Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΕ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ - Β. ΠΑΠΑΚ/ΝΟΥ

μα εγω θα σε παρω να φυγουμε στου μυαλου μου  τα  δαση.....κλειδακι μυστικο για τον παραδεισο του ονειρου μου  βαση......

το δικαιωμα στην τρυφεροτητα ..και την προσευχη...

Η τρυφερότητα είναι αρρώστια
(Μαρκ Ολμοντ)

Εζησε πάντα μόνη.
Κλειδωμένη στον εαυτό της.
Για να κάνει την απελπισία της φανερή
σωριαζότανε κι έκλαιγε για μένα.
Την πέταξα οπως αδειάζει
τη στάχτη απ' το τασάκι.
Την άφησα να υποκρίνεται μονάχη
την άφησα να προσεύχεται μόνη.

Και τώρα αναρωτιέσαι γιατί
άφησα την φλόγα να σβήσει.
Θα κρατήσω το μυστήριό μου ανεξιχνίαστο
μυστικά μου θα μείνουν,τι είναι
πραγματικότητα και φαντασίωση.

Η τρυφερότητα είναι αρρώστια
κουρελιάζει τις άμυνές σου
γίνεσαι ο εύκολος στόχος.
Η τρυφερότητα ειναι αρρώστια
σε κάνει τόσο ευάλωτο.

Έζησε πάντα μόνος
λέγοντάς μου πως έτσι το θέλησε
ένα θύμα των περιστάσεων
αυτός που χάνει τις ευκαιρίες , είναι χαμένος.
Η αλήθεια , η αγάπη, τα ψέμματα,
όλα έγιναν ίδια γι' αυτόν.
Όμως ποτέ δεν ενέδωσε, στην εσχάτη αμαρτία.

Και τώρα ρωτάς γιατί, άναψα την φλόγα στα μάτια μου
Θα κρατήσω το μυστήριό μου ανεξιχνίαστο.
Θα μείνουν μυστικά μου
τι είναι πραγματικότητα και φαντασίωση.

Η τρυφερότητα είναι αρρώστια ,
κουρελιάζει τις άμυνές σου είσαι ο εύκολος
στόχος
και υποθέτω
οτι σε κάνει τόσο ευάλωτο
όταν αρρωσταίνουν απ ' αυτό το συναίσθημα
που όλοι ονομάζουν έρωτα.

Έκλαψα για σένα
Είπα ψέμματα για σένα
πέθανα χίλιες φορές για σένα διέπραξα
ατελείωτα εγκλήματα για σένα
παρέδωσα την ψυχή μου στον Διάβολο έκανα
οτι θάκανε αυτός.

Τώρα πιά θα κλειδώσω την καρδιά μου
και θα πετάξω μακριά τα κλειδιά
ο Ερωτας δεν είναι η μοίρα μου
ο Ερωτας δεν έχει θέση στο πεπρωμένο μου.

The Magic Flute - Pamina's Lament



'' No one dreams that love can dwindle
when there seems no trace of doubt.
Once it wanes, you can't rekindle
flames of ardour dying out.
All so sudden, unexpected, passion dies when love has fled. Worse than death is love rejected,
like dampened flames,
my soul is dead.''



γιατι ετσι...επειδη αγαπω..

Μόνο οι ποιητές, πλέον, μόνο οι άνθρωποι που αφήνουν να φτερουγίζει η καρδιά, και επιτρέπουν την φαντασία τους δίχως το βάρος της καθημερινότητας, είναι ικανοί να σκεφτούν αλλοιώτικα, κι απ'αυτό έχουμε ανάγκη σήμερα. Tiziano Terzani

 

 

 

 

 

 

 

 

Μια χαρακιά στο μάγουλο.Αυτό είν' όλο!Ένα νύχι που πιέζει το κοτσάνι.Μια καρφίτσα που ψάχνει μέχρι να συναντήσει τις ριζούλες της κραυγής.Κι η θάλασσα έμεινε ακίνητη.Πώς, πώς έγινε;Έτσι.Σώπα! Μ' αυτόν τον τρόπο;Ναι.Η καρδιά πέταξε μόνη.Αχ, αλίμονό μου!F.G.Lorca

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ο αποχαιρετισμός ....Κυλάς, κρύο ρυάκι, για τη θάλασσα,
Το τιμητικό σου χαίρε λέει:
Δε θα ‘ναι πια τα βήματά μου πλάι σου
Για πάντα και για πάνταΚυλάς, αργοκυλάς, μες στα λιβάδια
Ρυάκι κι ύστερα ποτάμι
Πουθενά πια δε θα πηγαίνουμε μαζί
Για πάντα και για πάνταΜα εδώ θ’ αναστενάζει η σημύδα σου
Κι εδώ η λεύκα σου θα τρέμει
Κι εδώ κοντά σου θα βουίζει η μέλισσα
Για πάντα και για πάνταΧίλιοι ήλιοι θα χύνονται επάνω σου
Χίλια φεγγάρια θα ριγούν
Μα δε θα ‘ναι τα βήματά μου πλάι σου
Για πάντα και για πάντα Lord Alfred Tennyson

 

 

 

 

 

«Η πολιτική πράξη και ως επιτελική σύλληψη και ως άσκηση δεν χωράει ίχνος ερωτισμού. Ούτε ένα στις χιλιάδες πολιτικά κείμενα που έχουν γραφτεί δεν αναφέρεται σ' αυτό το θέμα. Πιστεύω ορθώς, διότι η πολιτική πράξη απαιτεί μιαν πλήρη συγκέντρωση για την πραγμάτωσή της και ο έρωτας δημιουργεί πάντα περισπασμούς. Από την άλλη μεριά, βλέπουμε ότι ο έρωτας διεισδύει συνήθως στην πολιτική πράξη, μπορεί ακόμη και να την επηρεάζει, χωρίς αυτό να δηλώνεται. Ο έρωτας μπορεί να ενεργοποιήσει τους ανθρώπους στην κοινωνική τους δραστηριότητα, ακόμη και νa

 τους ωθήσει να κάνουν τις πιο ευγενικές και παράτολμες σκέψεις για να γίνουν αντάξιοι του ερωτικού τους ειδώλου. Και τελικά μέσα στη ζωή, αλλά και μέσα στην ποίηση, τα πράγματα δεν είναι χωρισμένα με σινικά τείχη, αλλά αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοεπηρεάζονται». *
τιτος Πατρικιος...(επειδη ολα εχουν 2 οψεις και επειδη προσωπικα πιστευω οτι ο ερωτας δεν παυει ναναι τελικα ''πολιτικη πραξη'')

 

 

 

‎"O έρωτας; Ψάχνει να νιώσει την ψυχή να γοητεύεται, να ερεθίσει τ' άψυχα χωρίς ντροπή, να δώσει και να δώσει χωρίς ν' αφήσει τίποτα. Να ξεχειλίσουν οι αισθήσεις, να πνιγείς στην ηδονή. Να χάσεις και το τέλος, να ξεχάσεις την αρχή. Ο έρωτας... είναι η ανάγκη της ψυχής μας που αφουγκράζεται. Με την πρώτη ευκαιρία θα βγει να μας θερίσει. Ο έρωτας είναι εκείνο που παραμονεύει στην σκιά. Το πιο μάταιο απ' όλα τ' άλλα. Το τέλειο.""Νομίζω πως όταν είσαι στον έρωτα, έτσι νιώθεις, σαν να' σαι σε μια γνώριμη πόλη. Κι ύστερα, όταν ο έρωτας τελειώνει, είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη ξένη. Δε θα πάθεις τίποτα, αλλά πρέπει ...ν' αγοράσεις χάρτη, να χαθείς μερικές φορές, να βάλεις καινούργια σημάδια, να βρεις καινούργια στέκια. Όλα καλά δηλ, αλλά όταν τα έχεις διαλέξει."Ευα Ομηρολη

«Ο χρόνος των λέξεων»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

«Ο χρόνος των λέξεων» τον υπερασπίζεται,  απο τον Ριζοσπαστη(7 μερες μαζι-2000)για τον Γιώργο Χειμωνά

