ανολοκληρωτο παζλ.

δεν υπαρχει  χειροτερη τιμωρια απο εκεινη  της επιβεβλημενης σιωπης. Εκει που λεξεις και συναισθηματα ζητουν  εξοδο και διεξοδο και κατι η καποιος σου επιβαλει την φυλακιση τους. Τοτε  αισθανεσαι πραγματικα  οτι εχεις πεθανει  ,οτι καποιος η κατι αποφασισε  την θανατικη σου ποινη και την δια λιθοβολισμου  εκτελεση σου. Ενοχος που  δεν του  επετραπη  η απολογια/ αδαής που φορτωθηκε   ηθελημενα  φορτια που δεν χρειαζοταν  να  σηκωσει/ παιδι που  δεν το αφησαν ποτε  να παιξει/ ενηλικας  που  του αρνηθηκαν  την ελπιδα/ ανθρωπος που  τον κατασπαραξαν  θηρια/ψυχη που  της αρνηθηκαν  την συγνωμη/ ετοιμοθανατος που  δεν του  επετρεψαν  να εξομολογηθει  ινα αποδεχτει το γεγονος  της θανατωσης του./ ψαχνω ακομα  ναβρω  που  κρυβεται ο τοσος πονος που εκτοξευει  τοσο  μεγαλο  εγωισμο και φιλαυτια./Προσπαθω ακομα  να εντοπισω το  αιτιο και το αιτιατο τοσης  σκληροτητας και αδιαφοριας./Στον ηχο  της σιωπης αντιπαραβαλλω τον  τελευταιο μου ψιθυρο/εκεινον  της  συγνωμης που επιφερει  την λυτρωση απο τα  δεινα της αγαπης που  απλοχερα  εδωσα/παντα  κατι θα λειπει../εσυ...  αυτο το παζλ  εμεινε ημιτελες  και ας νομιζεις οτι  καταφερες να  το τελειωσεις/το  γιατι  δεν θα το μαθεις ποτέ../παρα μονον  αν εσυ  το θελησεις να  ρωτησεις/...αν εχεις  την δυναμη να κοιταξεις τον καθρεφτη ...καταματα.. / αν εισαι αρκετα  δυνατος  να δεχτεις την προσκληση -προσκληση/της  αγαπης..

Bonnie Tyler If I Sing You a Love Song Montage



 '''στραγγιξα..θες που εχασα,θες που το ψεμα με χορτασε,θες το περιεργο εγω μου .που πουθενα δεν βολευει το αδικο..και τον φονο ψυχων και σωματων! σε μια βροχη εμεινα να ελπιζω .Καταρρακτωδη να ομοιαζει με την τρικυμια της ψυχη μου.(κ.σ.) Ισως το τελος  ναναι  η μοναδικη ευκαιρια για μια νεα αρχη..αφησε με να σου τραγουδησω ενα  τραγουδι αγαπης..ξανα...

κατοπιν παραγγελιας.. (αφιερωμενο1. στην παραγγελουσα και 2. στο μωρο μου..)

Ειμασταν  αγκαλια.Μυριζα το  αρωμα της και ρουφουσα μελι  απ τα υγρα της χειλη. Και τοτε ηρθε η καταστροφη. Ηχος αποκοσμος του κινητου μου. Μηνυμα.. Εκανα  ν απομακρυνθω απο την μεθη των χειλιων της ,μ επιασε περιεργεια και  ενας φοβος ταυτοχρονα... Ο  Λευτερης θαναι ειπα ,μπορει  να συμβαινει κατι.. '' Τιποτα  δεν συμβαινει ειναι μαλακας ,το  κανει επιτηδες,  ηρθε πληρωμενη η απαντηση.  Εκανα οτι δεν ακουσα. οντως το μηνυμα  ηταν απο τον Λευτερη.''που  εισαι  ρε ? παλι  κατω απ την φουστα  της ?χαχχα''   .Ειχε δικιο ,  σκεφτηκα ,ειναι πολυ μαλακας.. απ την αλλη ειναι φιλος ,κολλητος , μια ζωη  μαζι. Απ τις αλανες μεχρι  εκεινο τον Νοεμβρη  στο Πολυτεχνειο,σε γαμους ,γεννες και σε  διαζυγια  μαζι .Ολα να τα λεμε ,παντα  στο χαβαλε..Τι να του πω τωρα? οτι  ειμαι ξανα  ερωτευμενος σαν  δεκαοχταρης? θα παει  το δουλεμα  συννεφο.και  τι να πω και στην υπαρξη που κρατω αγκαλια.Οτι  δεν  μπορω ν αποποιηθω το ρολο και το κουστουμι που μου φορεσαν απο παιδι? οτι  εχω την αναγκη να  ειμαι  και με τον Λευτερη,, οσο  εκεινη εχει την αναγκη  ναναι με την κολλητη της?  Δεν  εχει αδικο να  τον ''φοβαται'' ,εκανα  σφαλμα , ο πουστης, που της ειπα σε ανυποπτο χρονο τι  γκομενιαρης ειναι . Σφαλμα που  γνωρισα τον ενα στον αλλο. Της επρηξε τα σκωτια με τις κατακτησεις του,αν και παντρεμενος ,,,ακομα. Τι  να σκεφτει και το κοριτσι. '' Ρε μωρο μου κανω μια αποπειρα  να  της εξηγησω. Με  κοιτα  παγερα.. αρχιζω να τα παιρνω κρανιο. Νταξει  δεν θα απολογηθω κιολας .. σκεφτομαι..φιλος μου  ειναι κι εγω τον γουσταρω.Στο κατω της γραφης προυπηρξε κουκλα μου  εσου. Μοκο λοιπον.. Αν  εισαι εξυπνη.. Καταλαβε πως θελω τον χρονο μου ,θελω να  φτασει  η ωρα  που ο Λευτερης  θα πει  σ εβαλε  στο βρακι της και  να του απαντησω με  γελιο''ναι ρε και πολυ  μ αρεσει''. Θελω  τον χρονο μου ,θελω  τους φιλους μου, τους μορτες , τους  αλητες κι ας θελω  εσενα ακομα πιο πολυ. Πώς,  εσυ  θες  τον  χρονο σου  στο  μποτε?  κι εγω  να περιμενω  απο κατω ξεροσταλιαζοντας  στο περιμενε?///εεε καπως ετσι. Ασε  με  να το χειριστω μονος μου. Αν μ αγαπας ,οπως λες και αν με σεβεσαι.Αμολα  καλουμπα  μωρο μου ,να  φτασουμε  ψηλα. Πριν προλαβω να πω οτιδηποτε ,το  μωρο  των μωρων κατεβαινει  χαμηλα  και αρχιζει  ξανα.. πριν με  χορτασει ολοκληρο  ακουω την φωνη της να καμπανιζει  στο μυαλο μου. Να τον παρεις τηλεφωνο  τον Λευτερη αγαπη,φιλος του  εισαι  ,για  να  σου  στελνει μηνυμα τετοια  ωρα ,θα  σ εχει αναγκη.  Κι οποτε ξεμπλεξεις παρε  τηλεφωνο  να βρεθουμε θα  σου  εχω  μια  εκπληξη.. Σε κοκκινο...που  σ αρεσει .. //Να βρεις γυναικα να σε νοιωθει μου ειχε πει καποτε  η μανα μου..  και τουτη ειναι και ξανθια και εξυπνη..  με  τελειωσε.. Α ρε  Λευτερακη παντα  ατυχος ησουν  με τις γυναικες.. σκεφτομαι..

ζουν αναμεσα μας.... και τρεφονται απο την βλακεια μας.. μα μεχρι ποτε..ενα κειμενο που καυτηριαζει τα κακως κειμενα και τα ..ρηχα που μας περιβαλλουν απο τον Ναυτιλο!

οχι παραμυθι, μα δυστυχως πραγματικοτητα!

