Κικη Δημουλα....

Οτ ημουνα ενας ανθρωπος
που ολο με σκυμμενο το κεφαλι
με περπαταγανε οι δρομοι,
αυτο πραχθηκε φανερα σας.
Σας το αφηνω.Απανω του λοιπον,
αποκεφαλιστε το,
μοιραστε το σ'οσες υποτιμησεις θελετε
-πως γην και υδωρ εδωσα σε φοβους
και σηκωσε κεφαλι η ηττοπαθεια-,ριξτε το ολοκληρο
σ'οσες αδιαφοριες σας κι αλλο πεινανε,
πεταξτε το σε δυο παλιογραμμουλες τυμβο.
Ομως πως σκυβοντας
ατενιζα ουρανο
αυτο δεν θα τ'αγγιξετε.Επραχθηκε κρυφα σας,
το εκρυψα καλα
στην ασφαλη του κεφαλιου μου
την λιμοκτονα σταση.
Σκυβοντας ουρανο ατενιζα. Που εφτιαξα απο πτωσεις.Μαζευοντας σπυρι-σπυρι
οτι δεν αφομιοιωνε το υψος. Εζησα,
τεντωμενο διχτυ απο κατω,
να συγκρατω,να περισωζω
λογης λογης διαττοντες αυτοκτονους,
τα φωτεινα τους υπολειμματα,
εκει που ολο και χανει υψος,
ολο και πιο πολυ αποχρυσωνεται
της μολυβιας τους η κραυγη
και λυπηρα απολεπταινει η αιχμη
της εξαφανισης τους.
Εζησα,
τεντωμενο διχτυ απο κατω,
να στυζω λυπηροτητες,
κραυγων αποχρυσωσεις,
αιχμων τα φωτεινα υπολειμματα,
εξαφανισεων αιχμες.

Εζησα,
συνταιριαζοντας τις πτωσεις
με τις παραταιρες αιτιες τους,
για να μην παει χαμενο το χαμενο.
Αυτο δεν θα τ'αγγιξετε.
Ειναι απο ευλεκτο εγω,
θα με τιναξει ολη στον αερα σας.
Κικη Δημουλα