Λείπει σε μακρινό ταξίδι τρεις μήνες σχεδόν. Ο ποιητής, με τη μελαγχολική ματιά και τη θεραπευτική γλώσσα, με το θάνατό του μπορεί να ματαίωσε τη γήινη επικοινωνία, όμως εξακολουθεί να διατηρεί την ομορφιά της μελαγχολίας του, ακόμη και τώρα που μπορεί να έφθασε στο «τελευταίο σύνορο του χρόνου». Ο Γιώργος Χειμωνάς δεν πέθανε, κατήργησε το σύνορο με το χρόνο, με το λόγο του - όχι τυχαία - και θα υπάρχει πάντα. Γιατί ταύτιζε το χρόνο με το λόγο, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
«Φοβάμαι τις τέχνες» - γράφει στο βιβλίο του Διονύση Φωτόπουλου «Αποκαλύψεις» (1989) - «που λειτουργούν έξω από το λόγο. Γιατί ο λόγος είναι ο χρόνος, χωρίς τον λόγο δεν υπάρχει χρόνος - που αποκλειστικά σ' αυτόν οφείλω την επίγνωση ότι η ζωή μου πραγματικά υπάρχει όταν υπάρχω - επίσης, ο χρόνος μου χορηγεί την προσδοκία ότι η ζωή μου εξακολουθεί με ασφάλεια να υπάρχει όταν εγώ δεν υπάρχω. Ο,τι μπορεί να μετράει τον κόσμο, μονάχα αυτό θα ζήσει: είναι η εγγύηση που μου παρέχει ο χρόνος, μόνον αυτός. Οταν απουσιάζει ο λόγος, ο χρόνος καταργείται και απολύονται ασύδοτα τα άλλα δύο μέρη μου - το σώμα και ο χώρος. Το σώμα ασύδοτα δειλό, ο χώρος ασύδοτα εξεγερμένος. Ο λόγος-χρόνος, που τα συνέχει και τα συνδέει στερεά (κυρίως ενθαρρύνοντας το σώμα) μέσα στους χειροποίητους κάλυκες των ρημάτων, δε θα με προστατεύει πια. Δεν εμπιστεύομαι το χρόνο της μουσικής. Είναι επικίνδυνος. Μονάχα ο χρόνος των λέξεων με υπερασπίζεται - μετρώντας με με μια ευνοϊκή για μένα γνώση, με έγνοια»...
(((((((((((Το περιοδικό «Οδός Πανός» παρουσιάζει, αύριο, στις 8 το βράδυ,  (2000)στην Αίθουσα Λόγου και Τέχνης, στη Στοά του Βιβλίου (Πεσμαζόγλου 5), το τεύχος του αφιερωμένο στον Γιώργο Χειμωνά. Κείμενα θα διαβάσουν η Ρούλα Πατεράκη και ο Γιώργος Κιμούλης. Παράλληλα, θα υπάρχει έκθεση με χειρόγραφα, βιβλία και υλικό αρχείου του Γιώργου Χειμωνά, που παραχώρησαν η Λούλα Αναγνωστάκη, ο Θανάσης Χειμωνάς και ο Διονύσης Φωτόπουλος.
Στο τεύχος γράφουν για το Γιώργο Χειμωνά, έτσι όπως τον γνώρισαν, οι: Μάνος Ελευθερίου, Μάρω Δούκα, Κατερίνα Χέλμη, Γιώργος Μιχαηλίδης, Φωτεινή Τσαλίκογλου, Κωστής Γκιμοσούλης, Γιάννης Κοντός, Αλέξης Σταμάτης, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Γιώργος Χρονάς, Γιώργος Μαρκόπουλος, κ.ά. Επίσης υπάρχουν συνεντεύξεις του ποιητή καθώς και αποσπάσματα κειμένων που γράφτηκαν στις εφημερίδες μετά την «αναχώρηση» του μοναχικού και μοναδικού πρίγκιπα του λόγου.
Αυτό που δεν είναι αρκετά γνωστό είναι ότι ο Γιώργος Χειμωνάς ήταν και ζωγράφος και λεπτεπίλεπτος σκιτσογράφος. Στο περιοδικό περιέχονται κάποια από αυτά. Εντύπωση προκαλεί η αυτοπροσωπογραφία του Γιώργου Χειμωνά, που την αφιερώνει στον Διονύση Φωτόπουλο, σημειώνοντας: «Επιτέλους, ένα επιτυχημένο πορτρέτο! (Αποτυχημένο ήταν πάντα το ίδιο το πρόσωπο), 26.1.94. Ενα ιδιαίτερα επιτυχημένο πρόσωπο στη συνείδησή μας θεωρεί τον εαυτό του «αποτυχημένο». Ηταν άραγε η τιμή και η ευθύνη απέναντι σε ό,τι ήθελε να δώσει που τον υποχρέωναν να νιώθει έτσι; Ποιος έχει το δικαίωμα ή τη δυνατότητα να απαντήσει; Κανείς.
Τον αποκάλεσαν πρίγκιπα, γοητευτικό, ανανεωτή της σύγχρονης πεζογραφίας, μοναχικό και παράλληλα απόμακρο. Αυτή η τελευταία λέξη να ήταν αλήθεια; Να εννοούν ότι ήταν αρνητής του εύκολου, της καθημερινής φθοράς και έκθεσης στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, της συναλλαγής και της επιτήδευσης, απόμακρος από τα φώτα της δημοσιότητας; Τότε, ναι, ήταν. Ομως ποτέ δεν υπήρξε απόμακρος από τους ανθρώπους, ούτε μέσα από το έργο του, ούτε από την προσωπική επαφή. Τότε δε θα υπήρχαν τόσοι που να μπορούσαν να καταθέσουν την προσωπική μοναδική εμπειρία της σχέσης τους μαζί του. Αν και σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να υπάρχει ένα μέτρο όταν μιλάς για κάποιον που σέβεσαι. Οφείλεις να μιλάς για κείνον. Ασφαλώς σε τιμά ακόμη και μια συζήτηση να είχες μαζί του, μια χειραψία να είχες ανταλλάξει, πόσο μάλλον μια φιλία κάτι περισσότερο από μια απλή γνωριμία. Ομως, αυτό είναι κάτι πολύ δικό σου, κυρίως όταν κατάφερες να διδαχτείς από εκείνον τη σιωπηλή χαρά της εμπειρίας. Το σίγουρο είναι ότι μόνο ο δικός του γραπτός λόγος θα τον υπερασπίζεται πάντα.
Ωστόσο, ό,τι και να γράψει κανείς, όσο και να προσπαθήσει να εξηγήσει τον άνθρωπο, τον συγγραφέα, τον διανοητή, τον καλλιτέχνη, τον θεράποντα της ψυχής, το ίδιο το έργο του κι εκείνος είναι που θα «φέγγουν με μιαν ευγένεια μέσα από το αιώνιο σκοτάδι του σκοταδιού».

 

ακομα νιωθω....(εκ μεταφορας..)

Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος
Πόσο πεζή η καθημερινότητα... σκοπός της άλλωστε να σου ρουφήξει την τελευταία σταγόνα Ζωής και Ενέργειας που σου έχει μείνει.
Μέσα στον Άνθρωπο όμως έχει μείνει ένα κρυφό Δώρο, η Φλόγα των θεών που δικό της σκοπό έχει την ανέλιξη Του σε αυτό που του έμελλε εξ αρχής να Είναι...
Πλήρης...
Και η πληρότητα έρχεται μέσω του Έρωτα και του Συν...αισθήματος.
Σε όσους και όσες μπορούν άκομα και νιώθουν.
Πόσο τυχεροί ...

γιαννης αγγελακας..

πως τολμας και νοσταλγεις τσογλανε?.....................γ.αγγ.

 

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου

Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι' απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω

οταν ο 'στιχουργος' ειναι ποιητης και αντιστροφα..

Εκείνος ζει σε αυτήν την πόλη
Σαν ποιητής γκρεμίζει τη σιωπή με ένα βιολί
Κρύο πρωί στο γκρι βαγόνι από ψυχές
Που χουν για πάντα βουβαθεί

Εκείνη θα τη δεις σ' ένα φανάρι
Γελάει η φτωχή και ρίχνει φως στους σκοτεινούς καιρούς
Πιάνει βροχή δεν ξέρει που τραβάει
Πριγκίπισσα του δρόμου, του βρώμικου σταθμού

Εκείνη μια πριγκίπισσα χαμένη
Εκείνος ένας ποιητής που τρέμει
Και σηκώσαν μαζί μια μολυβένια αυγή

Πόσα ξεχάστηκαν σε αυτήν την πόλη
Όνειρα, σπίτια κι άνθρωποι μαζί
Μ' αυτοί οι δυο στη θάλασσα του χθες γυρίζουν μόνοι
Ξένοι σε αυτόν τον κόσμο, ναυαγοί

Εκείνη μια πριγκίπισσα χαμένη
Εκείνος ένας ποιητής που τρέμει
Και σηκώσαν μαζί μια μολυβένια αυγή  .(αγαπημενος Σταθης  Δρογωσης)

συγνωμη..

