση. Όταν ανέ-
βουν μεγαλώνοντας τα δαχτυλίδια ο ξαφνικός ουρανός θα πάρει το
χρώμα της προτελευταίας μου αμαρτίας
Ενώ η τελευταία θα γοητεύεται ακόμη από τα μοναχικά τούτα λόγια!(παραθυρα προς την πεμπτη εποχη..)

ελα...

Adagio

Ελα μαζι να διαφιλονικησουμε απ'τον υπνο το νωχελικο προσκεφαλο που πλεει στο
διπλανο φεγγαρι. Ατρικυμιστα κεφαλια και τα δυο μαζι λικνιστικα γλιστρωντας
να γεμισουμε την αμμουδια με φυκια η αστρα. Γιατι πολυ θα'χουμε ζησει απο τα
... δακρυα τη μαρμαρυγη και θ'αγαπουμε τη σωστη γαληνη.
Αγγελοι αν δεν ειναι οι αγγελοι μ'ασωτα βιολια ν'αναρριπιζουν τις νυχτιες
μ'αιολα φωτα και ψυχες καμπανες! Φλαουτα ν'αγεροδρομουν ποθους αναλαφρους,
αναγερτους. Φιλια τυραννισμενα η φιλια μαργαριταρια σε κουπια νεροβια. Και
πιο βαθια μεσ'στ'αναμμενα φραγκοσταφυλα, σιγα σιγα τα πιανα της ξανθης φωνης,
οι μεδουσες που θα μας κρατησουν το ταξιδι αργοπρεπο. Στεριες με λιγα, με
συλλογισμενα δεντρα.
Ω ελα μαζι να ιδρυσουμε τα ονειρα, ελα μαζι να δουμε τη γαληνη. Δε θα'ναι πια
στον ερημο ουρανο παρα η καρδια που βρεχεται απ'την πικρα παρα η καρδια που
βρεχεται απ'τη γοητεια, δε θα'ναι παρα η καρδια που ανηκει στο δικο μας ερημο
ουρανο....Ο.Ε.

θα ηθελα...

θαθελα..ναχα μαλλια τοσο μακρυα να σε τυλιγουν τις νυχτες του χειμωνα,,να σκιαζουν τον ηλιο του καλοκαιριου απ τα ματια σου,να φτιαχνουν στρωμα να ξαπλωνεις και κλιμακα να σκαρφαλωνεις ,στο απεραντο του ουρανου γαλαζιο .θαθελα ...ναχα την δυναμη ..χορευοντας να αγγιζω τις χορδες της καρδιας σου ,γελωντας να αποχρωματιζω το μαυρο των πονων σου και τραγουδωντας να ανασταινω την νιοτη σου.Θαθελα ...να παιρνεις πνοη απ την πνοη μου και ηχο απ την φωνη μου. Θαθελα ...!!!μα .... κοιτα..που εσυ δεν θες...!!!ιδανικος αυτοχειρας και φονιας μαζι..(a-sylia)

μπουλουκια ..

‎''ενας θιασος ειμαστε..και σε μπουλουκια σεργιανιζουμε ,επιβιωνοντας οπως -οπως...Σκηνη της προκοπης..δεν βρεθηκε να μας φιλοξενησει ,παιζουμε μπροστα σε αδειες θεσεις το χειροκροτημα του ενος θεατη αντηχει σαν κοροιδια στ αυτια μας και υποκλινομαστε μπροστα στο ''μοιραιο'' της μοιρας μας. Παρασταση που ελαβε τελος και αδειες μειναν οι ψυχες μας και λεηλατημενα τα κορμια τα κουρασμενα μας... κι ο θεατρωνης απαιτει τα .. δικαιωματα..σαν νταβατζης απο την πορνη του'' ''στο δακρυ μας καθρεφτιζεται η μοιρα τ ανθρωπου..''(a-sylia)

Ted Hughes...

Παρέμεινες

Ξένη για μένα σαν ένα μοντέλο στη βιτρίνα

,

Αμερικανικό

, περιοδεύον υπερπροϊόν αεροδρομίου,

Μέσα σ

’ όλες τις προσωπικές μας εβδομάδες ως εκείνη την στιγμή,

Της ακαριαίας λάμψης

, που ανταποκρίθηκες στο κάτι μου,

Μιμήθηκες την γκριμάτσα του σκίουρου

Πως ένα οκτάχρονο παιδί έγινε ξαφνικά σκίουρος

. Σκέφτηκα.

Σουφρωμένο στόμα

, ρουφηγμένα μάγουλα. Και ξαφνικά,

Μέσα σε μια στιγμή

Κράτησα το στιγμιότυπο ισοβίως

–καθώς γελούσα,

Και φώναξα

: « Αυτός είναι ο πρώτος πραγματικός μου σκίουρος!» -Ένα φάντασμα
Να φροντίσω τ, θολό, ένα πνεύμα του δάσους, μ’ όρκισε..’ ορφανό του.

Ποτέ.