Σε τι κοσμο μεγαλωσαν καποια άτομα; Απο τι γονεις;Και δεν ειναι απαραιτητο να ειναι πλουσιοι,ουτε απαραιτητα μορφωμενοι.Απλα πρεπει να ειναι ανθρωποι που να ξερουν ποιοι είναι και που βαδιζουν.Ετσι ,θα μεγαλωσουν σωστα παιδια,που να ξερουν δηλαδη ποια είναι και που βαδιζουν.Που,οπλισμενα με την αγαπη απ το σπιτι τους και την επιδοκιμασια των γονιων τους, δεν θα εχουν προβλημα να ειναι αυτα που ειναι.
Η ιστορια των παρατηρησεων που κανω αυτη τη στιγμη αρχισε απο τοτε που ημουν σε σχολικη ηλικια και μαλιστα των πρωτων ταξεων του δημοτικου.Καποια παιδακια παινευονταν για τους γονεις τους και μαλιστα με τοσο χοντρα λογια που ηταν πασιφανες οτι ηταν ψεμματα.Ηταν ενας ιδιοκτητης ενος βυρσοδεψειου, ελεγε η κορη του οτι ηταν εργοστασιαρχης.Ηταν ενας λογιστης; Ελεγε γραφειο οικονομικων μελετων.Ζουσαν σ ενα σπιτι μ ενα δωματιο για ολα τα παιδια; Ελεγαν οτι ειχαν σπιτι με ξεχωριστα δωματια για τον καθενα..
Μετα στο γυμνασιο,οπου ατομα απο διαφορετικα μερη σε μια ταξη,και απο διαφορετικο οικονομικο υποβαθρο για ν ακριβολογησω, ελεγαν κι αυτα τα δικα τους.Ας πουμε οτι τρωγαμε μερικα απο αυτα, μια και δεν μπορουσαμε ιδιοις  ομμασι να το δουμε.
Ηρθε καποτε η στιγμη ,που ενω ημουν φοιτητρια ,επρεπε να δουλεψω,οχι γιατι ο πατερας μου δεν μπορουσε να με χαρτζηλικωνει,αλλα γιατι δεν ηθελα με τιποτα να παιρνω χαρτζηλικι.Σ ενα γραφειο λοιπον που δουλευα,μια κοπελλα μεγαλυτερη μου σε μια κουβεντα που ειχαμε καποια στιγμη μου περιεγραφε το σπιτι της και το δικο της δωματιο,του αδελφου της  κλπ.Με καλεσε καποτε για φαγητο και το δωματιο της ηταν μια τζαμαρια εξω απ το σαλονι του σπιτιου της.Δεν με χαλασε το μικρο σπιτι,ουτε το οτι ζουσαν στεναχωρα 4 ατομα.Με χαλασε και περιεργο που δεν το θυμοταν,το ψεμμα ή η υπερβολη του γεγονοτος.Τα ιδια η  καπως αλλιωτικα  γεγονοτα συνεβαιναν  και τα εντοπιζα εκ των υστερων με αποτελεσμα  κανοντας κριτικη να ξεκοβω και απο αυτα τα ατομα.Ενα ομως απο τα τελευταια που ειχα αντιληφθει,μαλλον το προτελευταιο, ηταν απο μια γυναικα η οποία φιλοδοξη ως εκει που δεν παιρνει και αποφασισμενη παρ ολη την αμαθεια της να παει μπροστα ισχυριζοταν πραγματα που ηταν γνωστα σε ολους οτι δεν ισχυαν.Ζουσε μεσα στο  ψεμμα,την υποκρισια,το ανεβασμα του εαυτου της και το κατεβασμα των συναδελφων της.Πχ ειχε τελειωσει ενα λυκειο και ισχυριζοταν ,οχι προφορικα,δηλωνε για την ακριβεια ότι ειναι  πτυχιουχος πανεπιστημιου.Αγοραζε ακριβα πραγματα για να τα επιδεικνυει,ισχυριζοταν οτι ηταν αγιογραφος με μαθητεια σε γνωστους αγιογραφους της διπλανης μεγαλης πολης και αλλα που δεν τελειωναν ποτε,γιατι της ηταν βιωμα το ψεμμα και η υπερβολη.
Εδω βεβαια  στην πατριδα μας το οτι δηλωσεις εισαι ισχυει ακομα και απορω για το ποσο μεγαλα απωθημενα εχουμε (εχουν) καποιοι ωστε να μην τους αρεσει ο εαυτος τους και να υποδυονται αλλους..
Το τελευταιο που αντιληφθηκα και γελασα αρκετα ενω το σχολιαζα ηταν μιας αλλης κοπελλίας οι ισχυρισμοι ότι ειναι ενας Ιουστινιανος,ενας Ναπολεων,ενα θαυμα της φυσης καθοτι ειναι ποιητρια,λογοτεχνης,ζωγραφος,εικαστικος,σκηνοθετης και αλλα πολλα.
Ομως οτι και να εισαι απο καπου θα το αποδειξεις.Πχ εισαι ποιητρια; δειξε το εξωφυλλο της εκδοσης των συλλογων σου,εισαι ζωγραφος; δειξε τα εργα σου, εισαι συγγραφεας; δειξε παλι τα εξωφυλλα,εχεις δωσει διαλεξεις; απαριθμησε τις.Ετσι ισχυροποιείται ο λόγος σου,ετσι σε σεβονται οσοι σε ακουνε η σε διαβαζουν.Αλλιως τι εισαι; μια τρυπα στο νερό,ενας φελλος που κανει κροτο..
Να μην ξεχασω...Ενα αλλο δειγμα επισης ισχυρων απωθημενων ειναι η υιοθετηση τσιτατων, η υιοθετηση  φιλοσοφημενων κειμενων απο διαφορες αρχαιες φυλες,θρησκειες,αιρεσεις κλπ ενω η καθημερινη τους ζωη εντελως το αντιθετο  είναι.Ομως επειδη δεν ζουμε σε ονειρα,παρα σε πραγματικο κοσμο και τα ειδωλα απο καιρους εχουν  πεσει κ ξεφτισει,ανθρωπε συνελθε.Εισαι μικρος για να δηλωνεις μεγαλος.Εδω οι πραγματικα μεγαλοι δεν το εκαναν ποτε, εσυ γιατί;
Μη στεναχωριεσαι,καποιος θα σ αγαπησει γιαυτο που εισαι,ετσι απλα!!http://nautilous.blogspot.com/2011/03/blog-post_6783.html?showComment=1301415576136#c8052888633684991528

Black death..

''H δυσοσμια των  νεκρων πλανιοταν  στον αερα σαν  δηλητηριο.
Μια  μαστιγα πιο  σκληρη και πιο ανελεητη απ τον πολεμο, ειχε πεσει επανω μας..

Μια επιδημια  πανουκλας που προκαλεσε το θανατο στο  μισο  βασιλειο μας.
Απο  που  ηρθε?
Τι το προκαλεσε?
Οι ιερεις  μας ειπαν,οτι  ηταν τιμωρια  απο το Θεο.
Για  ποιά  αμαρτια?
Ποια  εντολη παραβηκαμε  για να  μας  αξιζει  κατι τέτοιο?
Οχι..γνωριζαμε την αληθεια..
Αυτο, δεν  ηταν  εργο του  Θεου, αλλα  του Διαβολου..
'Η...μαγεία..
Και  η αποστολη μας ηταν  να κυνηγησουμε Εναν Δαιμονα..
Αυτη  ηταν  η θεραπεια  του Θεου..''

Equinoxe 4 - Jean Michel Jarre

We are so small in this universe! Just a little speck of nothing.

τ ονομα της Σαρλοτ..!..(2009)

«Το βλέμμα» του παγκόσμιου κινηματογράφου, η Σαρλότ Ράμπλινγκ, ξεπέρασε το χωρισμό της με τον Ζαν Μισέλ Ζαρ και πρωταγωνιστεί στο φιλμ τού Φρανσουά Οζόν «Κάτω από την άμμο»
Ο Ντερκ Μπόγκαρτ είχε πει ότι έχει «Το Βλέμμα. Τα μάτια της», συμπλήρωνε, «μπορούν να εκφράσουν τον τρόμο με τρομερή δύναμη». Ο Λουκίνο Βισκόντι έδειξε στους κάμεραμεν πώς να τραβούν το πρόσωπό της. Με κοντινά πλάνα, σαν να είναι προσωπίδα ή μάσκα. Η Σαρλότ Ράμπλινγκ είναι αναμφισβήτητα μια όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα.

Πρόσφατα πρωταγωνίστησε στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Μιχάλης Κακογιάννης. Την ίδια περίοδο βρέθηκε στην Αθήνα για τα γυρίσματα της ταινίας «Σημεία και θαύματα» του Τζόναθαν Νόσιτερ στην οποία συμπρωταγωνιστούσε και ο δικός μας Δημήτρης Καταλειφός.

Τώρα η Σαρλότ Ράμπλινγκ ύστερα από μια απλή «κατάθλιψη» όπως λέει, επανέρχεται στον κινηματογράφο πρωταγωνιστώντας στην ταινία του ανερχόμενου Γάλλου σκηνοθέτη Φρανσουά Οζόν «Under the sand» (Κάτω από την άμμο). Σε μια προσωπική συνέντευξή της στον «Ομπσέρβερ», με αφορμή αυτή την ταινία, μιλά για το χωρισμό της από το συνθέτη Ζαν Μισέλ Ζαρ (που θα δούμε το καλοκαίρι στο Ηρώδειο), την κατάθλιψη που πέρασε, τη σημερινή της ψυχολογική κατάσταση και φυσικά τη νέα της ταινία.

Το φιλμ του Οζόν βγαίνει στις αίθουσες, στη Γαλλία, τον επόμενο μήνα. Η Ράμπλινγκ υποδύεται τη Μέρι, μια γυναίκα που αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα. Είναι μια αισθησιακή, με αυτοπεποίθηση γυναίκα στα 50, που φεύγει με τον άντρα της για τις καθιερωμένες καλοκαιρινές τους διακοπές στη θάλασσα. Την πρώτη μέρα, καθώς εκείνη κάνει ηλιοθεραπεία, ο άντρας της πάει να κολυμπήσει κι εξαφανίζεται. Την εγκατέλειψε; Πνίγηκε; Ηταν ατύχημα ή αυτοκτονία; Ο νεαρός σκηνοθέτης Οζόν γύρισε αυτό το πρώτο μέρος της ταινίας χωρίς να ξέρει κι ο ίδιος τι θα ακολουθήσει. Εξι μήνες αργότερα η Σαρλότ Ράμπλινγκ επιστρέφει στα πλατό για να γυρίσει το υπόλοιπο. Η ηρωίδα της αρνείται να δεχθεί το θάνατο του συζύγου της. Ετσι εκεί που η ταινία φαινόταν ότι θα είναι ένα φιλμ μυστηρίου, αποδεικνύεται ότι είναι ένα ψυχολογικό πορτρέτο...

Για τη Ράμπλινγκ η ταινία είναι μια «θαυμάσια επιστροφή στη φόρμα» και αντίθετα με άλλους ηθοποιούς που ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από το ρόλο, εκείνη πιστεύει πως «μπορείς να παίξεις ένα ρόλο μόνο αν βρεις κάτι απ' αυτόν σε σένα ή αισθάνεσαι έτοιμος να εκφράσεις αυτή την πλευρά σου. Η Μέρι θα μπορούσε να είμαι εγώ. Δεν υποδύομαι τη Μέρι, απλώς γίνομαι εκείνη».

Η Ράμπλινγκ, όταν ήταν μικρή, ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Οταν ήταν έφηβος μαζί με την αδελφή της τραγουδούσαν στο σχολείο. Οταν όμως προσελήφθησαν από ένα νάιτ κλαμπ, ο στρατιωτικός πατέρας τους έβαλε ένα τέλος στέλνοντας τη Σαρλότ εσώκλειστη σε ένα σχολείο για γραμματείς. Σε ηλικία 19 ετών την ανακάλυψε μια διαφημιστική εταιρεία και σε λίγο άρχισε η κινηματογραφική της καριέρα. Δύο χρόνια αργότερα έχασε ξαφνικά την αδελφή της εξαιτίας μιας εγκεφαλικής αιμορραγίας.

«Κι έτσι η ζωή ποτέ δεν έγινε κεφάτη και χαρούμενη όπως πριν», λέει. «Γι' αυτό μάλλον στράφηκα και σε ταινίες που δεν μπορείς να τις αποκαλέσεις διασκεδαστικές, αλλά που εξερευνούσαν την ανθρώπινη ψυχή. Οπως ο "Θυρωρός της νύχτας". Αρχισε να με απασχολεί έντονα η άλλη πλευρά της ζωής...».

Εκτοτε βέβαια γνώρισε τη δόξα και την αναγνώριση παίζοντας σε σημαντικές ταινίες του Βισκόντι, του Γούντι Αλεν κ.ά. Το 1991 έπαθε, όπως παραδέχεται, μια νευρική κατάρρευση που την έστειλε για κάποιο διάστημα σε ψυχολογική κλινική του Λονδίνου. «Δεν νομίζω ότι ήμουν καθόλου καταθλιπτική», λέει σήμερα. «Ημουν απλώς πολύ μπερδεμένη, ένιωθα ότι η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη, ως εκ τούτου είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου. Η καθαρή ψυχιατρική ανάλυση πάντως δεν μου πάει καθόλου...», λέει γελώντας.

Πριν από έξι χρόνια χώρισε με τον Ζαν Μισέλ Ζαρ, τον οποίο είχε παντρευτεί το 1977 και έχει κι ένα παιδί. Εκείνη την περίοδο, τη δεκαετία του '70, οι δυο τους ήταν το τέλειο ζευγάρι. Σ' ένα υπέροχο τεράστιο σπίτι στις Βερσαλίες, απολάμβαναν τη δόξα τους, τον έρωτά τους και την οικογένειά τους. Τώρα εκείνος ζει στις Βερσαλίες κι εκείνη στο Παρίσι διατηρώντας μαζί του μια «υπέροχη σχέση».