Κυριακή μεσημέρι – και καθίσαμε να φάμε το γιορτινό – της ημέρας γιορτινό – φαγητό – που είχες με τόση επιμέλεια – ετοιμάσει – αλλά – αλλά μια χούφτα λέξεις – λέξεις δικές μου – ειπωμένες με όμοιο ή παράλληλο τρόπο – κι άλλες φορές – άναψαν μια φλόγα – μια φλόγα ανάμεσά μας – ή μάλλον κάνω λάθος – και σ’ αυτό – μια χούφτα λέξεις – λοιπόν - έφεραν ένα κομμάτι πάγου – ένα βαρύ πυκνό κομμάτι πάγου – ανάμεσά μας – κι αντί να πισωγυρίσω – να σκεφτώ με αισθήματα – φέραν – φέραν άλλη μία χούφτα λέξεις – ειπωμένες με μάτια – παγωμένα απ’ τη στιγμή – λόγια που δε μας άξιζαν – λες και δε γνωριζόμασταν – λες και δεν είχαμε ζήσει παρέα – αγκαλιά συχνά – κοντά είκοσι χρόνια τώρα – κι όμως – μια λέξη – κι ύστερα δυο χούφτες κουβέντες – κουβέντες ατελώνιστες από ψυχή – έφεραν στο μεγάλο σπίτι – έναν ξαφνικό χειμώνα – πιο κρύο – περισσότερο επικίνδυνο – πιο οδυνηρό – από κείνον – που παραμόνευε έξω – έξω απ’ τα νοτισμένα τζάμια – έναν χειμώνα που δε ζητούσε να θερμανθεί – από ρούχα – ή – ή μεταλλικά σώματα – κεντρικής θέρμανσης – δεν ήθελε τόσα πολλά – για να γίνουν – τα κρύα – θαρρείς εχθρικά μας – βλέμματα – όπως πριν – πριν – δυο χούφτες λέξεις – ανωφελείς και άσκεφτες – μια λέξη εν κατακλείδι – απ’ το στόμα του ενός – προς την ψυχή του άλλου – μια μαγική λέξη – που χρόνια τώρα – αιώνες πολλούς – πες καλύτερα – σπέρνουν αυτόματα διχόνοια – σε τυλίγουν μοναξιά – μια και μόνη μαγική λέξη – που θα θύμιζε – μονολεκτικά – τόσο γρήγορα – τις δυο δεκαετίες – που είμαστε μαζί – από επιλογή – από καθαρή επιλογή – και δυνατή αγάπη.http://filippidisyannis.blogspot.com/2009/03/blog-post.html Κι έφυγες – αφήνοντας το πιάτο σου – γεμάτο – ούτε μπουκιά πειραγμένη – μόνο ένα δάκρυ – ένα ανεπαίσθητο δάκρυ – που δεν είδα καν να πέφτει – ν’ αρμυρίζει το ζεστό φαγητό – μια γιορτινή – γιορτινή για μας – Κυριακή – του χειμώνα – του φλεβάρη χειμώνα – που ο άνεμος σφύριζε μέρα νύχτα – γύρω από το διαμπερές σπίτι – καραβάκι μας – που έγερνε – αυτό – ή – ή ίσως πάλι – να ‘γερνε στρεβλή η δική μας ματιά – σε δυο πρόσωπα – δυο πρόσωπα αγαπημένα – δυο πρόσωπα – εξ αίφνης τόσο παγωμένα – από μια χούφτα λέξεις – μια χούφτα λέξεις για το καθένα – αντί μιας – μιας που λέγεται τόσο σπάνια – από ανθρώπινα χείλη – μια “συγνώμη” με κατεβασμένα βλέφαρα – ή ειπωμένη – με δυο ζευγάρια μάτια – να κοιτάζονται ολόισια – έτσι όπως μάθανε από πάντα – να κάνουν – με τον πιο φυσικό – με τον πιο καθαρό – τον πιο έντιμο τρόπο.
.
Χωρίς άλλη σκέψη – χωρίς άλλα λόγια – έσυρες – απρόσμενα; – την καρέκλα σου προς τα πίσω – πόσο θόρυβο που έκανε – μια και μόνη – ξύλινη καρέκλα – ξύλινη σα τα αισθήματά μας – αυτά της στιγμής – ξύλινη σα τα βλέμματά μας – που απέμειναν – παγωμένα – πόσο πολύ παγωμένα – στην τελευταία ματιά που ανταλλάξαμε – στο μακρύ διάδρομο – κι η πόρτα στη μικρή διπλή κρεβατοκάμαρα – δωμάτιο συχνά απομόνωσης – του ενός εκ των δυο μας – όταν κάτι πήγαινε τόσο άσχημα – τόσο εξ αίφνης άσχημα…
.
Και σ’ ακολούθησα – μιλώντας – λέγοντάς σου τα καλύτερα – λέξεις που είχαν να ειπωθούν καιρό – χωρίς την ιαματική – που μας άξιζε – μια συγνώμη – μια και μόνη συγνώμη – μια λέξη – μια τόσο βαθιά έννοια – που κρύβει – σεβασμό – εμπεριέχει ταπεινότητα – γράφεται μονάχα – μονάχα με μετάνοια – με απόλυτη μετάνοια – αλλιώς φαντάζει – τόσο μα τόσο – κάλπικη – κι εγώ – μικρότερος από ποτέ – δεν είχα ούτε μια τέτοια – μια κάλπικη – ν’ ακουμπήσω στα ξαναμμένα σου – τα παγωμένα σου μάγουλα – για φαντάσου – για φαντάσου λέω – τώρα που πέρασαν ώρες – ώρες που φάνηκαν χρόνια – κι ίσως και να ‘τανε χρόνια – τελικά.
.
Κι απέμεινα κούτσουρο – άνευ ηλικίας – κούτσουρο σβηστό – ίσως υγρό από πάντα – στο τζάκι – στο τζάκι του σπιτιού μας – που δε θελήσαμε ποτέ ν’ αποκτήσουμε – μόνο λίγος καπνός – αχνοφάνηκε – καπνός αληθινός – στα μάτια – σ’ έναν μεγάλο – έναν μεγάλο παγωμένο χώρο – κι ύστερα... – ύστερα ο καπνός έγινε περισσότερος – γέμισε τα αστραφτερά τασάκια – άναρχα – το ένα μετά το άλλο – άναρχα – σα τις σκέψεις μου – τις εικόνες – τη ζωγραφική – μιας ολόκληρης ζωής – μιας ζωής ευτυχισμένης στο σύνολό της – στο σύνολό της – ευτυχισμένης – από επιλογή – από επιλογή – μαζί σου – μαζί σου – καρδιά μου – καρδιά μου όμορφη – για τη λέξη που κρύβει τόση μαγεία – και δε θέλησα να πω – για τη λέξη – που δεν είχα την ψυχική δύναμη – να πισωπατήσω – για το χατήρι σου – για το χατήρι μας.
.
Μόνο στάθηκα – μισή ώρα αργότερα – έξω – έξω από την πόρτα της κλειστής – μας – της κλειστής μας κρεβατοκάμαρας. Και δεν άκουσα – δεν άκουσα – τον παραμικρό ήχο – από μουσική – πλήκτρα φορητού υπολογιστή – που πάντα κρατάς – παρηγοριά – παρηγοριά – γράφοντας – σα να μιλάς σε πρόσωπο – πρόσωπο που εμπιστεύεσαι στ’ αλήθεια – ούτε κίνηση – ο παραμικρός ήχος – που να δηλώνει ζωή – ζωή – ζωή έστω και μοναχική – ζωή μεσημεριού – φαντάσου – φαντάσου ότι – ήταν τόσο δυνατή η σιωπή – η εκκωφαντική σου σιωπή – που ένιωσα – ακόμα και τις δεκαοχτούρες στο πίσω μικρό μπαλκόνι – τις δεκαοχτούρες όταν στέκονται – ξεκουράζονται – πιο πολύ τα μεσημέρια – τα μεσημέρια όμοια με το σημερινό – γιατί όχι…
.
Πήγα τότε – μουδιασμένος – μαγκωμένος – στ’ αλήθεια – στον φαρδύ – στον φαρδύ καναπέ – που πρόπερσι διαλέξαμε – τον διαλέξαμε έτσι – για να μας χωράει – στριμωγμένους – και τους δυο μας – και τους δυο μας – εσένα και μένα – τα μεσημέρια – τα απογεύματα – τα βραδάκια που έκανε ψύχρα – ψύχρα μόνο γύρω μας – και – σκεπάστηκα με τη μικρή μας κουβέρτα – την κουβέρτα που έφερε – λες και μας χάριζε – το πιο ακριβό ριχτάρι – η μάνα μου – και την απέθεσε διπλωμένη – και φροντισμένη στα χρόνια – η μάνα μου – γιατί αυτή η μικρή κουβέρτα – ήταν η πρώτη παιδική μου – όταν το παιδικό κορμί μου – έπαιρνε μορφή – μορφή και μήκος – σε χρόνια δύσκολα – δύσκολα χρόνια που λογικά – θα είχαν ξεχαστεί – αν δεν υπήρχε κάτι – κάτι από τότε – η μάνα μου – να μου τα θυμίζει – εκείνα τα χρόνια – λίγο πριν – λίγο πριν φύγει – για το τελευταίο της ταξίδι – απρόοπτα – απρόοπτα όπως ήρθαμε – απρόοπτα όπως θα φύγουμε – σε τόπο – και χρόνο απροσδιόριστο…
.
Κι όσο περνούσε η ώρα – η ώρα που στ’ αλήθεια δεν έχει υπόσταση – δεν υπάρχει πουθενά στη φύση – πέρα από τα ρολόγια – τα ρολόγια και το δικό μας στρεβλό νου – ποιον νου μας δηλαδή – αλλά ας το αποδεχτούμε αυτό – έτσι για το έθιμο – όσο περνούσε λοιπόν – η ώρα – που προείπαμε – μια λέξη – μια λέξη μονάχα – μαγική – διαμέσου των αιώνων – ήρθε και μου καρφώθηκε στην ψυχή – ίσως και να μην έλειψε ποτέ – ποτέ στ’ αλήθεια.
.
Συγνώμη. Συγνώμη που σ’ αγαπάω τόσο βαθιά – για τόσα πολλά χρόνια – κι είσαι συ – είσαι εσύ – ναι εσύ – που τυραννάω περισσότερο – πιο πολύ από κάθε άλλο πλάσμα – σ’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο πλανήτη – και συ – εσύ χωρίς άχνα – τις πιο πολλές φορές – δέχεσαι να γίνεις ο κυματοθραύστης – των σπασμένων νεύρων μου – των δικών μου νεύρων – των δικών μου καλών – και κακών – στιγμών – των στιγμών που φορτωμένες ένταση – άσκοπη ένταση – καταστρέφουν χρόνους – χρόνους σύντομους – δικούς σου και δικούς μου – ενσταντανέ – εικόνες – αισθήματα – μιας κοινής ζωής – που κοντεύει δυο δεκαετίες – αλλά – αλλά – δεν έχει μάθει ακόμη – κι ίσως – ίσως λέω – να μη μάθει να το κάνει ποτέ – ποτέ σωστά – όμως η σημερινή μου συγνώμη – έτσι όπως ο παγωμένος – ο παγωμένος χειμωνιάτικος ήλιος – πέφτει τόσο απρόοπτα και πλάγια – πλάγια και απρόσμενα ανακουφιστικός – κι εγώ – νιώθω κάτι σαν – σαν να βαφτίζομαι ξανά – λες και μου παίρνει παλιές αμαρτίες – μια λέξη – μια μαγική λέξη μονάχα…
.
Συγνώμη – για όσες φορές – δε κατάφερα να βρεθώ στη θέση σου– συγνώμη – για όσες στιγμές μίλαγες και στάθηκα αφηρημένος – συγνώμη – για όσες φορές δε σε πήρα στα σοβαρά – στα σοβαρά υπόψιν μου – σε σημαντικές αποφάσεις μου – συγνώμη – για όσα σου έταξα – και δεν πραγματοποίησα – συγνώμη για τα κοινά μας – ή τα δικά σου μονάχα όνειρα – που θέλησα να σταθώ εγγυητής – αλλά μετά ξέχασα – συγνώμη για τις υποσχέσεις μου – που αθέτησα – συγνώμη για τις μυρωδιές που ξέχασα – συγνώμη – για τα αγαπημένα σου τραγούδια – αυτά που δεν κατάφερα να αγαπήσω – συγνώμη – για τις σκέψεις σου – τις σκέψεις σου που στάθηκα – στάθηκα ανίκανος να καταλάβω – συγνώμη – που κάποτε – ευτυχώς σχετικά σπάνια – σου είπα ψέματα – αθώα ψέματα θα πει κάποιος – όχι εγώ – δεν υπάρχουν ψέματα αθώα – μόνο ψέματα – συγνώμη – που δεν αγαπώ τις ίδιες ταινίες – ή τα ίδια βιβλία – συγνώμη – για το κάπνισμα που δεν έκοψα – συγνώμη – για κάποια από τα νεανικά μας όνειρα – τα όνειρα που κάναμε – εκεί – τότε – κάπου στα είκοσι – τα όνειρά μας – αυτά που πίστεψα ότι πραγματοποιούνται – αλλά μετά – μετά πρόδωσα – συγνώμη για όσα είπα – και δεν έκανα – συγνώμη – συγνώμη – συγνώμη – αν σε απογοητεύω συχνά σαν άνθρωπος – συγνώμη - που θα επαναλάβω – σα να ‘ταν χτες – πολλά από τα λάθη – που κι εγώ – εγώ ο ίδιος καταφέρνω ν’ αναγνωρίσω… http://filippidisyannis.blogspot.com/2009/03/blog-post.html