ποτέ !!! στο μετριο,στο λιγο ,στο υποταγμενο ..το  κοινοτυπο ,το συνηθισμενο.. Στη φυση σου την ανυποτακτη υπο-κλινομαι..και προ-φυλασσω τα ακρα μου..! με κομμενη  την γλωσσα πως να γλυψει το σκυλι τις πληγες του? Του μενουν ακομα τα δοντια ..για  να ξεσκισει  τον εαυτο του. Μα και χωρις μιλια να  δαγκωσει.. γρυλιζοντας  και διαλαλωντας τον πονο του . ..μετατρεποντας το μισος σε  δικη θεια..Ολη την νυχτα ουρλιαζοντας  την απομακρυνση που παθητικα απεδεχθης..Αηχο  το  λαρυγγι που ουρλιαξε  στον ανεμο και δεν το ακουσε κανεις..Ξερη  η μαργαριτα στον ανυδρο τοπο .Εικονα του  χαους και  εκρηξη ηφαιστειου που αιωνες κοιμηθηκε ..Δονηση  χωρις δονητη .Ποτηρι  χωρις βρυση και φλασκι  τρυπιο  σε ταξιδι  στην ερημο. Ψευδαισθηση οασης  και αισθηση με  συν-αισθηση του τελους.

στη αιθουσα του θρονου σου. απων ο βασιλιας..

να με κοιτας /μεσα μου./να με σηκωνεις απο τον ληθαργο ./να με ξυπνας  μ ενα φιλι και να με νανουριζεις σαν μωρο./ Γιατι ποτέ δεν υπηρξα ./στο πριν ,στο τωρα, στο παντα../Εκει που συνδεθηκαν οι ψυχες  εκει κρεμαται επι  ξυλου το ανυπαρκτο εγω μου ./εκει που  οξος  σταλαξε ο στρατιωτης κακοφορμιζει η πληγη. /εκει που το δακρυ κυλα φυτρωνει μια παπαρουνα./Τουτο το Πασχα ατελειωτο ειναι .αναμενει την ανασταση  ./Θαρθει  να σε βρει και να ρωτησει..μ αρνηθηκες  ? /πενθιμο εμβατηριο το ''σ αγαπω'' που δεν ειπες ./Ρεκβιεμ  για την ψυχη που δεν δεχτηκες./Πολυσχιδης και αναπαντεχος./Κοσμος επιπεδος και φτηνος και στην μεση εσυ ..ο μονακριβος./τυλιγω πληγες με μωβ κορδελες ,τραβω τις κουρτινες ,κρυβομαι  στο σκοταδι/ και ονειρευομαι/.. μεσα απ το φως .. εσενα./χαραμαδα με υπονοια  ηλιου../στεκω εκει ακριβως /γυμνη και λαβωμενη /περιμενοντας να κρατησεις το χερι μου./και να με παρεις μακρυα./στο κατι διαφορετικο /βαζω φτερα  στις φτερνες /ιπταμαι/ στο απειρο /αλλαζω τροχια./τωρα.//..θ ακολουθησεις? η θ αρνηθεις? / απελθετω αυτο το ποτηρι με το ξυδιασμενο κρασι.. /λευκο η κοκκινο μοναχα.../ανακωχη η παθος .. η και τα δυό  μαζι..επιλεγεις ..σειρα  σου να παιξεις στο γυρο του θανατου..

οτι δεν μπορεσες να καταλαβεις...

....αυτο που δεν καταλαβες ειναι πως οσο σε ποτιζω ...αδειαζω τις δεξαμενες νερου μου. Αυτο που δεν καταλαβες ειναι ,πως οσο δεν φροντιζεις να τις ξαναγεμιζεις ,μοιραια θα στερεψουν καποια στιγμη. Αυτο που δεν κατανοησες ειναι,πως τα ποταμια με ξερη κοιτη επιζουν μα οι περιπατητες μενουν τελικα διψασμενοι.(a-sylia)

Τη σκιά σου σμιλεύω..Pedro Salinas

Τη σκιά σου σμιλεύω.
Της έχω ήδη αφαιρέσει τα χείλη,
τα κόκκινα και σκληρά: έκαιγαν.
Θα σ' τα 'χα φιλήσει
πολύ περισσότερο.

Ύστερα σταματάω τα μπράτσα σου,
τα σβέλτα, τα μακριά, τα νευρώδη.
Μου πρόσφεραν τον δρόμο
για να σ' αγκαλιάσω.
Σου αφαιρώ το χρώμα, τον όγκο.
Σου κόβω το πέρασμα. Ερχόσουν
κατευθείαν σ' εμένα. Εκείνο που πιότερο
πόνο μου έδωσε, επειδή σώπασες,
είναι η φωνή σου. Πυκνή, τόσο θερμή,
περισσότερο χειροπιαστή απ' το σώμα σου.
Αλλά ήδη ετοιμαζόταν να μας προδώσει.
Έτσι
η αγάπη μου είναι ελεύθερη, λυτή
με την αποσαρκωμένη σκιά σου.
Και μπορώ να ζω μέσα σου
χωρίς να φοβάμαι
εκείνο που περισσότερο ποθώ,
το φιλί σου, την αγκαλιά σου.
Να υπάρχω με τη σκέψη πάντα
στα χείλη, στη φωνή,
στο σώμα
που εγώ ο ίδιος σου απέσπασα
για να μπορέσω, δίχως αυτά,
να σ' αγαπήσω.
Εγώ, που τ' αγαπούσα τόσο!
Και ν' αγκαλιάσω ατέλειωτα, χωρίς λύπη
-καθώς φεύγει ασύλληπτη,
με τη μεγάλη μου αγάπη ξοπίσω της
η σάρκα στον δρόμο της-
το μόνο δυνατό σου σώμα:
το γλυκό, ιδεατό σου κορμί.
(Η φωνή που οφείλεται σ' εσένα, 1933)