Εχετε αλλάξει, σχολιάζει η δημοσιογράφος, φαίνεστε πιο ήρεμη και πιο δυνατή... «Δεν με απασχολεί πια», απαντά. «Παλιότερα με απασχολούσε πολύ, τώρα όχι. Αλλάζεις όταν το ξεπερνάς και ο κύριος λόγος που αλλάζεις είναι γιατί αποφασίζεις να μην σε επηρεάζει πια. Γιατί είσαι τελικά ο μοναδικός άνθρωπος που ζει με αυτό: αν μισείς τον άντρα σου, εσύ πρέπει να ζήσεις με αυτό το μίσος. Αυτός έφυγε, πάει. Εκτός αν πας και τον σκοτώσεις, οπότε θα πας στη φυλακή και τότε τι θα κάνεις; Αν με βλέπετε ήρεμη, είναι επειδή είδα θετικά τα πράγματα. Κανείς δεν δίνει σημασία για το τι αισθάνεσαι, κανείς σε όλο τον κόσμο. Μόνο εσένα σε τρώει μέσα σου. Ο πόνος είναι, μόνο, υποκειμενικός».

Panos Katsimixas To Thomatio

Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις
ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό

Όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες στο κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο
όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες

Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή**
τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών

Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά

Μες στο κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα

http://www.youtube.com/watch?v=phSqHFs4oIE//the night portier!.......

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’50, στην μεταπολεμική Βιέννη, με το πρόσφατο παρελθόν ακόμα να βαραίνει.

Η Λουτσία (Σαρλότ Ράμπλινγκ), σύζυγος επιτυχημένου διευθυντή ορχήστρας και παλιά κρατούμενη σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, καταλύει σε ένα κλασσικό μπαρόκ βιεννέζικο ξενοδοχείο.

Εκεί, θυρωρός στη νυχτερινή βάρδια είναι ο μεσόκοπος, χαμηλών τόνων Μαξ (Ντερκ Μπόγκαρτ). Ο Μαξ, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Ναζί, υπηρέτησε ως υψηλόβαθμος αξιωματικός στον Γερμανικό στρατό, όντας ένας από τους βασανιστές στο ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου βρέθηκε η Λουτσία, αναπτύσσοντας μαζί της μια ιδιαίτερη σεξουαλική σαδομαζοχιστική σχέση.

Οι δυο τους, θα ξαναζήσουν ως το τέλος τη σχέση τους, με τους ρόλους θύτη και θύματος να εναλλάσσονται. Όμως, οι φίλοι του Μαξ, παλιοί ναζί, θορυβούνται από το ξύπνημα των παλιών αναμνήσεων, η αντίδρασή τους θα δώσει το οριστικό τέλος στην ιστορία των εραστών.



H ταινία της Λιλιάνα Καβάνι "Ο θυρωρός της Νύχτας" (1974) μαζί με τους "Καταραμένους" του Λουκίνο Βισκόντι, είναι οι πρώτες ταινίες που ασχολήθηκαν με την σεξουαλική – σαδομαζοχιστική διάσταση του ναζισμού, εισάγοντας τα σύμβολά του στην ερωτική σκηνογραφία του σύγχρονου σινεμά (και όχι μόνον). Πρόκειται για μία από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών, η μεγάλη επιτυχία της οποίας καθιέρωσε τη σαγηνευτική, 28χρονη τότε, Σαρλότ Ράμπλινγκ ως σύμβολο του σεξ και την εκτόξευσε στην πρώτη γραμμή των κινηματογραφικών σταρ.
http://www.youtube.com/watch?v=phSqHFs4oIE

Sigh no more, ladies, sigh no more .....

Sigh no more, ladies, sigh no more
Men were deceivers ever, etc. etc.
SHAKESPEARE

Κυρίαι μη εις στεναγμούς
περνάτε τον καιρόν·
δόλιον είναι σμήνος το γένος των ανδρών.
Επί της γης ο εις των πους,
κι' ο άλλος στο νερόν,
επιμονήν δεν δείχνουν εις έργον ή σκοπόν.
Μη στενάζετε, λοιπόν,
μη πενθήτε δια λεπτόν,
ίνα ευτυχισμέναι ήσθε ζήσετε μακράν αυτών!

Μη πλέον, θλιβερά φωνή,
των πενθηρών ωδών
ψάλλετε τα παράπονα στα ώτα των κωφών·
η πλάνη των διαγωγή
είναι αρχαίον κακόν
ωσάν το πρώτον θέρος 'που εφάνη ανθηρόν.
Μη στενάζετε, λοιπόν,
μη πενθήτε δια λεπτόν
ίνα ευτυχισμέναι ήσθε ζήσετε μακράν αυτών!

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΑΣΑΦΗ ΟΡΙΑ!!

Τελευταία μπερδεύω πολύ τα όνειρα με τη ζωή, αφού αυτά όλο γίνονται πιο λογικά και η καθημερινότητα όλο και πιο παράλογη. Χθες για παράδειγμα, καταμεσήμερο και εισβάλλει στο καφενείο που συχνάζω μια φίλη χρόνια πεθαμένη. Με κοίταξε υπεροπτικά κι εγώ αμήχανη ψαχνόμουν κάπου να κρύψω τα σημάδια της φθοράς μου. Ωστόσο όταν της πρόσφερα τσιγάρο έσπασε : «φοβάμαι τα βρογχικά μου», είπε ψιθυριστά σχεδόν. Άρχισα ν’ αμφιβάλλω. Δεν είχα πάει, θυμάμαι, στην κηδεία. Ωστόσο τι να ’χε γίνει εκείνο το στεφάνι που είχα παραγγείλει; Το ίδιο βράδυ στο όνειρό μου πήγα στον ανθοπώλη και του ζήτησα τα λεφτά μου πίσω. Αυτός με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο μνήμα της: «είναι παράλογο να εμπιστεύεστε τόσο τη λογική σας», είπε μόνο και ντράπηκα τόσο πολύ που ξύπνησα. Της μάνας μου η φωνή γέμιζε τώρα το δωμάτιο: «σ’ όλους συμβαίνει, είπε, μην ταράζεσαι. Καμιά φορά η ζωή στενεύει τόσο, που δεν σε χωρά κι απλώνεσαι στα όνειρα, όμως κι αυτά έχουν πληθύνει τόσο που ξεχειλίζουν απ’ τον ύπνο και περνάν μες τη ζωή σου» (Σιδερά Αγγελική, Τα Ασαφή Όρια)

Αλήθεια: η τελευταία λέξη

Έλληνας θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνας θα πει να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.


Έλληνας θα πει να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:
“στάθι και οίκτιρον”
Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δεν ζω πια. Και όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: “προσδοκώ ανάσταση νεκρών”.


Έλληνας θα πει το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Και όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σαν βερέμης.
Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε το ρίξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη…


Έλληνας θα πει όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη κα τη θάλασσα. Και σαν πεθαίνεις, να μαζεύονται ι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε…----------------------------------------ΑΥΤΟΘΕΛΗΤΑ......Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη , δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον.

Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφ’εαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το “ποτέ πια” και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν.--------------------------Ο ΕΡΩΤΑΣ....Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.

Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου, Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.

Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…
Στη σωστή ερωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. …
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.

Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.-------------Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.---------ΑΛΗΘΕΙΑ.................................

• Αλήθεια: η τελευταία λέξη

Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα.
Εγώ όμως, που μοιάΖΩ με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια.

για οτι αγαπηθηκε πολυ ,μα θελησε να αυτοκαταστραφει....

ΤΩΡΑ ΠΙΑ ...



Αγγελικής Συρρή-Στεφανίδου


Και να που έρχεσαι στο νου μου τώρα πια
σαν ένα ποίημα σ' ερωτική ανθολογία
που με συνάρπασε.
Χθες, σε απάγγελλα όλην ώρα φωναχτά κι έκλαιγα.
Σήμερα... ψάχνω να βρω στις ρύμες του τη γλύκα σου,

μάταια ...

Και να που στο μυαλό γυρνάς, καμιά φορά,

σαν όμορφη εκδρομή σε ανοιξιάτικη έξοδο

που με ξεκούρασε.

Χθες, με λαχτάρα σ' αποζήταγα κι έκαμνα σχέδια.

Σήμερα... μεσ' στα ξερά αγριολούλουδα ψάχνω για τ' άρωμα

μα... εξατμίστηκε.

Και να που έρχεσαι σα μελωδία απ' τα παλιά,

σαν ένα τρυφερό τραγούδι σε καινούριο δίσκο

που συνέχεια άκουγα.

Χθες, σε τραγούδαγα με καθαρή φωνή και χόρευα.

Σήμερα... μέσ' στις φθαρμένες σου στροφές γυρεύω τη συγκίνηση

μα... σβήστηκε.

Κι είναι σα να σε βλέπω τώρα δα,

στην περσινή βιτρίνα καινούριο φόρεμα

που ακριβά αγοράστηκε.

Χθες, σε φορούσα με καμάρι και χαιρόμουν τη μοναδικότητα!

Σήμερα... στο ζαρωμένο σου μετάξι ψάχνω την πρωτοτυπία

μα... ξεπεράστηκε.

Και να σαι, έπαθλο, μέσα σε μετάλλια συλλεκτικά,

σε δύσκολο διαγωνισμό πρώτο βραβείο

που πέτυχα.

Χθες, θριαμβολογούσα φωτογραφίες βγάζοντας πρωτοσέλιδες.

Σήμερα... μεσ' στο θαμπό σου μέταλλο γυρεύω την επιτυχία

κι είναι ... μηδαμινή.

Και δεν μπορείς πια να μ' αγγίξεις αισθησιακά,

ωσάν την κορυφαία τη στιγμή μιας πρώτης νύχτας

που έζησα.

Χθες, ξεψυχούσα στα δευτερόλεπτα του οργασμού σου.

Σήμερα... σε άτονους σπασμούς γυρεύω να το ξανανιώσω,

μα... με απογοήτευσες.

Yuna Kim ♥ 2010 ATSS "Meditation from Thais"

πανω στον παγο χορευοντας με μια καρδια που φλεγεται...μα τον παγο δεν λιωνει!!!!!!!!!!!

η σμιλη..

Ακόμα κι αν σμιλεύεις τις μέρες σου

''ποσο μοιαζουμε αγαπη μου! Απληστοι κι οι δυο! Αθωοι που παλεψαν  να κρυφτουν στην αγκαλια  ενος τριανταφυλλου!

Τ αγκαθια μας δεν ηταν αρκετα

να  μας  σωσουν  απο τον φθονο του κοσμου.

Ολοι διατυμπανιζουν ποσο αγαπουν τα ροδα

μα τα κοβουν

εκδικουμενοι  την ομορφια τους..

τοποθετωντας τα  σε βαζα.

Εκει θελουν να τα δουν να πεθαινουν..

Ποσο ζηλιαρηδες ειναι οι ανθρωποι σ οτι  δεν μπορουν να ..φτασουν!