Γιώργος Νταλάρας - Σ' αγαπώ και σε θέλω

ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ

ΟΣΜΩΣΗ-ΑΠΟ ΤΟ Α Ως ΤΟ Ω...

σαν δυο δενδρα που αγαπηθηκαν πολυ.

ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ..

"Μία ακόμα επανάσταση είναι απαραίτητο να γίνει,
αυτή που δε θα τελειώσει όταν ο ηγέτης της αναλάβει την εξουσία
Χοσέ Μαρτί




Θεωρείται ο εθνάρχης των Κουβανών. Ταυτόχρονα, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του Ισπανόφωνου κόσμου, με τη σκέψη του να παραμένει διαχρονική και οικουμενική. Ο Χοσέ Μαρτί αποτελεί σημείο αναφοράς όλων των Κουβανών, όποιες πολιτικές πεποιθήσεις κι αν έχουν.
Αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Κούβας από την Ισπανία. Ταυτόχρονα, ήθελε να μην περιέλθει το νησί στην εξουσία οποιασδήποτε άλλης χώρας.
Πίστευε ότι η ελευθερία και η δικαιοσύνη θα έπρεπε να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά οποιασδήποτε πολιτικής. Στα γραπτά του καταδίκαζε όλα τα δεσποτικά καθεστώτα και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η μόρφωσή του τον κατέστησε ικανό να διαχειριστεί πολλά διαφορετικά ζητήματα. Διακήρυττε ούτως ή άλλως "Το να είσαι μορφωμένος είναι ο μοναδικός τρόπος να είσαι ελεύθερος".
Ο Μαρτί γεννήθηκε στην Αβάνα το 1853. Μόλις σε ηλικία 17 ετών εξορίστηκε στην Ισπανία λόγω της αντίθεσής του στο αποικιακό καθεστώς. Βρέθηκε σε χώρες, όπως η Γουατεμάλα και η Βενεζουέλα, και πάντα αγωνίστηκε υπέρ των δικαιωμάτων των λαών τους. Μόνιμη φροντίδα του όμως έμεινε η οργάνωση του αγώνα των Κουβανών. Το 1895, ως επικεφαλής του Επαναστατικού Κουβανικού Κόμματος, ηγήθηκε του Δευτέρου πολέμου για την Ανεξαρτησία της Κούβας και σκοτώθηκε σε μια από τις πρώτες μάχες.
"Οι άνθρωποι των πράξεων, κυρίως αυτοί των οποίων οι πράξεις οδηγούνται από την αγάπη, ζουν για πάντα", συνήθιζε να λέει

περπατω..

στον ανεμοστροβιλο της επαρσης μου,γυρναω πισω τον χρονο...τότε που  υπηρχες εσυ... Τοτε ,που η ζωη  γραφοταν με Ζητα  ''megalo'' ...giati  ekei... υπηρχες εσυ... !! Και τωρα...//?//Χανομαι στους λαβυρίνθους της σκεψης  ,κομμενος ο μιτος  της Αριαδνης και ο Θησεας στο πουθενα.Πετρώσαν  και παλι οι θυμησες μαζι με τις επιθυμιες.Να πεταξω ..ψηλα../Σε  ευφορες κοιλαδες να ζησω , σε καταπρασινα δαση  να κρυφτω ,να κολυμπησω σε γαλαζια νερα. Με βρηκε το Φθινοπωρο και λαβωθηκε το αυριο την ωρα π' αναχωρουσαν τα χελιδονια  μαζι τους κι εσυ...
Περπατω μονοπατι  στενο .. της μοναξιας κακοτραχαλο,πυξιδα δεν βρισκω  να δειχνει χαρα.

Κρυμμενο το τερας  βρυχαται ..τις νυχτες γυρευει εμας... Γυριζω  πισω το χρονο ... εκει που εσυ μου κρατουσες το χερι κι η ζωη  ειχε χρωμα ,ξανα..(a-sylia)

Σαν πεταλούδα θα'θελα να ζήσω κάθε στιγμή μου... χωρίς να ξοδεύω πιά το χρόνο μου στη νοσταλγία χαμένων ευκαιριών... Σαν πεταλούδα η καρδιά μου ελεύθερη απ'του χρόνου το στενό. Να πετώ μες στ'όνειρο από λουλούδι σε λουλούδι αλλά να ζώ απ'τη γεύση της αλήθειας και να γεύομαι την ελευθερία της στιγμής λουσμένη απ'της αγάπης σου το φως.  (lunapiena) 

βροχη..

''Πέφτει παράφωνα
η βροχη.......Χωρίς καν νόημα ή σκοπό. Χωρίς αιτία. και το νερο χαθηκε κι αυτο ΄στα λουκια της ψυχης σου,μονος στην υγρη σκοτεινια του εαυτου σου ..δεν ξεδιψασες και δεν ηπιες ποτε ! στεγνος συναισθηματων πληρης απωλειων.. ποδηλατεις στο πουθενα χωρις σκοπο διχως ελπιδα καρφωμενος στην σελα του διτροχου αλογου σου,γλιστρας''.....

αποτυπωματα στη σκια..

Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;
Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα.
Μου άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα
Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά..-Β.Βασιλικός

------------------------------------------------------------------------------------------

σιωπη....

Ο χώρος και η σιωπή σμίγουν και γίνονται βάρος στην καρδιά. Μια ξαφνική αγάπη, ένα μεγάλο έργο, μια αποφασιστική πράξη, μια σκέψη που μεταμορφώνει προκαλούν σε ορισμένες στιγμές την ίδια ανυπόφορη αγωνία, ανάμεικτη μ' ακαταμάχητα θέλγητρα. Γλυκιά υπαρξιακή αγωνία, εξαίσιο άγγιγμα ενός κινδύνου που δεν ξέρουμε τ' όνομά του, το ότι ζω σημαίνει άραγε πως τρέχω προς το χαμό μου; Ας τρέξουμε πάλι χωρίς ανάπαυλα προς το χαμό μας. Είχα πάντα την αίσθηση πως ζούσα στο πέλαγος, σε κίνδυνο, στην καρδιά μιας μεγαλόπρεπης ευτυχίας.ΑΛΜΠΕΡ κΑΜΥ.

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

Πρότερος έντιμος βίος

και κατόπιν σιωπή..



Δεν με χωρά τούτος ο κόσμος

Προσεκτικά κρυμμένος

πίσω από ερμαφρόδιτα συναισθήματα,

μέσα σε χαλκευμένα προσωπεία,

κάτω απ'τις απροσπέλαστες θαμπάδες..



Βγαίνοντας τρομαγμένος,

μέσα από ιδρωμένα όνειρα

δίπλα στων οριστικών μου επιλογών

την φαινομενική διαύγεια

απιθώνόνται με αυθάδεια μονάδες ψεύδους

με την μορφή υποχρέωσης..



Κι ύστερα,

σαν απ'τον λήθαργο ξυπνώ,

μοιράζω απλόχερα στους ανέμους

τα σπασμένα μου τεταρτημόρια,

λικνίζοντας και πάλι

τις χορδές των τολμηρών..



Πρότερος έντιμος βίος

και κατόπιν σιωπή...



Βίοι παράλληλοι,

μια εποχής που μυρίζει φορμόλη

και ταξιδέυει κάθε όνειρο

με μια ολάκερη ζωή για τίμημα

και πάντοτε το αδιόρατο μέλλον

θα κρατά σφιχτά πάνω του

τη σκουριά των αιώνιων σιωπών...



Πρότερος έντιμος βίος

κι ύστερα σιωπή..





Νίκος Περάκης -

Xatzhs Kwstas "Poso se thelo apopse "

Kostas Xatzis-στασου που πας--και ξαναπυροβολησε(στιχοι)

αλλη μια νυχτα μοναξιας και τρομου

και βροχερος ο συννεφιαρης  ουρανος..........................κι  ηρθες  με το οπλο της   σιωπης   επ  ωμου, αν  με τραυματισε  να δεις  ο χωρισμος..... Ξαναπυροβολησε ,ξαναπυροβολησε κι αλλη μια   φορα  μεσα στην καρδια ...ΞΑΝΑΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ,ξαναπυροβολησε να  σου  πω  Σ ΑΓΑΠΑΩ .ΞΑΝΑ////////ξαναπυροβολησε ,ξαναπυροβολησε να πονεσω κι αποψε για σενα κρυφα και  μετα  να σου πω και συγνωμη για τα λογια που λες τα πικρα...//////////αλλη μια νυχτα μοναξιας και τρομου (/////απο τον δισκο τα βραδυα που ονειρευονται οι  τσιγγανοι)

ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

λευκη πορσελανη...