και  να αντεξουν..

την ομορφια που κρυβει  ο ερωτας!

στο πρωτο εκεινο  ερωτημα''τι συμβαινει? μ εσενα κι αυτη?''

διαβασα στις λεξεις το μισος

Στο παρασυνθημα που εκτοξευτηκε

''γεια σ ου  εσενα  με τ ομορφο χαμογελο''

αντικρυσα τα δοντια ενος βαμπιρ

που  τρεφεται  με το αιμα του ερωτα

των αλλων.

που αναγενναται απο τον θανατο ,οσων αγαπιουνται.

ποτε  κανενας απο δαυτους

δεν  βρηκε  στ αληθεια

τον ερωτα

γιατι  δεν θελησε  να τον δωσει

Μαθαινουν  να εκδικουνται

κι εμεις  τους αφησαμε.

θα συνεχισω  να σκαβω

βαθια  ..εκει ειναι η πηγη 

εκει  θα  ξεδιψασουμε μοναχα

εμεις

στο φιλι  που μας ενωνει ,ακομα!''

(σ.α.)''εστω...

σ εκεινο που μας ενωσε αν προτιμας''

πάνω στο βράχο,
συνέχιζε να το κάνεις.
Ακόμα κι αν μέσα στην παραζάλη

έχασες τη σμίλη σου,

χρησιμοποίησε εν ανάγκη και τα νύχια σου.
Συνέχισε.
Άκου με που σου λέω.
Κάποια νύχτα, εκεί που δεν το περιμένεις,
θα' ρθεί ο Θεός νυχτοπατώντας να πιεί νερό

από τη μικρή λακκούβα του βράχου σου.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Ποιος θα με θυμάται - Θανάσης Παπακωνσταντίνου!

ποιο  ς  θυμαται  και ποιος  ξεχνα? χανεται  εκεινος  που ξεχνα ,και  σπαει   εκεινος που θυμαται..  προτιμω να συλλεγω   γυαλια    απ το να μην  υπαρχω..προτιμω  την  εντιμοτητα   της υπαρξης  απ την χυδαιοτητα  της ανυπαρξιας!!Τρυφερα   να  προσεγγιζω  τα ονειρα  και  να  εξαγοραζω  την προδοσια   που  με τριαντα αργυρια   αντιτιμο  φθηνο  εδωσε  εκεινος που   την επανασταση  εξευτελισε .  

αυτο το ατιθασο και ψυχοφθορο εγω που μ ανασταινει.

Ξερεις ?...του ειπε...δεν  ειμαι  εδω για  ν αποδειξω ,οτιδηποτε και σε  κανεναν.  Παντα μ αρεσε η γραφη ,,καλη ,κακη δεν  εχει  για μενα  σημασια. Κανω  κατι που μ αρεσει..Πλεκω...ναι  πλεκω την φαντασια  με την πραγματικοτητα,το  ομορφο  με το ασχημο,προκαλω και προσκαλω  στο παιχνιδι τη ζωη και τον θανατο.Τις οποιες  ιδεες ,  τα θαυματα  και θαυμαστα που βλεπω  γυρω μου .Δεν αναζητω , ουτε  θαυμαστες, ουτε  αναγνωστες. Εγωιστικο? ισως .. και να ειναι ετσι.Αν και προσωπικα  θα το χαρακτηριζα ..μοναχικο και   ενδοσκοπικο .. Αφηνομαι χωρις φοβο  και παθος  ,ανοιχτο  βιβλιο  στον αναγνωστη. Τον  οποιο  αναγνωστη , τον περαστικο , τον τυχαιο ,τον μονιμο. Δεν  ειμαι ουτε  γραφιας  επαγγελματιας ,ουτε  ζωγραφος ,ουτε  καλλιτεχνης.  Δεν  εχω  πτυχια , δεν  θελω πια  κανενα πτυχιο ,γιατι  εξασφαλισα  λιγο  η πολυ  με  το εργατικο παρελθον  μου  το  οποιο  μελλον μου. Τωρα  επιτελους μπορω  να κανω  αυτο που  μ αρεσει. Να βουτω ,  στα  βαθεια  της  ψυχης μου  νερα. Ν ανασαινω, χωρις  πολλες  υποχρεωσεις που ολους  μας  κρατουν  σιδηροδεσμιους, σ  αυτο που λεγεται  ''καθηκον''  και ''πρεπει''..Σ ολακερη  τη ζωη μου  ακολουθουσα  την μεση οδο -την  χρυση  τομη- (οχι  απο δειλια , αλλα απο  χαρακτηρα.)Αν κατι , χωρις  καμμια  διαθεση  ηττοπαθειας και  συμβιβασμου  κρατησα ,ηταν  η ευγενεια και η ανεκτικοτητα  απεναντι  σε  καθε  ανθρωπο. Κι αυτο , γιατι ποτε  δεν θεωρησα  πως ειμαι  θεος η Παπας..Ανακατευτηκα  με  πολλους  ανθρωπους ,μιλησα και  μιλησα  παντα  με  ειλικρινεια ,θυμωσα ,γελασα,ερωτευτηκα ,πονεσα ,εμαθα  ..Ισως  δεν αλλαξα , αλλα  προσπαθησα  να  βελτιωθω. Κρατησα  στην μνημη , στιγμες , λεξεις, νοηματα . Πολλα  βιβλια  δεν διαβασα  και οσα   διαβασα , μου  εδειξαν .. ακριβως αυτο. Πως, καθε  ανθρωπος  εχει την δικη του αποψη, τις  δικες  του  εμπειριες , ακομα  και την   δικη του τυχη. Αλλοτε  την  φτιαχνει και αλλοτε την αποδεχεται απλα.Ολοι  μας  κουβαλαμε , τα  βαρεια  φορτια  των εμπειριων  μας  ,αλλα  το θεμα  ειναι πώς και ποσο , τα   διαχειριζομαστε. Ποσο  τ  αφηνουμε  να  γινουν αλυσιδες  στο  συναισθημα  μας και ποσο  τους επιτρεπουμε  να  μας  μετατρεψουν  σε  καλους  η κακους ,θυτες η θυματα. Μπορω πια να κατανοησω με μεγαλυτερη  ευκολια τον πονο  του αλλου, να προσπαθησω  πολυ περισσοτερο  να  ''ριξω  τα  τειχη'', που  ορθωνουν  οι ανθρωποι απο φοβο,να κοιταξω καταματα  τους δικους μου φοβους και  να  γλειψω  τις δικες μου πληγες. Αυτο  δεν  σημαινει  οτι ειμαι καλυτερη  η χειροτερη απο κανεναν ,πιστευω ομως  οτι  η συνειδητοποιηση του εγω μας ,ο αυστηρος  ελεγχος και  η αποδοχη των λαθων μας ,μας  φερνει πιο κοντα. Μπορω να ζητω  συγνωμη  και να το  εννοω ,δυναμαι  να  κανω βηματα  προσεγγισης  χωρις να  νοιωθω  ''αναξιοπρεπης'' .Τελικως να  επιλεγω, οσα  μπορω  ν αντεξω , και οσα  οχι , και να προσδοκω και οχι ν απαιτω  οπωσδηποτε  να καταλαβει  ο  απεναντι μου. ..Ολα  ειναι θεμα  βαθους  ψυχης,εμβανθυσης σκεψης και  καταβολων. Οτι  κανω  και οτι ειμαι  δεν  μπαινει  ουτε  σε  ζυγαρια ,ουτε  σε κριση  ουτε  σε  βαθμολογια .Κι αυτο  γιατι  απο την στιγμη που  θελω  και  δεν πειραζω  κανεναν ,μπορω  ναμαι  ελευθερη  και  εγω.. Ουτε  πουτανα ,ουτε  αγια . Απλα εγω.. με  καθαρη  την συνειδηση μου ,οτι  ποτε  δεν  εβλαψα  απο  υπολογισμο ,ποτε  δεν θα βλαψω απο χαιρεκακια  και ποτε   δεν θα το παιξω  εξυπνη ,πολυ  απλα  γιατι  κανενας μας , δεν ειναι  χαζος  . Επιλεγουμε αρένες  και θεατρα  και  αλλοτε  ειμαστε μονομαχοι  και αλλοτε λιονταρια  σε  μια παρασταση  που  ονομαζεται  ''η ζωη  του καθενος μας'' και πως  θελουμε  να την ζησουμε. . Κι  αυτο  το  ανακαλυπτω καθε  μερα ..προχωρωντας  η και τρεχοντας.. μαζι  η και μονη.. με   η χωρις  εσενα... με  συντροφια  την μια και μοναδικη αληθεια μου.. την  αυθεντικοτητα  και την αληθεια των αισθηματων μου -οποια  κι αν ειναι αυτα.Κι αν οπως λες εισαι πανω απ τον ιδιο  τον ''Θεο'' μια  που  δεν εμαθες  να συγχωρεις, προσπαθησε  τουλαχιστον  να  συγχωρεσεις τον  εαυτο σου πανω απ ολα  για  τις πληγες που ανοιξες  πανω μου. Μπορω  να τις ''φερω '' επανω μου σαν  αποδειξη  της θνητοτητας μου.. και ναμαι  περηφανη που  τις  γιατρευω  με  δακρυα..

Jeff Buckley Hallelujah.wmv

το τελος μιας σχέσης_0001.wmv

Συλλέκτης Στιγμών

απροσμενα φεγγαρια..

τ απροσμενα φεγγαρια ,απροσκλητα ερχονται,να  φωτισουν την νυχτα μας. ωδες και θυσιες στον ηλιο που  τοπο δεν επιασαν.. κλεινεις τα  ματια να  μην ξαναδεις  να  ησυχασεις .Κλεινεις  τα ματια  να ονειρευτεις  το  απροσιτο  και  βιαια  σε ξυπνουν. Σε  καλουν να περπατησεις στον τοπο τους να  σε διδαξουν  κρυφα  μυστικα κι  σ αποκρυφα μερη  να σε ξεναγησουν. Χαμογελας και αντιστεκεσαι..φοβασαι .. και παυεις να κλεινεις τα  ματια  μη κι αποκοιμηθεις .. κι υστερα ..κλαις.. δεν εφτασες στη σεληνη ποτε...

Anouk - stop thinking

"Stop Thinking"

Lately I've been feeling down
I don't get around much anymore
So I just spend my time alone
Waiting for the phone to ring
I keep thinking of you

I miss the language that we speak
When we don't even talk
And everytime I see you smile
You make it all worthwhile
I keep thinking of you

[Chorus]
I never loved someone like this before
Keep staring at your picture while I try to
Work my way around you
But nothing's any good
'Cause I keep thinking of you

You never told me I would feel
Lonely without you
You're not supposed to make me cry
You said: don't worry I am yours
And I a while you were gonna call me
Well it's been six hours now
I keep thinking of you

και να ταν μονο οι Κουρδοι... (ενας κομπος στο λαιμο ενα δακρυ και ενας αηχος λυγμος ο κοσμος ολακερος)

''Κι από κεί ψηλά ρίξε μια ματιά,
πες μου πως βλέπεις
τα δικά μου τα παράπονα..''