στην αρχη την ''κοιταζε'' 5 μερες την βδομαδα,περνουσε καθε μερα απο μπροστα της../παντα στην ιδια θεση την εβρισκε..! //Τον κοιτουσε καταματα   κι  εκεινη  /σαν να τον προκαλουσε ''παρε με μαζι σου''του ψιθυριζε../''Θελω να φυγω απο δω ,ολοι περνανε με κοιτουν ,με επεξεργαζονται σαν ναμαι αντικειμενο προς παρατηρηση../και κανενας δεν εχει καταλαβει πως  εχω ψυχη../με κατασκευασαν σ ενα παλιο εργαστηρι και ο ιδιοκτητης του μαγαζιου ,που τωρα  με βλεπεις, με χαρακτηρισε ''κομψοτεχνημα''.//Με αγορασε για λιγες  λιρες  και σκεφτηκε οτι μπορει να με πουλησει ακριβα.. Στην αρχη με ειχε πρωτη μουρη στην βιτρινα.../μα ο κοσμος δεν εχει δυο πραγματα../η του λειπουν τα ματια να διακρινει το σπανιο, η του λειπονται τα  λεφτα να τ αποκτησει.. /Τωρα  τ αφεντικο απογοητευμενο μ εβαλε εδω στη γωνια,και κατεβασε και την τιμη μου..//καμμια  φορα  με ξεσκονιζει ..μουρμουρωντας..''τι ηθελα και σ επαιρνα?.. ///αλλα,τουλαχιστον δεν μου κοστισες ,...κριμα που δεν αναγνωριζουν την αξια σου''.....///Ακινητη και βουβη μενω παντα  εγω...τι να του πω? /Σαμπως μπορω  να του μιλησω? ..Πως να του πω την ιστορια της ζωης μου? Πως να του πω οτι τα  χερια που μ εφτιαξαν  εκεινα τα ιδια με καταραστηκαν ,να μη βρω την ευτυχια..και να μη παρω ποτε ζωή?.. //Να  παρουμε το πραγμα απ την αρχη...? ...//Ηταν πολλα χρονια πριν.. ο νεαρος ερωτευμενος  με μια κοπελα τρελά  μαθαινε και την τεχνη  σ εκεινο το εργαστηρι που βρεθηκα κι εγω αρχικα  σαν απλο υλικο... αμορφη μαζα ημουν..χωρις σχημα ..Του πεταει μια μερα  το υλικο  ''ο δασκαλος του'' και του  λεει//''Θελω  να φτιαξεις κατι  με καρδια..να μ αποδειξεις οτι κατι εμαθες απο μενα ,,οτι  ειμαι δασκαλος περιωπης και πως  αξιζω  τα  λεφτα  που  χρεωνω στα  μαθηματα..../αντε  να σε δω,,του ειπε και  τον αφησε μονο να με''παλεψει'' η καλυτερα  να με πλασει...//
Ταχασε τ αγορι..με πηρε στα χερια του και με γυρνουσε απο την μια χουφτα στην αλλη -- Με πονουσε και με ζαλιζε απο το πολυ περα-δωθε..Με απλωνε, με ξαπλωνε με ξαναεκανε μπαλα  ,,γεματη πληγες με ειχε καταντησει..//οταν  ξαφνικα.. του ηρθε η ιδεα να φτιαξει την κοπελα που αγαπουσε με το υλικο μου.Το τι τραβηξα για να με τελειωσει δεν λεγεται.. Μερονυχτα απο πανω μου ,μεχρι να καταφερει να αποτυπωσει σ εμενα  -εκεινη...// Δεθηκαμε τοσο πολυ οι δυο μας..εγω με την υλη του κι εκεινος με την δικη μου//Καθε νυχτα που μ επιανε στα χερια του-μιλουσε συνεχεια..''μου'' εκανε ερωτικες εξομολογησεις...Ενα βραδυ που δεν ηρθε κοντεψα ''να καταρρευσω'' ,,αρχισα να ζαλιζομαι και η ζεστη του εργαστηριου λες και με ελιωνε.. Την επομενη μερα με βρηκε εκεινος σε κακα χαλια..τυφλη απο ζηλεια..με μουτζουρες  στο προσωπο απο την μπογια που ειχε κυλησει (ξεχασα να σας πω ειχε σχεδον τελειωσει το μακιγιαζ μου..)στα  μαγουλα μου απο ...τα  δακρυα.. Με πηρε στα χερια του και αρχισε να με επιδιορθωνει.. Ημουν τοσο ευτυχισμενη ....//ενα  αψυχο υλικο που  ειχε αποκτησει ψυχη..και ολα  αυτα  χαρη σ εκεινον..Δεθηκαμε  τοσο ,,που ουτε  στον δασκαλο του  δεν ελεγε πως ''με  εχει  ολοκληρωσει''..
-Μη λες τιποτα  του ψιθυριζα με τη σκεψη μου...θα με παρει μακρυα απο εσενα..και δεν θα τ αντεξω..
-Στο υποσχομαι μου ειπε ..σε θελω μονο δικη μου..
ειχε ερθει  η ανοιξη οταν μου  εφερε  μια μαργαριτα απ τον κηπο του..κοιτα μου ειπε..//
την μαδας  και σου λεει  την αληθεια..
θα  την ρωτησω να δω αν μ αγαπας κουκλινα ειπε..κι αρχισε ''μ αγαπα-δεν μ αγαπα.. και ξανα  και ξανα,,και οι μαργαριτα ολο και ξεγυμνωνονταν  μπροστα μας.. και  η τελευταια της απαντηση ηταν...............
Εσκυψε το κεφαλι πικραμενος//-οχι  .οχι  δεν ειναι  αληθειααααααααααααααα.. φωναζα...μα εκεινος δεν μ ακουγε...//
Απομεινα να τον κοιτω με θλιμενο το βλεμα..//σηκωθηκε αργα  με κοιταξε  ανοιξε την πορτα και την εκλεισε με προσοχη.. κι εγω απομεινα αποσβολωμενη να κοιταω μπροστα στο κενο..
  Απο τοτε   δεν τον ξαναδα.. δεν γυρισε ποτέ.. κι εμεινα εκει..να περιμενω ,να ελπιζω οτι ισως θαρθει πισω να του πω..
ποσο  τον αγαπω...
Μετα απο καιρο ,εμφανιστηκε ο κυριουλης με το μαγαζι στο κεντρο της πόλης.. Με ειδε ,με παζαρεψε μ αγορασε φτηνα..
Μα  του ξεμεινα  κι αυτου  στην ακρη πια της βιτρινας..
εδω και καιρο κοιταζω τους περαστικους, αδιαφορα και μονο αν καποιος μοιαζει  σ εκεινον χτυπα η καρδια μου μεσα  στο πορσελανινο λευκο μου  σωμα..
 ΕΔω και μηνες περνας  εσυ.. και καθε πρωι  στεκεις και με κοιτας.. ''Παρε με σου  φωναζω μα δεν μ ακους'' ....

Adele - Rolling In The Deep

There's a fire starting in my heart
Reaching a fever pitch, and it's bringing me out the dark
Finally I can see you crystal clear
Go ahead and sell me out and I'll let your ship bare

See how I leave with every piece of you
Don't underestimate the things that I will do

There's a fire starting in my heart
Reaching a fever pitch
And it's bringing me out the dark

The scars of your love remind me of us
They keep me thinking that we almost had it all
The scars of your love they leave me breathless
I can't help feeling
We could have had it all

Rolling in the deep
You had my heart inside your hands
And you played it
To the beat

Baby, I have no story to be told
But I've heard one of you
And I'm gonna make your head burn
Think of me in the depths of your despair
Making a home down there
It reminds you of the home we shared

The scars of your love remind me of us
They keep me thinking that we almost had it all
The scars of your love they leave me breathless
I can't help feeling
We could have had it all

Rolling in the deep
You had my heart inside your hands
And you played it
To the beat

We could have had it all

Rolling in the deep
You had my heart inside your hands
And you played it
To the beat

Rolling in the deep
You had my heart inside your hands
but you played it
with the beating

Throw your soul through every open door
Count your blessings to find what you look for
Turn my sorrow into treasured gold
You pay me back in kind and reap just what you sow

We could have had it all
We could have had it all
It all, it all it all,
We could have had it all
Rolling in the deep
You had my heart inside your hands
And you played it
To the beat
We could have had it all
Rolling in the deep
You had my heart inside your hands
but you played it, you played it, you played, you played it
To the beat

μια ευχη..21 Μαίου 2011

να το κλειδι ν ανοιξεις την καρδια μου..ειπες κι απλωσες το χερι,να κρατηθω..

ο ανθρωπος εχει μονο δυο ηλικιες αυτη της γεννησης και αυτη του θανάτου του.......ειπα// και αποφασισαμε να ξαναγεννηθουμε μαζι..κι ειπα ''θελω ν ανοιξω την πορτουλα της ψυχης σου ψυχη μου, /να κουρνιασω εκει..φρονιμα/ κι ας μη με θεωρεις ''φρονιμη'' ..../καπου θα υπαρχει το κλειδι καπου θα βρω μια χαραμαδα ''// 

 --''Μα τι αξιζει  να σου  δειξω την κερκοπορτα σημασια εχει να ψαξεις να βρεις την μεγαλη πυλη του καστρου ''

ανεξιτηλες μνημες -ανοιχτες ακομα πληγες.

το αδιαπεραστο μυστηριο σου ειναι ο καθρεπτης μου ,που μεσα του το ειδωλο μου αποτυπωνεται..

κι εκει  αντικρυζω την αγρια ομορφια Μας..

ζαναζωντας  μαζι σου το χθες ,θες..δεν θες...

♥♫ - Francis Goya - Careless whisper -

ki ystera...ειπες ,,'''καλησπερα...'' και φωτιστηκε η νυχτα μου απ το δικο σου αστερι.....μια καλησπερα ηταν αρκετη να διωξει το φοβο κ να φερει χαρα μεσα στη νυχτα...καλησπερα ξανα...

A Song For You...

...ισως και να υπαρχουν..ανθρωποι-ζωα..που να αισθανονται την ΑΛΗΘΕΙΑ σου ,πιο εντονη πανω τους......

The Valley-Diary of Dreams(album nekrolog 43)

Happinees is to be shared!

Nature should be respected!

And money does not matter!

και τα βλεφαρα βαραινουν.. ψαχνοντας εναν ωμο και μια παλαμη να σκουπισει το δακρυ που ατιθασα κυλησε στο μαγουλο επιζητωντας την λευτερια του απο την φυλακη των ματιων μου.

Deep down in this river
Im sure Id be free
I know I would shiver
And surely could not see a thing

But maybe all that matters not
I might even remember what I forgot
The reason of it and of it all
The rise and yes for sure also the fall

Let go of me, my friend
You do not understand
The pain Im going through
Is only because of you

So dark is my light
My demons were so right to leave me here
So painful my fight
As every night when I lay down to sleep
I listen to my heart
Expecting it to stop its beating
But every morning sun
Wakes up the sadness in me once again======= kαι καθε νυχτα που ξαπλωνω να κοιμηθω, ακουω την καρδια μου ,περιμενοντας να σταματησει να κτυπα μα καθε πρωι  ο ηλιος  ξυπνα την θλιψη μεσα μου ξανα για αλλη μια φορα..======================================================

You see now how it ends
I lay it in your hands
Take care of it my friend
In case you understand.........

Maria Callas - HABANERA (Greek Subtitles) 1961

Forever Yours (Por siempre tuyo)

οι νυχτες του Μαη...αυτες οι ανοιξιατικες νυχτες που σκαλιζουν τις σταχτες που απομειναν απ τις φωτιες του χειμωνα...Νυχτες Μαγιου πανσεληνες μ αστερια οδηγους /να δειχνουν το δρομο σε ψυχες ερωτευμενες... βραδια μαγικα και αξημερωτα κατω απ το φως του φεγγαριου..

ελα να φυγουμε αγαπη μου μακρια απ του κοσμου το ψεμα..

Στης πόλης τα φώτα σε ψαχνω....

στου κόσμου  το απειρο μεσα,

στου όχλου τη βουη
ξεχωριζω τους ηχους σου.


Να σε φτάσω τρεχω,να σ αγγiξω ποθώ...

Στην αληθεια σου μεσα εγω να σωθω.


Απ την ψευτικη λαμψη που κρυβει τον ήλιο
την ελπίδα ζηταω να  βρω...

στα δικά  σου μεσα τα ματια να ζησω ...... εκει ν αναστηθω..

Σε  ικεσία τα χερια  υψώνω  , στα δικα σου  να κρυψω  το ψεμα ,που   γυρω με πνιγει..

Κρατησε με  σφιχτα /κι ελα να παμε  μαζι.... στα ουρανια ,ψηλα....

μονο  εσυ μπορεις .......και μονο για σενα εγω...

La Lupe - LO QUE PASO, PASO (Greek Subtitles) 1969

ο μονολογος του φεγγαριου....

Φεγγάρι: Είμ` ένας κύκνος στρογγυλός μες το ποτάμι, είμ` ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά,..........και μες στις φυλλωσιές φαντάζω ψεύτικο φως της χαραυγής..............Κανείς δε μου γλυτώνει εμένα!Ποιος κρύβεται; Ποιανού το κλάμα γροικιέται μες στο χέρσο κάμπο;.......Ένα μαχαίρι έχω κρεμάσει μες στον ανταριασμένο αγέρα,που λαχταράει, μολύβι τώρα, πόνος να γίνει μες στο αίμα..........Αφήστε με να μπω! Παγώνω στους τοίχους και στα παραθύρια.Μια στέγη ανοίχτε, μια καρδιά, να μπω να ζεσταθώ λιγάκι!Αχ, πως κρυώνω! Οι στάχτες μου – μέταλλα κοιμισμένα –ψάχνουν σε κάμπους και βουνά της φλόγας την κορφή να βρούνε.Όμως το χιόνι με κουβαλάει  στις χαλαζένιες πλάτες του,και με βυθίζει όλο παγωνιά στα χαλκοπράσινα βαλτονέρια.Μα τούτη τη νύχτα θα βαφτούν τα μάγουλα μου κόκκινο αίμα,και τ` άγρια βούρλα θα ζαρώσουν κάτου απ` τα πέλματα του αγέρα.Ίσκιο δε θα `βρουν και φυλλωσιά για να γλιτώσουν από μένα!Θέλω μονάχα μια καρδιά! Ζεστή!Το αίμα της να βαψει τα κρυα βουνα τα στηθια μου.Αφήστε με να μπω..Αχ! αφηστε!!...========(Ο "Ματωμένος Γάμος", είναι πολλά περισσότερα από μια ατυχή ιστορία αγάπης ή πάθους....)........

σκορπια και τακτοποιημενα..μαζι...χωρια παροντα και αποντα..αισθησις παρουσης στιγμης..

αρωμα γυναικας-μεθυστικο σε α-οσμο κοσμο .. τον κοσμο σου.. /σπαταλη χρονου/ ανυπαρκτη η οσφρηση ,χαμενη   η  αισθηση  /και /το ταξιδι με μονη πυξιδα την αν-αισθησια..

τι ειναι αληθινο?./τα παντα./ολα/ οσα ειπα.(?) ..η μηπως, ολα οσα το σωμα μου  σου απεδειξε../ καυτο ποταμι με  επνιξε...τοσο που ''φοβηθηκα'' τον ιδιο μου τον εαυτο.! Τι ηταν αληθεια?/ μα, ολα /οσα ενοιωσες -αν ενοιωσες- /ο,τι ενοιωσα μαζι σου/ Να αποδειξεις?ΤΙ?/και  για ποιο λογο? ../ δεν υπαρχει κανενας λογος /αν εσυ πιστευεις στο ''ακριβο''  της συνευρεσης..,αν πιστευεις.......



μην αναρρωτιεσαι και μη βασανιζεσαι ,,προπαντος μη χλευαζεις..αν το καλοσκεφτεις ο ερωτας ειναι βαθεια πολιτικη πραξη...κι εγω ειμαι εντονα πολιτικοποημενη ...πραγμα που μεταφραζεται.... ανενταχτη και λευτερη ν αγαπω εσενα και εσενα κι εσενα, μα πανω απ ολους εμενα...δηλαδη τη ζωη μαζι μ εσενα.! ακομα και χωρις εσενα...


ανυδρο ροδο της ερημου-δονεισαι  και  δονεις...στον  ηχο    κινητου και ........ακινητο μενεις..........αποξηραινεσαι και μαραζωνεις==============================
----------------εφυγες..α-ψυχο κορμι,ανοσιε νου , δικτατορας χωρις στρατο, υπηκοος χωρις πα
τριδα, εφυγες..λιποταχτης δειλος ,κι εμεινα...να τραγουδω την ελπιδα...βρεγμενο ασπρορουχο κατω απο καυτο ηλιο,δασος καιομενο δασος που ικετευει βροχη'''''''''..............

Ποσα φεγγαρια περασαν στα ματια μας μπροστα..και ποσα χωριστα εμεις υποδεχτηκαμε? Ποσα   καθαρια χρωματα αφεθηκαν
να αλλοιωθουν  και ποσα σβηστηκαν  απ το πικρο μας δακρυ...
σε ποσες  μαργαριτες μαδησα  το σ αγαπω -δεν μ αγαπας?
 «σ αγάπησα πολύ»   στην αμμο εγραψα  και  το παρεσυρε το κυμα.. Μποτιλια  εριξα στο πελαγο που στο  απεραντο γαλαζιο  χαθηκε -Μηνυμα αδιαβαστο  και ξεχασμενο  που ταξιδευει παντα για το πουθενα...

.======================================================================
σαν να λεμε η παρασταση ελαβε τελος! Η εξοδος πρωτη πορτα δεξια..Παρακαλειστε να μαζεψετε τα αδεια σακουλακια  σας.. και τα κενα περιεχομενου κυτια της καρδιας σας.

MESSAGGIO D'AMORE

Adriano Celentano - l'emozione non ha voce -

The emotion has no voice

I don't know to speak of love
the emotion has no voice
I miss a little my breathing
if I know there is to much light

My soul expands
like music of the summer
then desire takes me away
lights with your kisses
With you I'll be sincere
will stay what they are
dishonest never I swear
but if you betray not forgive
I'll always be friend of yours
also jealous as you know
I know I am contradicting
but you're precious for me

You'll sleep in my arms
serenely
as you already know this is important
so we feel this time is just ours

You'll be giving me a new life
the one I don't know
you'll be always my friend
whenever you want and up to your desire


Two different characters
so take fire easily
but divided we are lost
we feel almost nothing

We two are tied in us
a love that gives us
the profound conviction
that no one will us divide

Then we'll live as you know
just being sincere, in love and faith
then what will be

You'll sleep in my arms
serenely
as you already know this is important
so we feel this time is just ours...

ερως...