οι δρομοι...

Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι,
το φως δε λέει συγγνώμη,
τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται,
μάτια που κλαίτε μ' αρρωσταίνετε
ζητώντας τ' όνειρο
μια ζωή παραμύθι κι όνειρο.

Κλειδί που σπάει στη μέση
η λογική μου κι η τρέλα μου
μια μολυβιά στη φανέλα μου
την Κυριακή σαν ξυπνήσω γέλα μου,
-φοβάμαι φως μου-
μ' ένα σώμα μια ψυχή
δίδυμος γκρεμός η ενοχή.

Εμείς οι δυό κι οι φόβοι
ψωμί ζεστό που κόβει
ένας εργάτης κάπου απέναντι
όσα σου δίνω είναι έναντι
σε κάποια πρέπει μου
μια ζωή να χωράει στη τσέπη μου.

αλκινοος ιωαννιδης-κοιτα κοιτα(alkinoos ioannidis-koita koita)



 Κοίτα, κοίτα
Τι είναι η στάχτη κοίτα
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
Μη φοβηθείς την φωτιά
Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη
Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά

Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει
Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη
Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά

Νομίζει η καρδιά πως μισεί
Ότι αγαπάει και ότι φοβάται να βρει
Κι είναι δειλός του Σαββάτου ο πηλός
άγγελος απατηλός
ψάχνεις και 'συ σαν καδένα μισή
τ' άλλο μισό και αν είμαι εγώ
Δεν το 'θέλε η μοίρα μαζί

Κοίτα, κοίτα
Τι είναι η στάχτη κοίτα
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
Μη φοβηθείς την φωτιά
Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη
Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά

Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει
Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη
Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά
---------------------------------------------------------------------- κανε με  ν αντεξω την φωτια σου .. μια  που καλα  το ξερεις  σ αγαπω..ποιος απ τους 2 φοβαται  την φωτια? και ποιος ''σκιαζεται '' να καει?
ανευ ορων ?......

DSV Blog: Καρυωτάκης - Πολυδούρη

DSV Blog: Καρυωτάκης - Πολυδούρη

ερημην!

ερημη  ψυχη που  εσκυψες  να πιεις νερο απο τις  χουφτες του δημιου σου.
ερημη πολη που αφανιστηκες οταν  κατω απο το  βηματισμο  της  παρελασης του βρεθηκες
ερημη  στην αδεια σου αγκαλια
ερημην μου αποφασισες και μικρη   η σημασια πια
ερημην σου ακροβατω  σε τεντωμενα  σχοινια ακροβατης καλος.... κλοουν απαισιος...

        σωα  και αβλαβης  πηδω  στο κενο  χωρις  καν διχτυ
για  σενα
μετεωριζομαι  στο κενο σου και στην δινη  των ορμεφυτων ποθων μου
για  σενα
       στη  λαμψη  του ηλιου  φωτιζω το εγω μου ,στις  βλαβερες του  ακτινες αφηνομαι και
ερωτοτροπω
δεν  ηρθες μαζι
φοβηθηκες τον θανατο που  παει  χερι-χερι  με  την ζωη.

στην ανυπαρξια  υπαρχεις
στην ερημια  μου  αναπνεω
στο ειναι  σου  αφομοιωνεται  το ειναι μου και αντιστροφα

κυκλος που κλεινει σαν  δαχτυλιδι  πιστης  αιωνιας!

να σε σβησω με νερο...

Φωνή μου ράτσα υψικάμινου
Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς κι ύστερα καλή μ' αυτούς φιλεναδίτσα τρυφερή υποσχετική οι αχρείοι.
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας απ' τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα. Μην ξεχάσεις~ φτύσ' τους.
Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων ας περιμένουν οι αχρείοι.
1967 Εκτορας Κακναβατος

Bette Midler - The Rose

Some say love it is a river
that drowns the tender reed
some say love it is a razor
that leaves your soul to bleed

Some say love it is a hunger
an endless aching need
I say love it is a flower
and you its only seed

It's the heart afraid of breaking
that never learns to dance
it's the dream afraid of waking
that never takes the chance

It's the one who won't be taken
who can not seem to give
and the soul afraid of dying
that never learns to live

When the night has been too lonely
and the road has been too long
and you think that love is only
for the lucky and the strong

Just remember in the winter
far beneath the bitter snow
lies the seed that with the sun's love
in the spring becomes the rose

θαλασσα μανα..(κ.σ)

Εισαι πια  αλλου ,τωρα ξερω,το αισθανομαι  σε καθε ινα του κορμιου μου. Τρεμω ,κρυωνω και καιγομαι.
σταχτες  απομειναν μονο.
αδικος κοπος να γονατισω ξανα ,αδικος κοπος να  σου πλυνω τα ποδια.
Επιστρεφω  με τα  χερια αδεια  στην σκητη μου.
νηστεια και προσευχη στις αμαρτιες και στο ημαρτον πνιγομαι.
Κανενα νοημα πια.. αδυναμια  να  δω το  φως ..στο  σκοταδι  ορω το  μηδεν και το απειρο.
ατελειωτος δρομος η προσμονη,  απελπισμενη  η ελπιδα.ατυχησασα  κορη  και  τροπαιοφορος εσυ. το  σχοινι  που με κρατουσε κοπηκε στα δυο  ξαφνικα. Με  μια  ματια ,σαπισε απ τις λεξεις που διαβασε  στην πορτα  σου..Φυγε  οποια  κι αν εισαι   εγραφε.Στον ''δεν'' του  ενεστωτα  χρονου σου ,ξεχαστηκε   το '' θελω'' του παρελθοντος σου. Μικρο  ταξιδι , για  τοσο  μεγαλο  ναυλο και  εισητηρια  εξαντλημενα  εξ αρχης.
Επιβιβαση  στον Τιτανικο  σου  και  αποβιβαση  στα  βαθεια νερα  του  ωκεανου  σου. Πνιγομαι μα  αυτο θαναι  η σωτηρια μου. Αφηνομαι  στον πνιγμο  μου οικειοθελως .Κουραστηκα..
να  παλευω  με  κυματα και  σκυλοψαρα.

θαλασσα   μανα  μου ..στην  δικη σου  αγκαλια επιστρεφω..
Ειδα  τον θανατο  να  με  καλημεριζει χαμογελωντας  χαιρεκακα.
Ειπα ,  δεν σε φοβαμαι,με  φιλι  θα  σε φιλεψω  μ αγαπη  θα  σε ημερεψω.
αδικος κοπος..ανικητος εισαι.. τρεφεσαι  απο τον πονο  .
τον  δικο μου , το δακρυ ,την  επικληση και  την κραυγη μου. δεν κουραστηκες? Ανοιγω το στομα... να πιω..
θαλασσα  να  ξεδιψασω ...απο σενα..
δεν το  βλεπεις  σκοτεινιασε  επιτελους,-ευτυχως-  δεν ακους   γιατι  στην μεση του πελαγους ποιον να φωναξω? δεν το αισθανεσαι  γιατι  δεν  εχεις καρδια.. δεν απλωνεις το χερι ,γιατι  δεν  εισαι  δελφινι.. σε αγαπουσα....πολυ....

«Κάποια μέρα μια πραγματική βροχή θα παρασύρει όλα τα σκουπίδια απ' τους δρόμους».

Τρία χρόνια μετά τους «Κακόφημους δρόμους» ο Scorsese επιστρέφει για να κάνει άλλη μια περιπλάνηση στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Και καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία σταθμό, μια ταινία που σημάδεψε μια δεκαετία, μια ταινία που τιμήθηκε με «Χρυσό φοίνικα» στις Κάννες αλλά και αγνοήθηκε επιδεικτικά από την αμερικανική Ακαδημία. Έξοχη σπουδή του Scorsese πάνω στην αποξένωση και στην μοναξιά των μεγαλουπόλεων, βασισμένο στο συναρπαστικό σενάριο του Paul Schrader και στη συγκλονιστική ερμηνεία του Robert De Niro, στο ρόλο του ταξιτζή του Μανχάταν, που μεταμορφώνεται σε εξολοθρευτή άγγελο τιμωρό. Ένας βασανισμένος συναισθηματικά βετεράνος πεζοναύτης του Βιετνάμ που δεν αντέχει τον κόσμο της υποκουλτούρας που τον περιβάλλει και αποφασίζει να δράσει: «Κάποια μέρα» λέει, «μια πραγματική βροχή θα παρασύρει όλα τα σκουπίδια απ' τους δρόμους». Αϋπνίες, άγχος στο προσκήνιο μιας διαδικασίας που πλήττει τον άνθρωπο για τα βρώμικα συμβάντα που γύρω του διαδραματίζονται. Αποβράσματα που κατοικούν στους δρόμους και τις πλατείες φιμώνοντας την ελευθερία χιλιάδων φοβισμένων ανθρώπων. Αποβράσματα που διαμορφώνουν τις καταστάσεις, αφανίζουν την ηθική και οδηγούν παραφύση μια κοινωνία που δειλιάζει να αποκαλυφθεί. Ταραγμένος ακόμα περισσότερο από μια αποτυχημένη σχέση, ο Τράβις καταλήγει στο συμπέρασμα ότι εκείνος είναι η "πραγματική βροχή" και ξυρίζει το κεφάλι του σαν μοϊκανός, για να αναλάβει την ιερή αποστολή της κάθαρσης ενός διεφθαρμένου κόσμου. Σαφή νύξη για το πολιτικό σύστημα της απάθειας, με πολιτικούς που "κλείνουν" τα αυτιά στο λαό και μετατρέπουν το στόμιό τους σε πηγάδι εύγλωττων λόγων. Παντελής έλλειψη μέτρων σε μια ελλειμματικής συνείδησης κοινωνία, στην ταινία που ακολουθεί την συμπεριφορά και αναδεικνύει τα ερεθίσματα που δέχεται από την πραγματικότητα μετουσιώνοντας τα σε μη αναστρέψιμες πράξεις. Ο Τράβις καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας στέκεται απλός παρατηρητής συσσωρεύοντας και στο μυαλό του θεατή τη σαπίλα και τη διαφθορά με αποτέλεσμα το ξέσπασμα στην τελευταία σκηνή των φόνων να αποτελεί στιγμή ανθολογίας, με την κάμερα να απομακρύνεται όπως και οι ψυχές αυτών που έφυγαν. Με τη βοήθεια της φωτογραφίας του Μάικλ Τσάπμαν, ο σκηνοθέτης μετατρέπει το Μανχάταν σε ένα ονειρικό τοπίο, φωτισμένο από νέον, όπου γλιστρά το ταξί του Τράβις, σαν ένα αλλόκοτο κίτρινο τέρας. Ατμοσφαιρική τζαζ μουσική, και δεξιοτεχνική σκηνοθεσία. Σπουδαία ερμηνεία και από την δεκατετράχρονη τότε Jodie Foster ενώ ο De Niro για να μπει στο «πετσί» του ρόλου δούλεψε ένα χρόνο περίπου ως ταξιτζής και πήγαινε συχνά σε ψυχιατρικές κλινικές παρατηρώντας τους ασθενείς

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(κσ) (Μερος Δ')συνεχεια.