Έρως ανίκατε μάχαν,

Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,

ός εν μαλακαίς παρειαίς

νεάνιδος εννυχεύεις,

φοιτάς δ' υπερπόντιος
...εν τ' αγρονόμοις αυλαίς·
καί σ' ούτ' αθανάτων φύξιμος ουδείς
ούθ' αμερίων σέ γ' ανθρώπων.
Ο δ' έχων μέμηνεν.
Σύ καί δικαίων αδίκους
φρένας παρασπάς επί λώβα,
σύ καί τόδε νείκος ανδρών
ξύναιμον έχεις ταράξας·

νικά δ' εναργής βλεφάρων
ίμερος ευλέκτρου νύμφας,
τών μεγάλων πάρεδρος
εν αρχαίς θεσμών.
'Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα.
Νυν δ' ήδη 'γώ κ'αυτός θεσμών
έξω φέρομαι τάδ' ορών ίσχειν δ'
ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυ
τόν παγκοίτην όθ' ορώ θάλαμον
τήνδ' Αντιγόνην ανύτουσαν.    =================================

και σε μετάφραση...

Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,                ===========================================
συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,=================================================================
συ που ξενυχτάς τα κορίτσια
με τα τρυφερά μάγουλα,
που δρασκελάς πάν' από θάλασσες===============================================
και τρυπώνεις στους κήπους,
κανείς δε γλυτώνει από 'σε,
μήτε Θεός μήτε θνητός.

Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις.

Συ, άνθρωπο φρόνιμον εξωθείς

στ' αδικο και στο χαμό,

συ π' άναβεις ταραχή κι αμάχη

ανάμεσα σε γιο και πατέρα,

νικά πόθος και λαχταρα για τη γλυκομάτα νύφη,
κόντρα σ' όλους τους μεγάλους νόμους.

Σαν ατάραχος Θεός τους περγελάς, ω Αφροδίτη.

Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ

που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα,

βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη

να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο

που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε.

ενας φιλος-μια παρασταση..

H ATΡΑΠΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ακολουθεί το σκοτεινό μονοπάτι του μύθου στις απαρχές του βαμπιρισμού, στην Λάμια και τους αστικούς μύθους της Ελλάδας. Είναι η ιστορία του Μανουήλ Λακκά, ενός Βυζαντινού πολεμιστή που δέχεται το κάλεσμα των πλασμάτων της νύχτας από την αγαπημένη του Θάλεια. Αλλά ο ηθικός κώδικας του Μανουήλ τον φέρνει αντιμέτωπο με την σκοτεινή υπόσταση του. Στο μονοπάτι της ιστορίας και του Χρόνου θα γνωρίσει τον έρωτα και τον πόνο, θα γίνει ο τρόμος των αντιπάλων του και θα κρατήσει μέχρι το τέλος το τρομακτικό μυστικό του. Μέχρι τη στιγμή που θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον Δράκωνα, τον προαιώνιο Σκοτεινό, γιο της Λάμιας και τότε η αναμέτρηση θα είναι μέχρις εσχάτων

• .Ηθοποιός σημαίνει....
  
  Επάγγελμα ηθοποιός: φώτα, λάμψη, πλούσια κοστούμια, δημοσιότητα, εξώφυλλα, αυτόγραφα. Σκληρή δουλειά, πολύμηνες πρόβες, χαμηλές αποδοχές, αναζήτηση εργασίας δύο ή και τρεις φορές τον χρόνο.
  
  Επάγγελμα ηθοποιός: ανεργία 60%, βασικός μισθός 867 ευρώ (καθαρά 780 ευρώ), σύνταξη γύρω στα 550 ευρώ.
 
• ηθοποιος....ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΠΟΙΕΙ ΗΘΟΣ ,ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ ,ΤΣΑΛΑΚΩΝΕΤΑΙ ,ΠΟΝΑ ,ΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΛΑΜΠΕΙ ΚΑΙ   ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΕΙ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΗ--ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙ ,ΜΑΣ ΨΥΧΑΓΩΓΕΙ ΚΑΙ ΜΑς ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ..

βΑΣιλΗΣ τρΙΑΝΤΑφυΛλιΔΗς..

Μπουρινι στη Σαλονικη.

 αλαλουμ1982..........................=========================================================

«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων... Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει... Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης...»Χαρρυ Κλυν 1983===================================================================



O Xάρρυ Kλυνν, γιος του ζωγράφου Nίκου Tριανταφυλλίδη μεγάλωσε μέσα στο χώρο των χρωμάτων. H σχέση του με τον εικαστικό χώρο είναι σχεδόν ερωτική. Oι μεγαλύτεροι Έλληνες ζωγράφοι είναι προσωπικοί του φίλοι και σ' αυτούς μόνο έδειχνε τα  έργα που τα ζωγράφιζε. «Για μένα η ζωγραφική είναι ξεκούραση» συνηθίζει να λέει...

Έχει ζωγραφίσει πάνω από εκατό έργα. Άλλα με τον κλασικό τρόπο και άλλα με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού υπολογιστή.  O πολύ αγαπητός φίλος του, ο ζωγράφος Γιώργος Σταθόπουλος και πολλοί άλλοι φίλοι του από τον εικαστικό χώρο επανειλημμένως τον είχαν προτρέψει να παρουσιάσει τα έργα του για να δει ο κόσμος και την άλλη του πλευρά. Έτσι τον Mάρτιο του 1998 αποφασίζει να παρουσιάσει στον «Eικαστικό κύκλο» την πρώτη του έκθεση με τον γενικό τίτλο «KOKKINH ΓPAMΜH»==============================================================ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ-ΘΕΑΤΡΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΗ -ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ-ΑΘΛΗΤΙΣΜΟς-ΠΟΛΙΤΙΚΗ--Γεννήθηκε στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης στις 7 Μάη του 1940 από φτωχή οικογένεια Πόντιων προσφύγων, τον Νίκο και την Κυριακή Τρανταφυλλίδη. Εξαιτίας δυσμενών οικονομικών συνθηκών ωθείται στην εργασία απο την ηλικία των 5 χρόνων. Παράλληλα φοιτεί στο Δημοτικό Σχολείο και στο Γυμνάσιο Kαλαμαριάς και αργότερα στο Πέμπτο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Η συμμετοχή του σε μια βραδιά ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη αλλάζει την ζωή του...............ΚΥΡΙΕς ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ..υποκλιθειτε ....

Βιλχελμ Ραιχ-Ακου Ανθρωπακο..

Βίλχελμ Ραϊχ: ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ!

--------------------------------------------------------------------------------

Kραυγάζεις, Ανθρωπάκο, όταν κάποιος σου υπενθυμίζει την ψυχική σου δυσκοιλιότητα. Δε θέλεις να τ’ ακούσεις, δε θέλεις να το μάθεις, θέλεις απλώς να φωνάζεις, «ζήτω»! Εντάξει, αλλά γιατί δε μ’ αφήνεις να σου πω ήσυχα για ποιον λόγο δεν πρόκειται να ευτυχήσεις; Διακρίνω το φόβο στα μάτια σου. Η ερώτησή μου αυτή σε χτύπησε στην καρδιά. Υποστηρίζεις την «ανεξιθρησκία». Θέλεις να είσαι λεύτερος να λατρεύεις το Θεό σου. Πάει καλά. Όμως θέλεις κάτι περισσότερο. Θέλεις η Θρησκεία σου να είναι η μοναδική. Η ανεξιθρησκία να εφαρμόζεται μόνο για την δική σου Θρησκεία και όχι για τις άλλες. Γίνεσαι θηρίο όταν κάποιος, αντί να λατρεύει έναν προσωπικό Θεό, λατρεύει την Φύση και προσπαθεί να την καταλάβει.

Θέλεις οι σύζυγοι να κάνουν μήνυση ο ένας στον άλλον, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για ανηθικότητα ή βαναυσότητα, όταν δεν μπορούν πια να συμβιώσουν. Δεν αναγνωρίζεις το διαζύγιο με βάση την αμοιβαία συμφωνία, μικρέ απόγονε των μεγάλων επαναστατών. Γιατί φοβάσαι τον ίδιο σου τον ερωτισμό! Θέλεις την αλήθεια σ’ έναν καθρέφτη, όπου δεν μπορείς να την αγγίξεις. Ο σωβινισμός σου πηγάζει απ’ τη σωματική σου ακαμψία, την ψυχική σου δυσκοιλιότητα, Ανθρωπάκο. Δε στο λέω χλευαστικά, μα μόνο επειδή είμαι φίλος σου, έστω κι αν εσύ σκοτώνεις τους φίλους σου όταν σου λένε την αλήθεια. Ρίξε μια ματιά στους πατριώτες: δεν βαδίζουν, παρελαύνουν. Δε μισούν τον εχθρό. Αντίθετα, έχουν «κληρονομικούς εχθρούς» που τους αλλάζουν κάθε δέκα χρόνια περίπου, κάνοντάς τους κληρονομικούς φίλους και ξανά πάλι κληρονομικούς εχθρούς. Δεν τραγουδούν τραγούδια, κραυγάζουν πολεμικά άσματα. Δεν αγκαλιάζουν τις γυναίκες τους, τις «παίρνουν» και «το» κάνουν πολλές «φορές» την νύχτα.