Ο Κλεων γυρισε προς το μερος της...................και με εκδηλη ανησυχια τη ρωτησε αν ειναι καλα. Οι συνοδοι εκαναν ενα γρηγορο ελεγχο, μηπως ειχει χτυπησει καποιο απο τα παιδια. Ευτυχως ηταν ολοι καλα. Η φωνη του πιλοτου ακουστηκε να συνηστα ηρεμια και ζητησε να καθησουν ολοι στις θεσεις τους. Υστερα καλεσε τους συνοδους στο πιλοτηριο. Μετα απο λιγη ωρα οι συνοδοι βγηκαν εξω και εξηγησαν οτι επρεπε να αντιμετωπισουν μια ιδιαιτερα σοβαρη κατασταση. Ένας μετεωρητης ηταν " πανω στην τροχια του σκαφους" και δεν υπηρχε χρονος να την αλλαξουν, ωστε να τον αποφυγουν.
Επρεπε οπωσδηποτε να βρεθει ενας εθελοντης να οδηγησει το μικρο βοηθητικο σκαφος, αυτο που εθεταν σε λειτουργια μόνο σε εκτακτες περιπτωσεις, για να τραβιξει με τα μαγνητικα του πεδια πανω του τον μετεωρητη, ετσι ωστε να αποφευχθει η συγκρουση του μετεωρητη με το κυριως σκαφος.
Ολοι παγωσαν.
Νεκρικη σιγη απλωθηκε για λιγα δευτερολεπτα.
Ο Κλεων σηκωθηκε ορθιος αλλα πριν προλαβει να αρθρωσει λεξη, ο κυριος Αριστειδης με καθαρη φωνη και κοιτωντας τους μαθητες του στα ματια ειπε:
" Δεν υπαρχει κανενας λογος ανησυχιας παιδια. Το προβλημα θα λυθει. Εγω θα οδηγησω το μικρο σκαφος. Μη φοβαστε. Προσευχηθειτε για μενα και ολα θα πανε καλα. Ειστε ολοι καλα παιδια και παρολο που πολλες φορες καταλαβαινα, οτι σας κουραζαν τα λογια μου, ειμαι σιγουρος οτι στην ψυχη σας υπαρχουν κρυμμενοι θησαυροι.
Προσπαθηστε να τους ανακαλυψετε".
Αυτα ηταν τα τελευταια του λογια. Υστερα κατευθυνθηκε στο πισω μερος του σκαφους με την συνοδια ενος απο τα μελη του πληρωματος. Μεσολαβισαν τρια λεπτα απολυτης ησυχιας, οταν στις οθονες των παιδιων εμφανιστηκε το μικρο βοηθητικο σκαφος.
Πριν καλα καλα συνειδητοποιησουν τι εβλεπαν, μια λαμψη το εξαφανησε απο τα ματια τους.
Ενα δακρυ κυλησε απο τα ματια της.............., ασυναισθητα εκανε το σημειο του σταυρου στο στηθος της και ψιθυρισε:
"Ευχαριστουμε κυριε Αριστειδη".
   Βαθια λυπημενοι και με αισθηματα ευγνωμοσυνης ζητησαν απο το πληρωμα να επιστρεψουν στη γη.
Το ταξιδι για αυτους δεν ειχε πια καμια σημασια. Το μαθημα που τους εδωσε ο δασκαλος ηταν το μεγαλυτερο που θα μπορουσαν να διδαχτουν ποτε.
Το πιο δυσκολο αλλα και το πιο ωραιο.
Ηταν ενα μαθημα ζωης, ενα μαθημα ανθρωπιας.
Ηταν αυτο που του εδειξε τι σημαινει πραγματικη αγαπη, τι σημαινει θυσια. Ο κυριος Αριστειδης θυσιαστηκε, δινοντας μαθημα μεγαλειου και ανθρωπιας και καταφερε αυτο που φαινοταν-φαινοταν δεν ηταν- ακατορθωτο. Να καταλαβουν επιτελους ολα αυτα που του διδασκε τοσο καιρο. Παρολες τις ενοχες τους που δεν τον εκτιμησαν οσο επρεπε, οταν βρισκοταν εκεινος κοντα τους, τους παριγορουσε το γεγονος οτι εστω και τωρα, τα λογια του ειχαν βρει θεση στις ψυχες τους.
   Δε θα τον ξεχνουσαν ποτε, θα ζουσε για παντα στις καρδιες τους και η.............. ηθελε να πιστευει οτι και εκεινος απο καπου ψηλα τωρα, τους εκλεινε πονηρα το ματι, δικαιωμενος πια.
   Η επιγραφη " προσδεθειτε" αναψε, εβαλαν τις κασκες τους και προσγειωθηκαν στη γη.
Η................ βρισκεται πια στις αγκαλιες των δικων της. Ασφαλης, ευτυχισμενη με αισθημα απολυτης πληροτητας. Τι και αν δεν πηγε στον Δια??? Επεστεψε στη γη και αισθανεται οτι εμαθε και γνωρισε πολλα περισσοτερα.
Ειδε..με τα ματια της ψυχης της, τοσα οσα δε θα μπορουσαν να δουν τα ματια της σε ολοκληρη ζωη.
Πρωινο 25 Δεκεμβριου 2098 μ.Χ.
Χριστουγεννα....
Ο μικρος Χριστος μια τετοια μερα ηρθε αγνος και αδολος στη γη για να σωσει, να διδαξει, να δειξει την ΑΓΑΠΗ, αυτη που δεν περιμενει ανταποδοση, αλλα ευελπιστει να ριζωσει στις καρδιες του καθενος απο εμας.
Σαν αυτη την ΑΓΑΠΗ που εδειξε ο κυριος Αριστειδης στους μαθητες του. Τουτα τα Χριστουγεννα ειναι τα ωραιοτερα της ζωης τους. Ειναι αλλιωτικα αλλα και τα παιδια ειναι ολοτελα διαφορετικοι ανθρωποι πια!!!!

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(κσ) (Μερος Γ')συνεχεια.

 Ενοιωσαν τη δυναμη που τους ωθουσε ψηλα,στον ουρανο και  εξω απο αυτον. Οταν  εσβησαν οι ενδειξεις ελυσαν ολοι τις ζωνες και  ενα μουρμουρητο  ακουγοταν, αφου  ολοι αρχισαν να συζητουν,καποιοι ανοιξαν τις οθονες τους και αλλοι  χασκογελουσαν με  αμηχανια,γιατι, παρολο που  τα  ταξιδια αυτα  ηταν πολυ  συνηθισμενα και θεωρουνταν  ασφαλη ,δεν  επαυαν  να νιωθουν καποιο φοβο.
   Ο  Κλεων εβγαλε απο τον σακο το  βιβλιο  που ειχε  φερει μαζι του.Ειχε τιτλο''Αγια Γραφη''. Σηκωθηκε  ορθιος  και με  υφος σοβαρο ρωτησε τα  υπολοιπα  παιδια αν  θα  ηθελαν  να  ψαξουν ολοι μαζι να  βρουν  τι σημαινει μ.Χ. και  γενικοτερα  σε τι αναφεροταν το  συγκεκριμενο  βιβλιο. Ο  Αλκης πεταχτηκε  ορθιος φωναζοντας  ,''ασε   μας   ρε Κλεωνα..Δεν  παμε  ταξιδι για  να το ριξουμε  στην μελετη!!!'' Δυο -τρεις ακομη   συμφωνησαν  μαζι του.Ο  κ. Αριστειδης  σηκωθηκε κι  αυτος και  πηρε  τον λογο:''παιδια,παιδια   ειπε..δωστε μια  ευκαιρια  στους  εαυτους  σας για κατι  παραπανω.Μην απορριπτετε πριν ακομα  ακουσετε.Μπορει  αυτο το βιβλιο να  ειναι  τελικα,ιδιαιτερα ενδιαφερον''.
  Ετσι  ο  Κλεων  αρχισε  να  διαβαζει: ''Αγια  Γραφη ειναι ενα  συνολο  βιβλιων σε ενα ,που  περιεχουν το θελημα  του  Θεου.Τα πρωτα 49 απο αυτα διηγουνται την  ιστορια  του ανθρωπου απο την αρχη της  δημιουργιας ισαμε  πριν τον ερχομο του Χριστού.Τα  υπολοιπα  29 διηγουνται  την ζωη και τα ''θαυματα'' καθως  και την διδασκαλια του Χριστου και τα  εργα των μαθητων του που ονομαζονται Αποστολοι.Ποιος ομως  ηταν ο Χριστος που την γεννηση του γιορταζουμε στις 25 Δεκεμβριου; Ολοι ξερουμε επιγραμματικα  ,ειπε  ο Κλεων,ομως  χθες ξενυχτησα  για να  διαβασω και ανακαλυψα  πραγματα που  δεν μας  εχει πει κανενας και  καποιοι  που  ισως προσπαθησαν  να μας τα  πουν,δεν  τους ακουσαμε... ειπε ... και  κοιταξε με σημασια  τον κ.Αριστειδη που ανταπεδωσε την ματια  στον αγαπημενο του μαθητη.  ΔΙαβασα  ,λοιπον,οτι ο Χριστος ειναι Υιος Θεου,του Πλαστη και Δημιουργου  μας,ηρθε δε  επι γης για  να υπενθυμισει  και να διδαξει την αγαπη. Οι ανθρωποι  διαβασα  ,ζουσαν τοτε  στην αμαρτια,κλεισμενοι  ερμητικα  στο εγω τους μακρια  ο ενας  απ τον αλλο.Με πιστη κλονισμενη χωρις  ηθικους νομους .Ειχαν μεταβληθει  σε θηρια,βουτηγμενοι στην ακολασια και την χλιδη απ την μια και  μεσα  στην μιζερια και  την φτωχεια απ την αλλη.Τους δυο  αντιθετους  αυτους κοσμους  ηρθε να  σωσει  και να ενωσει  ο Χριστος.Ηρθε γυμνος και αγνος οπως  τα  βρεφη,χωρις οπλα,χωρις τυμπανοκρουσιες,χωρις  στρατιωτες,χωρις  στολιδια,καποιο  βραδυ ,καποιας  χρονιας,  ενα  μωρο  μεσα  σε  φατνη  ενα  κρυο  βραδυ του  χειμωνα.Η  ολιγοχρονη ζωη του και η καταληξη του πανω  στη γη,αποτελεσαν σταθμο για  το ανθρωπινο  γενος.Με τις πραξεις του,τα λογια και την θυσια του ,εδωσε αλλο  νοημα στις  ζωες  των ανθρωπων και τους  εμφυσησε πιστη,δυναμη, αγαθοτητα.Ηταν και  ειναι τοσης  σπουδαιοτητας  το εργο του,που οι ιδιοι οι ανθρωποι  -αυτοι που  τον  σταυρωσαν και  ''ειδαν ''την ανασταση του-μετανοησαν,προσευχηθηκαν ζητωντας ελεος και  συγχωρεση για  την αχαριστια τους  και σε  ενδειξη ευγνωμοσυνης θεωρησαν  σαν ετος 1  τη χρονια  της  γεννησης  του.Καταλαβαν  οτι  τους ειχε  δοθει μια  δευτερη  ευκαιρια  με τη γεννηση του  Χριστου. 2098  χρονια  εχουν  περασει απο τοτε  και  ακομα  ο κοσμος  μας   βασανιζεται  απο πολεμους  και  αδικιες.Ολοι  τρεχουμε σε   ξεφρενους  ρυθμους,η επιστημη  κανει  καθε  φορα  αλματα και  μεις   χαρις  στην  τεχνολογικη  εξελιξη  πεταμε  αυτη  την  στιγμη  για ενα  μακρινο πλανητη,που κατοικηθηκε  απο  ανθρωπους  εδω  και  μερικα  χρονια,  γιατι  η γη  δεν μας''χωρουσε''πια. Ποσοι  ομως απο εμας  βρηκαμε  χρονο  ν απλωσουμε  χερι βοηθειας  στον διπλανο  μας,που μπορει  να  μην ειναι  τοσο  ευτυχισμενος , φανταζομαστε; Ποσοι   απο εμας   θυσιασαμε   εστω και λιγα  λεπτα   για  να κανουμε   συντροφια  στον αναπηρο  γειτονα μας, που  κατι  δεν πηγε  καλα   στην  διαδικασια  τελειοποιησης  του   DNA  του; Ποσοι  κρατησαμε   με αγαπη και  κατανοηση  το  χερι του  διπλανου  μας ,που  φοβηθηκε  κατα  την διαρκεια  της  εκτοξευσης;  Ποσοι   αναλογιστηκαμε  το  συμπαν  και τον  δημιουργο του, αυτο  το  συμπαν που  βλεπουμε τωρα  γυρω  μας  και ποσοι  αισθανθηκαμε  ευγνωμονες  που  μας  χαρισε  μυαλο με  απεριοριστες  δυνατοτητες,για  να  το κατακτησουμε;  ΚΑι   το κυριοτερο :  Ποσοι  εμας  συνειδητοποιουν  το  νοημα  της  πραγματικης  αγαπης, αυτης  που  μας  διδαξε  ο  ιδιος  ο Υιος Του...ερχομενος    στη Γη? Ποσοι   απο  εμας  καταλαβαινουμε  πραγματικα  οτι  διαθετουμε  Σωμα Μυαλο  και  Ψυχη;    Και  πώς ,, οσο  κι αν η επιστημη μπορει  να  τελειοποιησει   τις  φυσικες    μας   δυνατοτητες,οσο  κι αν  διευρυνουμε  το  μυαλο μας χαρις  στην επιστημονικη  γνωση,η  καλλλιεργεια  της   ψυχης μας  επιτυγχανεται  μονο  μ ενα   συναισθημα   τοσο  παλιο  και τοσο  συγχρονο οσο  και  η Υπαρξη μας ???'''  κατεληξε  ο Κλεων..και   σιγη  απλωθηκε  μεσα  στο  σκαφος.
Ξαφνικα ,της .....................της   φανηκε  τοσο  μικρο,λες  και  δεν μπορουσε  να χωρεσει  τον ογκο,το  πληθος των  σκεψεων της,των   ερωτηματικων  που  ηρθαν  να  της  κυριευσουν  το νου.
''Μα  η Α γαπη   ειναι  δεδομενη  στους  ανθρωπους'',σκεφτηκε, '' Οι  περισσοτεροι   τουλαχιστον  εδω μεσα,εχουμε  αγαπη  ο ενας  για τον αλλον.Πώς   εννοει   αυτη  την αγαπη ο Κλεων? Πως  την εννοουσε ο Χριστος?" Το ερωτημα αυτο τη βασανιζε απο το προηγουμενο βραδυ.....
   Ηδη ειχαν διανυσει τη μιση αποσταση για να φτασουν στον προορισμο τους οταν ενιωσαν ενα δυνατο τρανταγμα στη δεξια πλευρα του σκαφους. Πανικος επικρατησε αμεσως και σχεδον ταυτοχρονα με το τρανταγμα η Μπια εβγαλε μια στριγγλια. Οι υπολοιποι, κυριως τα αγορια, φωναζαν "ψυχραιμια" αν και ηταν ολοφανερο οτι ηταν τρομοκρατιμενοι.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(κσ) (Μερος Γ')

       Πηρε το σακο κ κατευθυνθηκε με τα αλλα παιδια στη φυσουνα με τον κυλιομενο διαδρομο που θα τους εβγαζε κατευθειαν στο σκαφος.Τους υποδεχτηκε το πληρωμα με ιδιατερη θερμη.Το σκαφος ηταν ιδιο με εκεινο που ειχε ταξιδεψει πριν δυο χρονια μαζι με τους γονεις της, οταν εκαναν μια μικρη "κρουαζιερα" γυρω απο τη γη.Τοτε ειχαν κ ξεναγο μαζι τους και αναρωτηθηκε αν και αυτη τη φορα θα συνεβαινε το ιδιο.Η απορια της λυθηκε γρηγορα οταν καθησε στη θεση της και σε ενα μικρο ταμπλο μπροστα της σε μια οθονη,εμφανιστηκε το προσωπο μιας κοπελας,που με γλυκια φωνη συστηθηκε "Καλημερα,ειπε η κοπελα απο την οθονη,ειμαι η προσωπικη σου τουρ-γκάιντ.Για καθε απορια σου πατησε το πληκτρο Α και θα ειμαι αμεσως στη διαθεση σου".Διπλα της καθησε ο Κλεων,και αυτο της αρεσε ιδιαιτερα.Προσδεθηκαν,περασαν την κασκα στο κεφαλι τους και ο καπτεν αρχισε την αντιστροφη μετρηση 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1,0(συνεχιζεται..)

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(κσ) (Μερος Β')

      Κ εκεινη αγαπουσε τους γονεις της,θα αγαπουσε στο μελλον τον ανθρωπο που θα επελεγε μεσω του υπολογιστη της και σιγουρα θα ηταν ευτυχισμενη,αφου το αγαπημενο της PC θα ανιχνευε τον πιο καταλληλο γι'αυτην.
      Με αυτες τις σκεψεις,ετοιμασε το σακο της με τα απαραιτητα που θα επερνε μαζι της στο ταξιδι.Θερμομονωτικα εσωρουχα,και τις 2 ειδικες στολες,η μια σε χρωμα κιτρινο που της πηγαινε πολυ και η αλλη κλασικο ασημι.Τελευταια στιγμη εχωσε μεσα και τα συνεργα του μακιγιαζ,αυτα που παραμενουν αναλλοιωτα στις κλιματολογικες συνθηκες του Δια.Αποχαιρετησε βιαστικα τους δικους της και ακριβως στις 9π.μ βρισκοταν στην εξωτερικη πυλη του σπιτιου,περιμενοντας το λεωφορειο που θα την πηγαινε στο σταθμο των διαστημοπλοιων.Επειδη ο ηλιος ειχε λιγες ωρες που ειχε ανατειλει,το οχημα δεν εηταν 100% φορτισμενο και εκινειτο καπως αργα,Το γεγονος την εκανε "να καθεται στα καρφια".η ωρα μεχρι να φτασουν στο σταθμο της φανηκε ατελειωτη.Επιτελους,καποια στιγμη εφτασαν.πηδηξε απο το λεωφορειο κ ετρεξε προς το μερος των συμμαθητων της που ειχαν ηδη φτασει,με ενα πλατυ χαμογελο ζωγραφισμενο στα χειλη της-ποιοι θα μας συνοδευσουν τελικα; ,ρωτησε τη φιλη της τη Μπια οταν συναντηθηκαν.
-Ο μαθηματικος,ο αστροφυσικος,ο γεωλογος,η γιατρος η Ιασιδου και αυτος ο χαζος μωρε,αυτος με τα ακαταλαβιστικα,που μας κανει μια φορα την εβδομαδα ομιλιες "Περι ανθωπου κ παρελθοντος του",απαντησε με μια εκφραση βαριεστημαρας στο προσωπο η Μπια.Και συνεχισε:Τον επεισε λεει να ερθει μαζι μας ο Κλεων,ξερεις,ο ξανθος με τα γαλανα ματια που υπερηφανευεται οτι φερει τα χαρακτηριστικα των αρχαιων Ελληνων.Αυτος που συνεχεια διαβαζει κατι σκονισμενα βιβλια,που τα βρισκει ποιος ξερει πού και μιλα συνεχεια για ηθικη και αξιες.Τωρα κουβαλησε μαζι του την Αγια Γραφη,ενα χιλιοχρονιτικο βιβλιο για να βρει λεει τι σημαινει "Μετα Χριστον",στην ημερομηνια του ετους που ζουμε.
       Η .......... δεν ειπε τιποτα,γιατι κατα βαθος συμπαθουσε τον Κλεωνα κ τον κυριο Αριστειδη,τον καθηγητη που τους μιλουσε μια φορα την εβδομαδα.Ηταν κ οι 2 διαφορετικοι απο τους υπολοιπους και ειχαν μια ευγενεια κ μια συμπεριφορα που την εβρισκε βεβαια καπως παραξενη,αλλα κατι στα λογια τους,κατι επανω τους,την εκανε να νιωθει μια ηρεμια και μια εσωτερικη γαληνη.
       Ο κυριος Αριστειδης ελεγε οτι ο ανθρωπος ειναι φτιαγμενος απο υλη αλλα κ απο πνευμα,που κι αυτο αρρωσταινει αν δεν το φροντισουμε σωστα.Για την υλη,ελεγε,υπαρχουν οι βιολογοι κ οι γιατροι,αλλα για το πνευμα φαρμακο ειναι η γνωση και η αναζητηση αληθειων,οπως η αληθεια της αγαπης,της κατανοησης,η συνειδητοποιηση των πραγματικων μας αναγκων,η υπομονη,ο σεβασμος στον πλησιον.
-Η ψυχη μας παιδια ειναι σαν ενας κηπος που αν δν τον φροντισουμε θα ξεραθει και κανενας δεν θα θελει ουτε να τον κοιταξει.Αγονος και αφροντιστος,ξερος τοπος,χωρις χρωμα,ψωρις ευωδιες.Οι αρχαιοι μας προγονοι ελεγαν........... Ο Ιησους Χριστος ελεγε..........Και τοτε,ο κυριος Αριστειδης..Δεν ελεγε............να σταματησει.........!!!!!
-Να ξεφυγετε παιδια μου απο τη μοναξια που σας προσφερει το κομπιουτερ σας,να το χρησιμοποιειτε σαν κατι χρησιμο,που ομως δεν ειναι απαραιτητα μονο αυτο ωφελημο.Ωφελημη ειναι κ η συναναστροφη μεταξυ σας,ψαξτε να βρειτε φιλους,πραγματικους φιλους,διοχετευστε αγαπη στους γυρω σας κ τοτε θα βρειτε την πραγματικη ευτυχια που ειναι πολυ διαφορετικη απο αυτη που νομιζετε οτι εχετε τωρα.
        Ειχε καλη διαθεση απεναντι του η .......... ,αλλα οσο κ αν προσπαθουσε δεν τον κατανοουσε απολυτα.Ο Κλεων ηταν ο μονος που συζητουσε μαζι του ακομα και στα διαλειμματα.Δεν ειπε τιποτα στη Μπια για το προηγουμενο βραδυ,που ξενυχτησαν με τρεις ακομα συμμαθητες τους στο σπιτι του Κλεωνα μελετωντας το χιλιοχρονιτικο βιβλιο του.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ(κσ) (Μερος Α')