...Ποθείς την αγάπη, αγαπάς τη δουλειά σου και κερδίζεις το ψωμί σου μ’ αυτήν και η δουλειά σου στηρίζεται στη γνώση την δική μου και άλλων ανθρώπων. Η αγάπη, η δουλειά και η γνώση δεν έχουν πατρίδα, δεν ξέρουν τελωνειακούς σταθμούς και δεν φοράνε στρατιωτικές στολές. Είναι διεθνείς κι αγκαλιάζουν όλη την ανθρωπότητα. Εσύ όμως φοβάσαι την γνήσια αγάπη, φοβάσαι ν’ αναλάβεις ευθύνη για τη δουλειά σου, φοβάσαι την γνώση. Γι’ αυτόν το λόγο μπορείς μόνο να εκμεταλλεύεσαι την αγάπη, την δουλειά και την γνώση των άλλων: δε θα μπορέσεις ποτέ να δημιουργήσεις κάτι μόνος σου. Γι’ αυτόν το λόγο προσπαθείς να αρπάξεις ευτυχία «ως κλέπτης εν νυκτί». Γι’ αυτόν το λόγο γίνεσαι πράσινος από φθόνο, όταν βλέπεις ευτυχισμένους ανθρώπους.


...Η ζωή σου θα γίνει ωραία και ασφαλής όταν η ζωντάνια σημαίνει για σένα περισσότερα απ’ την σιγουριά, η αγάπη περισσότερα απ’ το χρήμα, η ελευθερία σου περισσότερα απ’ την γραμμή του κόμματος ή την κοινή γνώμη, όταν η ψυχική διάθεση του Μπετόβεν ή του Μπαχ γίνει η ψυχική διάθεση του εαυτού σου (την έχεις μέσα σου αυτήν την διάθεση, Ανθρωπάκο, θαμμένη όμως βαθιά σε μια γωνιά της ψυχής σου), όταν οι σκέψεις σου είναι σε αρμονία και όχι σε διάσταση με τα αισθήματά σου, όταν θα είσαι σε θέση να καταλαβαίνεις νωρίς τα προτερήματά σου και να αναγνωρίζεις έγκαιρα τα γηρατειά σου, όταν θα κάνεις πρότυπο της ζωής σου τις σκέψεις των μεγάλων ανθρώπων και όχι τα εγκλήματα των μεγάλων πολεμιστών, όταν οι δάσκαλοι των παιδιών σου θα πληρώνονται καλύτερα απ’ τους πολιτικούς, όταν θα έχεις μεγαλύτερη εκτίμηση για τον έρωτα μεταξύ άντρα και γυναίκα παρά για την άδεια γάμου, όταν θ’ αναγνωρίζεις τα σφάλματά σου έγκαιρα κι όχι πολύ αργά όπως σήμερα, όταν θ’ ανυψώνεσαι πνευματικά ακούγοντας την αλήθεια και θα νιώθεις τρόμο για τις τυπικότητες, όταν θα έρχεσαι σε απ’ ευθείας επαφή με τους συναδέλφους σου σε ξένες χώρες και όχι με την βοήθεια διπλωματών, όταν η ερωτική ευτυχία της έφηβης κόρης σου θα σε γεμίζει με ευχαρίστηση κι όχι με λύσσα, όταν θα κουνάς μόνο το κεφάλι σου σε περιπτώσεις που άλλοτε τιμωρούσαν τα μικρά παιδιά επειδή άγγιζαν τα γεννητικά τους όργανα, όταν τα πρόσωπα των ανθρώπων στο δρόμο εκφράζουν ελευθερία, ζωντάνια κι ευχαρίστηση και όχι πια λύπη και αθλιότητα, όταν οι άνθρωποι δε θα περπατούν πια με συσπασμένη κι άκαμπτη μέση και νεκρωμένα σεξουαλικά όργανα.


Θέλεις και ζητάς οδηγίες και συμβουλές, Ανθρωπάκο. Χιλιάδες χρόνια τώρα σου δίνουν οδηγίες και συμβουλές, καλές και κακές. Δε φταίνε όμως οι κακές συμβουλές που είσαι ακόμα στην αθλιότητα, μα η μικρότητά σου. Θα μπορούσα να σου δώσω καλές συμβουλές, μα τέτοιος που είσαι και με τον τρόπο που σκέφτεσαι, δεν είσαι σε θέση να τις βάλεις σε εφαρμογή για το καλό όλων

Νομίζεις πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα πιο πρόστυχα. Κι εγώ σου λέω: Ο σκοπός είναι ίδιος με τα μέσα που χρησιμοποιείς για να τον φτάσεις. Κάθε σημερινό σου βήμα είναι η αυριανή ζωή σου. Οι υψηλοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται με πρόστυχα μέσα. Το ‘χεις αποδείξει ο ίδιος, σε κάθε κοινωνική σου εξέγερση. Η σκληρότητα κι η απανθρωπιά των μέσων σε κάνουν σκληρό κι απάνθρωπο και τον τελικό σκοπό ανέφικτο…
Η συλλογιστική σου, ανθρωπάκο, είναι κοντόφθαλμη. Το πλάνο δράσης σου αφορά το χρονικό διάστημα από το πρωινό μέχρι το γεύμα σου. Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι μακροπρόθεσμα, αιώνες μπροστά και πίσω. Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι τη ζωή ως ενότητα, υπολογίζοντας την εξέλιξη σου από το πρώτο αρχετυπικό κύτταρο μέχρι το ανθρώπινο ζώο που περπατά ορθό, αλλά εξακολουθεί να σκέφτεται μπερδεμένα. Επειδή δεν θυμάσαι αυτά που έγιναν πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια, παπαγαλίζεις ακόμα τις ίδιες βλακείες που ξεστόμιζες πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Κι ακόμα χειρότερα, γραπώνεσαι με νύχια και με δόντια από ηλιθιότητες όπως «η φυλή», «η τάξη», «το έθνος» και η υποχρέωση να διαφυλάττεις μια θρησκεία, καταπιέζοντας τον έρωτα σου. Φοβάσαι να αναγνωρίσεις το βάθος της εξαθλίωσης σου. Σηκώνεις κατά καιρούς το κεφάλι σου από το βούρκο και φωνάζεις «Ζήτω!» Ο βάτραχος που κρώζει στο βάλτο, είναι πιο κοντά στη ζωή από σένα.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Άκου ανθρωπάκο», τού επιστήμονα Βίλχεμ Ράιχ (γράφτηκε ως απάντηση στους επικριτές τού έργου του).

L'amore miο carο...

• • Η αγάπη καλέ μου..
    δεν είναι δύσκολη ποτέ..
    Άνεμος είναι που σ'αγκαλιάζει
    και σε μεταφέρει ψηλά.
    Είναι φως που φωτίζει
    ...το πρόσωπο της ευτυχίας.
    Είν'ομορφιά που χαμογελά
    και καλεί την ελπίδα.
    Είναι η φύση που η αγκαλιά της
    χαρίζει εμπιστοσύνη,
    και η Ζωή είναι που δονεί
    την χαρά της ύπαρξης.
    Τραγούδι είναι π'αγκαλιάζει
    την ψυχή και στ'άστρα την πάει.
    
    Η αγάπη καλέ μου..
    δεν είναι δύσκολη ποτέ..
    Άνεμος είναι που σ'αγκαλιάζει
    και σε μεταφέρει ψηλά.
    Είναι φως που φωτίζει
    το πρόσωπο της ευτυχίας.
    Είν'ομορφιά που χαμογελά
    και καλεί την ελπίδα.
    Είναι η φύση που η αγκαλιά της
    χαρίζει εμπιστοσύνη,
    και η Ζωή είναι που δονεί
    την χαρά της ύπαρξης.
    Τραγούδι είναι π'αγκαλιάζει
    την ψυχή και στ'άστρα την πάει.

     
  • Η Αγάπη καλέ μου...
    δεν ανέχεται τον πόνο.
    Βάλσαμο είναι που γιατρεύει
    της καρδιάς τις πληγές.
    Είναι το λουλούδι του Μαγιού
    ...π'αρωματίζει την ύπαρξη.
    Νέκταρ είναι της ζωής
    που χαρίζει αθανασία
    και Αμβροσία για τις ευαίσθητες,
    ευγενικές ψυχές..
    Είναι συγνώμης πρόσφορο
    που την γαλήνη δίνει
    και οίνος ιερός που μεθά
    με του πνεύματος την χάρη.
    
    Η Αγάπη καλέ μου..
    δεν σταματά ποτέ..
    Είναι γλάρος που εξερευνά
    τ'ουρανού το γαλάζιο.
    Αετός είναι και πετά
    στις κορυφές του κόσμου.
    Ποτάμι είναι που κυλά
    στης θάλασσας τα πλάτη
    και ωκεανός που δέχεται
    την μήτρα της ζωής.
    Μια πεταλούδα που με τα άνθη
    παίζει κρυφτούλι.
    Αόρατος άνεμος που συμπληρώνει
    τον αέρα της καρδιάς.

     
  • 
    Η Αγάπη καλέ μου,
    δεν σε προδίδει ποτέ
    δεν ξέρει ν'απατά,
    γιατί δεν έγινε να ανήκει σε κανένα,
    ούτε ποτέ φυλακίζεται..
    ...μέσα στα τείχη μιας καρδιάς,
    δεν δέχεται παρακάλια..
    γιατί φτάνει πάντα απρόσκλητη,
    όπως ένα χαμόγελο...
    σαν ένα χάδι....
    όπως του Ήλιου η αυγή,
    μετά από μια νύχτα προσμονής.
    Ουράνιο χάρισμα..
    που αντάλλαγμα δεν προσδοκά.
    
    Η Αγάπη καλέ μου..
    δεν υπογράφει πίστης συμφωνητικά
    δεν αντέχει την εξάρτηση
    και δεν ανέχεται συμβιβασμούς.
    Ούτε κλειδώνεται
    στο χρονοντούλαπο της μνήμης.
    Δεν αρέσκεται στη πεζότητα
    των ψεύτικων υποσχέσεων
    αντανακλά το όνειρο...
    την ειλικρίνεια αναπνέει
    όπως μια έναστρη νύχτα..
    χωρίς τα σύννεφα της αυταπάτης.
    Είναι ο στόχος μιας καρδιάς
    που ελεύθερη στον ουρανό πετάει