    Πρωι 24ης Δεκεμβριου 2098μ.Χ.Η δεκαοχταχρονη ........ σηκωθηκε με ενα εντονο συναισθημα αδημονιας,που ομως μπορουσε πολυ ευκολα να προσδιορισει την αιτια του.Επιτελους,θα πραγματοποιουσε το πρωτο διαπλανητικο της ταξιδι.Ο νομος δεν επιτρεπει,αν δεν εχεις κλεισει τα δεκαοχτω να κανεις ενα τετοιο ταξιδι χωρις τη συνοδια κηδεμονα.Μεχρι τωρα οι γονεις της δεν την ειχαν παρει μαζι τους.Παρ'ολα αυτα τοσα κ τοσα ειχε ακουσει απο εκεινους,γι'αυτο το πρωτο τους ταξιδι πριν αρκετα χρονια οταν κ εκεινοι ηταν στην ηλικα της.
    Με το που ανοιξε τα ματια της,πεταχτηκε απο το κρεβατι και κατευθυνθηκε σαν υπνωτισμενη στο μεταλλικο της γραφειο,ανοιγοντας αμεσως τον υπολογιστη της.Πατησε τα πληκτρα και μπηκε στο προγραμμα "space",ζητωντα πληροφοριες για τον πλανητη Δια.Εκει θα πηγαιναν με τα υπολοιπα παιδια της ταξης.Την ενδιεφεραν τα παντα.Ηθελα να ειναι προετοιμασμενη απολυτα γι'αυτο το ταξιδι.Η φωνη της μητερας της κ το διακριτικο χτυπημα στην πορτα τη διεκοψαν-ειναι ωρα να ετοιμαστεις,της ειπε.
Χωρις καθυστερηση η .......... κατευθυνθηκε στο μπανιο κ πλυθηκε με το ειδικο απολυμαντικο υγρο,οπως καθε πρωι.Δεν αντισταθηκε στον πειρασμο να χρησιμοποιησει νερο για το προσωπο της,αλλα συγκρατηθηκε να μην κανει σπαταλη αφου το νερο το χρησιμοποιουσαν με φειδω τα τελευταια χρονια,λογω της ελειψης του.Οταν τελειωσε,βρηκε τους γονεις της να την περιμενουν στην τραπεζαρια για το πρωινο.Για να γιορτασουν το γεγονος του ταξιδιου,η μητερα ειχε βγαλει τα σερβιτσια της γιαγιας απο το παμπαλαιο επιπλο,το μονο ξυλινο επιπλο που υπηρχε στο σπιτι.Πηρε τις βιταμινες της,κατεβασε βιαστικα το χαπακι κ ηπιε το χυμο απο φρουτα.
-Καλο ταξιδι,της ευχηθηκε ο πατερας της,αν και ειναι κριμα που δεν θα σε εχουμε κοντα μαςαυριο στη γιορτη των Χριστουγεννων.
-Πραγματι,συμφωνησε κ η μητερα,απλα καταλβαινουμε πως κ εσυ περιμενες το ταξιδι αυτο πώς και πώς.Αλλωστε κ εμεις,οταν καναμε το πρωτο μας διαπλανητικο,στην ηλικια σου,ειχαμε μεγαλη αγωνια.
     Καθε χρονο,η τελευταια αυτη βδομαδα του Δεκεμβρη ηταν βδομαδα γιορτης κ ξεφαντωματος.Ολοι ψωνιζαν καινουρια πραγματα και στο σπιτι μαζευοταν κοσμος στις 25 του μηνος που χορευε,τραγουδουσε και ανταλλασε δωρα.Απο τοτε που η .......... θυμοταν τον εαυτο της η μερα των Χριστουγεννων ηταν ξεχωριστη.Επαιρνε πολλα δωρα απο συγγενεις κ φιλους,καθονταν ολοι στο μεγαλο τραπεζι κ γευονταν νοστιμιες φτιαγμενες απ'τα χερια της μανας της,απο παλιες συνταγεςτης προ-προγιαγιας της.Οταν παλιοτερα ειχε ρωτησει τι γιορταζουνε τη μερα των Χριστουγεννων η μαμα της της ειχε απαντησει με λιγα λογια:"Τιμουμε τη μνημη ενος ανθρωπου ξεχωριστου που πριν χιλιαδες χρονια γεννηθηκε στη γη,εζησε μια ζωη διαφορετικη απο τους αλλους ανθρωπους διδασκοντας,Καλοσυνη και Αγαπη.Τον ελεγαν Ιησου,ηταν ολιγαρκης,ζουσε απλα κ βοηθουσε τους συνανθρωπους του.Ισως να ειχε και γνωσεις ιατρικης,γιατι ειχε γιατρεψει ανθρωπους που επασχαν απο ανιατες ασθενειες κ τον θεωρουσαν κατι σαν μαγο ή θαυματοποιο στην εποχη του".
      Οι συντομες αυτες εξηγησεις δεν ειχαν ικανοποιησει απολυτα τη ........ ,αλλα μεσα στο μυαλο της ειχε κυριως κρατησει,οτι τιμουσαν εναν ανθρωπο που εζησε προσφεροντας στους συνανθρωπους του αγαπη.Τα "θαυματα" δεν την πολυαπασχολουσαν,γιατι οι βιολογοι κ οι γιατροι ειχαν καταφερει στην εποχη της να δημιουργουν πριν τη γεννηση εμβρυα χωρις γενετικα προβληματα,αφου μπορουσαν να επεμβαινουν στο dna του εμβρυου,πριν αυτο ακομα γεννηθει.Ολοι λοιπον ηταν φτιαγμενοι απο τα "καλυτερα υλικα",γνωριζαν το μεσο ορο ζωης που ηταν τα 100 χρονια και η κατασταση ου οπως ειχε διαβασει στον υπολογιστη της ονομαζοταν "γηρατεια",δεν ηταν γνωστη.Μονο μια φωτογραφια της προ-προγιαγιας της ειχε δει σε ηλικια 70 ετων και ηταν αποκρουστικη.Οσο για την ακλοσυνη κ την αγαπη δεν μπορουσε να καταλαβει που ηταν το ιδιαιτερο.

αν δεις την ψυχη μου!!

Aν δεις την ψυχή μου

να τρεχει

με ματωμενα

 γονατα κοντα σου,

μην τρομαξεις...

Δεν ειναι τιποτα καλέ

απο το παιχνιδι είναι..

Ολα τ'απογευματα

της ζήσης μου

τα περασα

παιζοντας (κυνηγητο)

με τα όνειρά μου..ΑΛΚΥΟΝΗ  ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ - Όσοι αγαπούν

Η Ελένη (Λαβίδα) Βιτάλη, είναι Ελληνίδα ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα μέσα σε μουσική οικογένεια και μεγάλωσε ταξιδεύοντας από παιδί σε όλη την επικράτεια. Ο πατέρας της Τάκης Λαβίδας έπαιζε σαντούρι και η μητέρα της Λούση Καραγεωργίου ήταν τραγούδιστρια σε πανηγύρια. Έτσι, από μικρή μπαίνει και η ίδια στο χώρο των πανηγηριών, παρέα με τσιγγάνους μουσικούς και δημοτικούς οργανοπαίκτες. Αξιοσημείωτο στοιχείο είναι ότι ήδη από τις άρχες του 1960 το μπουζούκι, είχε αρχίσει να διαδέχεται το σαντούρι.
Συνέπεια αυτών είναι η πολυσχιδής μουσική προσωπικότητα που είχε όταν αποφάσισε να λάβει μέρος στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης (με το τραγούδι Χωρίς δεκάρα) και να μπει στο χώρο της δισκογραφίας. Κάνει την πρώτη δισκογραφική της εμφάνιση το 1973, στο πλευρό της Σωτηρίας Μπέλλου ( «Δεν περισσεύει υπομονή» Α. Κουνάδη-Β. Γκούφα) , και με το «΄Αι γαρούφαλό μου» ως καθοριστικό στοιχείο στην ταυτότητά της, (και την παράλληλη συμμετοχή στό Φεστιβάλ με τον «Μανωλιό») , γίνεται αμέσως γνωστή. Με το ξεκίνημά της η Βιτάλη φανερώνει το βασικό χαρακτηριστικό, που θα καθορίσει, εξ αρχής, την πορεία της : την συνύπαρξη εντός της, δύο κόσμων, συμπληρωματικών αλλά και συχνά αντιφατικών. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη έκταση της φωνής αλλά και η χροιά της.
Αρχές του 1980, οργώνει το λαϊκό τραγούδι συνεργαζόμενη με τούς καλύτερους του είδους (Χρήστος Νικολόπουλος, Τ. Σούκας κ. ά) . Ταυτόχρονα συμμετέχει σε δουλειές έντεχνων συνθετών (Σταμάτης Σπανουδάκης, Νότης Μαυρουδής, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Ανδρέου, Σταμάτης Κραουνάκης, Γιώργος Σταυριανός, Νίκος Πορτοκάλογλου κ. ά) , ηχογραφεί επανεκτελέσεις ρεμπέτικων, παλιών λαϊκών και δημοτικών, φανερώνοντας έτσι την «αρχαία καταγωγή» του σύγχρονου τραγουδιού. Το 1989 ηχογραφεί το «Απέναντι Μπαλκόνι» και το 1993 το "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ" σε δικούς της στίχους και μουσική μπαίνοντας σε μιά περίοδο ωριμότητας, που εν έτει 2000, με το άλμπουμ «Προσκήνιο» ανακεφαλαιώνεται. Έχει κάνει πολλές εμφανίσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ από τα πρώτα χρόνια της πορείας της κάνει συναυλίες στο εξωτερικό τραγουδώντας για τον απόδημο ελληνισμό.
Το 1975 παντρεύτηκε το μουσικό Βαγγέλη Ξύδη και το 1976 γέννησε τον γιο τους Νίκο Ξύδη, γνωστό τραγουδοποιό και παραγωγό της ελληνικής μουσικής και δισκογραφίας